Γλώσσες αχνιστές στο τηγάνι και σούπα λαχανικών

Ενα μήλο Τριπόλεως, ένα κυδώνι, μερικά κυβάκια κολοκύθας (τα υπόλοιπα μπήκαν κατ’ευθείαν στην κατάψυξη), τέσσερα κάστανα, ένα πράσο, ένα κλαδάκι σέλινο, μια χούφτα αρακάς κι ένα μπουκετάκι μπρόκολο, όλα μαζί στην κατσαρόλα και σε χαμηλή φωτιά να βράσουν μέχρι να μαλακώσουν.

Για άρωμα λίγη πιπεριά καπνιστή (μπούκοβο), μια σταλιά φρέσκο δενδρολίβανο, 2 γαρύφαλλα και ένα ξυλάκι κανέλα. Τα σκληρά, τα έβαλα  μαζί με τα κουκούτσια του κυδωνιού στη σίτα-παραμάνα του τσαγιού.

Νερό να τα σκεπάσει και βράσιμο σε χαμηλή φωτιά σκεπασμένα μέχρι να μαλακώσουν, τα λαχανικά. Α, ναι και αλατοπίπερο.

Τα κάστανα, σκέφτηκα να τα χαράξω και να τα ρίξω με τη φλούδα αλλά ήταν ολόφρεσκα – τα είχα πάρει κι αυτά το πρωί από τη (βιολογική) αγορά των παραγωγών  στην Κυψέλη- και η φλούδα τους έφυγε πολύ εύκολα.

Οταν βράσανε, έγινε μια σούπα πεντανόστιμη, σκέφτομαι όμως ότι θάταν πιο ισορροπημένη η γεύση της με λιγότερο κυδώνι (ή έστω πιο ψιλοκομμένο) και οπωσδήποτε περισσότερα κάστανα  που δίνουν πλούτο, σα να τρως κρέας. Και το ζουμί της καταπληκτικό, μμμ!!! (Α, ναι στη φάση αυτή «ψάρεψα» τα κάστανα και τους έβγαλα την εσωτερική φλούδα.)

Ομως σήμερα με το ψάρι, τα ήθελα λιωμένα τα λαχανικά, τα χτύπησα λοιπόν με το μπλέντερ – ράβδο μέσα στην κατσαρόλα.

Εντωμεταξύ οι γλώσσες (Καλλιμάνη, είναι οι πιο νόστιμες κατεψυγμένες που έχω δοκιμάσει) ήταν από το πρωί στο ψυγείο σε μαρινάδα. Αφού ξεπάγωσαν τις έβαλα να μαριναριστούν σε χυμό από μισό γκρέιπφρουτ, δύο μανταρίνια, μισό λεμόνι και λίγο χυμό ροδιού.

Και μετά στο τηγάνι (Τεφάλ) να αχνιστούν για μερικά λεπτά, -γυρίζουμε τα φιλέτα μια δυο φορές να πάρουν μια βράση και από τις δυο πλευρές- με ελάχιστο λάδι, δύο τρεις  κουταλιές μαρινάδας, δύο φυλλαράκια φασκόμηλο και μια ιδέα φλισκούνι (μέντα Ηπειρώτικη). Αν δεν έχετε στον κήπο σας, προτείνω μια βόλτα μέχρι τον οίκο τσαγιών Madras (www.madras.gr) στον Πειραιά που έχει τα καλύτερα.

Αυτό ήταν. Και μετά στα πιάτα με μερικές σταγόνες αγουρέλαιο.  Γεύση; Απολαυστική. Είχα πολύ καιρό να μπω στην κουζίνα, όμως το ευχαριστήθηκα σήμερα το μαγείρεμα. Όπως πάντα δηλαδή και από την πρώτη στιγμή που έβαλα κάτω την κολοκύθα και την έκανα κομμάτια. 🙂

Συνταγές noir

Οι συνταγές του Φαμπιό από το βιβλίο του  Ζαν Κλωντ Ιζζό «Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας»

ΤΣΙΠΟΥΡΑ ΚΑΙ ΣΑΛΤΣΑ ΓΙΑ ΛΑΖΑΝΙΑ ΜΕ ΜΑΡΑΘΟ

«…Βάλθηκα να μαγειρεύω από το πρωί ακούγοντας παλιά μπλουζ του Lightnin’Hopkins. Καθάρισα πρώτα την τσιπούρα, παραγέμισα με μάραθο και της έριξα μπόλικο λαδάκι. Μετά, ετοίμασα τη σάλτσα για τα λαζάνια. Ό,τι έμεινε από το μάτσο του μάραθου το είχα βάλει να βράσει σε χαμηλή φωτιά μέσα σε νερό μ’αρκετό αλάτι και λίγο βούτυρο. Λάδωσα καλά το τηγάνι και τσιγάρισα λεπτές φέτες κρεμμύδι, σκορδάκι και ψιλοκομμένη πιπεριά. Πρόσθεσα τότε ένα κουτάλι σούπας ξίδι και κάτι ντομάτες που είχα βουτήξει προηγουμένως σε καυτό νερό και τις είχα κόψει σε μικρούς κύβους. Οταν εξατμίστηκε το νερό έριξα και το μάραθο.

Ηρέμησα επιτέλους. Πάντα το μαγείρεμα μου ‘κανε καλό. Δεν χανόμουνα μέσα σε δύσκολους λαβύρινθους σκέψεων. Η κούτρα μου λειτουργούσε για να υπηρετήσει μόνο μυρωδιές, γεύσεις, απολαύσεις…»

ΓΛΩΣΣΕΣ ΒΑΚΑΛΑΟΥ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ

«Είχα ετοιμάσει στην ταράτσα μια καλή θράκα. Η Ονορίν έφερε τις γλώσσες βακαλάου. Τις είχε σ’ένα πήλινο δοχείο να μουλιάζουν στο λάδι κι είχε προσθέσει κομμένο μαϊντανό και πιπέρι. Όπως μου είχε ζητήσει, είχα ετοιμάσει πολτό για τηγανίτες προσθέτοντας, καλά χτυπημένο, το ασπράδι δύο αβγών.

Οι γλώσσες βακαλάου είναι φίνο πιάτο, μας εξήγησε στο τραπέζι. Μπορείς να τις τοιμάσεις «ω γκρατέν» με μια σάλτσα θαλασσινών «α λα προβανσάλ» στο χαρτί, ή ακόμα να τις φτιάξεις στην κατσαρόλα με λίγες τρούφες ψιλοκομμένες και μανιτάρια. Ο καλύτερος τρόπος όμως ήταν, επέμενε, με τηγανίτες.»

ΠΙΠΕΡΙΕΣ «Α ΛΑ ΡΟΥΜΑΙΝ»

«Ο τρόπος με τον οποίο έφτιαχνε η Ονορίν τις γεμιστές πιπεριές ήταν μοναδικός. Τον ονόμαζε «α λα ρουμαίν». Γέμιζε τις πιπεριές με ρύζι, κιμά από χοιρινό και λίγο απόι μοσχάρι, αρκετό αλάτι, μπόλικο πιπέρι και τις τοποθετούσε σε μια πήλινη χύτρα, καλύπτοντάς τες με νερό. Πρόσθετε τότε ντοματοπελτέ, θυμάρι, δάφνη και θρούμπι. Τις άφηνε να βράσουν σε πολύ χαμηλή φωτιά χωρίς καπάκι. Η γεύση τους ήταν εξαίρετη, κυρίως αν τους πρόσθετες την τελευταία στιγμή από μια κουταλιά κρέμα γάλακτος…»

ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΜΟΥΛΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΥ

«Ως προς τη σκορδαλιά, μόνο η Ονορίν έφτανε τη Σελέστ. Μούλιαζε όσο έπρεπε το βακαλάο να βγάλει τ’αλάτι, πράγμα σπάνιο. Συνήθως τον άφηναν να μουλιάζει με τις ώρες και τον ξέπλεναν μόνο με δύο νερά ενώ χρειάζονται περισσότερα. Την πρώτη φορά πρέπει πρέπει να μουλιάσει οχτώ ώρες και μετά τρεις φορές από δύο ώρες. Πρέπει ακόμα να τον ρίξεις να βράσει μέσα σε νερό που μόλις είχε αρχίσει να τρεμουλιάζει, με μάραθο και μερικούς κόκκους πιπέρι.»

Ο Ζαν Κλωντ Ιζζό γεννήθηκε το 1945 στη Μασσαλία από πατέρα Ιταλό και μητέρα Ισπανίδα. Πέθανε τον Ιανουάριο του 2000. Έγραψε πέντε μυθιστορήματα, ποιήματα και διηγήματα. Το «Μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας» (Total Kheops) ανήκει σε μια τριλογία αφιερωμένη στη Μασσαλία. Τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας είναι: «Το τσούρμο» και «Solea»

Φεστιβάλ ‘Αγριων Μανιταριών

΄Αγρια μανιτάρια από τα Γρεβενά

Σας αρέσουν τα μανιτάρια;

Αν ναι, κάντε κλικ στο μπλογκ «Ανθρωποι του Κόσμου» :

www.kikitriantafylli.wordpress.com

Σούπα με Μπακαλιάρο και Λαχανικά

Ενα γρήγορο και εύκολο φαγάκι θα «μαγειρέψω»  σήμερα στο μπλογκ μου γιατί είμαι πολύ βιαστική. Το φάγαμε χθες με τη μάνα μου, η συνταγή είναι της θείας Ολυμπίας, την έχει από μια γειτόνισσά της από τα Φιλιατρά. Η Ολυμπία είναι πρώτη ξαδέρφη της γιαγιάς μου της Κωστάντως, πολύ μικρότερή της βέβαια (η γιαγιά μου πέθανε το Δεκέμβριο του ’93 σε ηλικία 102 ετών) αλλά πέρασε τα ενενήντα κι αυτή αν δεν κάνω λάθος και της αρέσει να κάνει παρέα με νεώτερους και μεγαλύτερούς της εξίσου όπως μούλεγε στο τηλέφωνο χθες με την ευκαιρία της κουβέντας για τον μπακαλιάρο. Μας τηλεφώνησε την ώρα που τρώγαμε για να μάθει αν έγινε καλό το φαγητό και αν μας άρεσε αυτή η παραλλαγή. Η μαμά μου βέβαια προτιμά τη δική της συνταγή, που θα την μαγειρέψω κι εκείνη μια άλλη μέρα.  Πεντανόστιμη είναι, αλλά βρε παιδί μου θέλει πολύ ψωμί για να την ευχαριστηθείς κι εγώ το αποφεύγω.

Εχουμε λοιπόν και λέμε, ξαλμυρίζεις καλά καλά τον μπακαλιάρο και κόβεις τα λαχανικά σε μικρούς κύβους. Βάζεις ότι έχεις, σέλινο, καρότο, κολοκυθάκι, κρεμμυδάκια, πατάτες -θα έβαζα και φασολάκια αν είχα-, τα πάντα χωράνε σε ένα τέτοιο φαγάκι. Βάζεις τα λαχανικά να βράσουν, αλατοπιπερώνεις, ρίχνεις λίγο λαδάκι και ακουμπάς από πάνω προσεκτικά τα κομμάτια του ξαρμυρισμένου μπακαλιάρου. Δεν θέλει και  πολλή ώρα να βράσει (αν τον ξεχάσεις στη φωτιά σφίγγει και τα λαχανικά ανοστεύουν) Μόλις ετοιμαστεί τραβάς την κατσαρόλα από τη φωτιά και ρίχνεις 2 κουταλιές της σούπας αλεύρι που έχεις εντωμεταξεί  διαλύσει καλά καλά σε ένα ποτήρι νερό. Κουνάς την κατσαρόλα να πάει παντού, (προσοχή δεν θέλει ανακάτεμα για να μη διαλυθεί το ψάρι)  την ξαναβάζεις στη φωτιά (πολύ χαμηλή) να δέσει το φαγητό και να φύγει η αλευρίλα. Τέλος χτυπάς χυμό λεμονιού με λίγο λάδι και το ρίχνεις κι αυτό στην κατσαρόλα.  Την ξανακουνάς καλά και νάτο έτοιμο το πεντανόστιμο φαγάκι.  Της μαμάς μου της βγήκε τύπου σούπα (κρεμώδης όχι υδαρής) γιατί δεν υπολόγισε καλά το νερό, της έπεσε παραπάνω, ενώ η θεία Ολυμπία το κάνει με λιγώτερα υγρά και γίνεται μπακαλιάρος με λαχανικά. Η εκδοχή της σούπας, πάντως, μου άρεσε πάρα πολύ.

Α ναι και να μην ξεχάσω την πρακτική συμβουλή: Ξαρμυρίζεις περισσότερο μπακαλιάρο από όσο χρειάζεσαι, τον χωρίζεις σε μερίδες και τον βάζεις στην κατάψυξη για να τον μαγειρέψεις την επόμενη φορά που θα βιάζεσαι.

Κολοκυθόσουπα με Mήλο και Kαρότο

Η φίλη μου η Ελένη μου έκανε δώρο την περασμένη εβδομάδα ένα υπέροχο μικρούτσικο γουδί από πορσελάνη ειδικό για να τρίβεις μπαχαρικά ή σκόρδο. Είπα λοιπόν να το εγκαινιάσω. Ετριψα ξερό κόλιανδρο και μετά χτύπησα όλα μαζί  τα αγαπημένα μου μπαχαρικά (πιπέρι σετσουάν, γαρίφαλα, κανέλα, γλυκάνισο και αστεροειδή γλυκάνισο) Πρόσθεσα και λίγο μαύρο πιπέρι τριμένο στο μύλο και ½ κουταλάκι του γλυκού μπούκοβο χαλέπικο (καυτερούτσικο και γυαλίζει, είναι  περασμένο με λάδι μου είπαν τα κορίτσια στον Μανδραγόρα, το μπαχαράδικο του Γιάννη Βασιλόπουλου στον Πειραιά). Ετοιμο λοιπόν το μείγμα. Τι θα το κάνω; Θα φιάξω μια παραλλαγή   της γνωστής κολοκυθόσουπας της Ρομπέρτας.  Στην κατσαρόλα μαζί με τα κομμάτια της κολοκύθας και το ψιλοκομένο μπέικον (που έχω τσιγαρίσει ελαφρά προηγουμένως σε ένα τηγανάκι για να λιώσουν τα λίπη) προσθέτω 2 μήλα και 4 καρότα κομένα σε μικρά κομμάτια. (Αν έχω προσθέτω και ένα κυδώνι) Ρίχνω λίγο νερό, το μείγμα των μπαχαρικών και τα αφήνω να βράσουν σε χαμηλή φωτιά. Αν θέλεις να μασουλάς λίγο καροτάκι σερβίρεις τη σούπα όπως είναι,  αλλιώς την περνάς από το μούλτι να πολτοποιηθούν όλα μαζί τα υλικά. Την ξαναβάζω για 2-3 λεπτά στη φωτιά και σερβίρω με λίγες σταγόνες κρέμα γάλακτος (με 3% λιπαρά) ή ακόμα καλύτερα με μια κουταλιά της σούπας γιαούρτι κατσικίσιο κατά προτίμηση. Είναι μια σουπίτσα υπέροχη. Είπαμε η κολοκύθα είναι σαν άγραφο χαρτί, το μήλο την κάνει κάπως ξινούτσικη και το καρότο της χαρίζει γλύκα. Με το μπέικον γίνεται πιο στρογγυλή, με τα μπαχαρικά πιο πλούσια, το γιαούρτι τη δροσίζει  και ο ψιλοκομμένος μαϊντανός της χαρίζει την απαραίτητη φρεσκάδα στο τέλος.

με γιαούρτι

 

με κρέμα light

 

Βιβλίο για Μανιτάρια από τα Γρεβενά

Μόλις κυκλοφόρησε βιβλίο με συνταγές και μπλογκ, για δείτε:

http://manitarosyntages.blogspot.com/

Ομελέτα με Πατάτα και Κολοκυθάκι

  

υλικά

Τι παράξενο κι αυτό! Να γυρνάω στο σπίτι με την επιθυμία για κάποιο ωραίο εύκολο φαγάκι  -το σχεδιάζω στο μυαλό μου στη διαδρομή γιατί με χαλαρώνει- και νάσου ανάμεσα στα τεντζερέδια, τα μαχαίρια και τα υλικά και η φωτογραφική μου μηχανή.  Εχω έννοια να το γράψω  και να το φωτογραφίσω και όχι τόσο να το φάω. Τρελλό ε; Αλλά κι εσύ το κάνεις, οπότε ξέρεις τι εννοώ. Λοιπόν, σήμερα λαχτάρησα μια ομελέτα. Φοιτητική. Είχα καιρό μπορεί και χρόνια να φάω αβγά. Δεν μου πολυαρέσουν, οπότε η απαγόρευση λόγω χοληστερίνης δεν μου κακοφάνηκε. Σήμερα όμως το ζήταγε το αβγό ο οργανισμός μου. Τι να βάλω μέσα; Σκεφτόμουν

στο τηγάνι

σόγια, τζίντζερ και τέτοια, τελικά επικράτησε μια πολύ μεσογειακή άποψη: Μια μικρή πατάτα κόπηκε σε κυβάκια, ένα κολοκυθάκι έγινε ροδέλες, όπως και μερικά φρέσκα μανιτάρια, έκοψα και μερικά ντοματάκια στη μέση. Τελειώνοντας και το κολοκυθάκι -ήμουν τόσο απορροφημένη για να μην κόψω κανένα δάχτυλο, πράγμα που συνηθίζω…- τι ανακάλυψα νομίζεις; Μου είχε περάσει η ένταση και ο πονοκέφαλος, αυτή η θολούρα που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι σε έχουν ματιάσει.  Αυτό με έκανε να χαρώ ακόμη περισσότερο. Αν μια ομελέτα πετυχαίνει να με κάνει να χαλαρώνω σε χρόνο μηδέν τότε τι άλλο θέλω; Εριξα όλα μαζί τα ψιλοκομένα σε ένα τηγάνι, βαριόμουν να τα σοτάρω ένα ένα. Αν έχουν περίπου τον ίδιο όγκο τα κομματάκια δεν υπάρχει πρόβλημα. Οταν πήραν χρώμα έριξα και τα ντοματάκια. Χτύπησα 2 αυγουλάκια με λιγο νερό και αλατοπίπερο, πρόσθεσα ψιλοκομένο δυόσμο και μαϊντανό, πρόσθεσα και λίγο τριμένο τυράκι κατσικίσιο, τα έριξα  στα λαχανικά και άφησα την ομελέτα μου σκεπασμένη να ψηθεί για μερικά λεπτά από τη μια μεριά. Τη γύρισα με το καπάκι του τηγανιού (είναι διαφανές και πολύ μ΄αρέσει γιατί βλέπω τι γίνεται από κάτω) για άλλα 1-2 λέπτα και τη σέρβιρα. Λαχταρούσα πολύ και μια κρύα (παγωμένη βρε παιδί μου όπως την πίνουμε εμείς οι Ελληνάρες) μπύρα αλλά δεν είναι ώρα για τέτοια. Εχω πολλή δουλειά απόψε.Θα βρέξει άραγε; Ο ουρανός είναι σκοτεινός, έχει υγρασία και ζέστη, στη μύτη μου έφταναν άσχημες μυρωδιές μέχρι να μπω στο σπίτι μου, είναι τόσο βρώμικη πια αυτή η πόλη!

Μόλις μπήκε από την μπαλκονόπορτα ένα αεράκι βροχής. Θα την πιω τελικά αυτή τη μπύρα, τη ζητάει ο ογανισμός μου. Γεια μας. Εξω βρέχει. Επιτέλους.  

 

Ιμάμ στο Φούρνο

 

Ιμαμ στο φούρνο

Το ιμάμ είναι ένα φαγάκι που κατέχει θέση λατρείας στην καρδιά της μαμάς μου. Κάθε καλοκαίρι μας το τάιζε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και έτσι έχει καταγραφεί με ακρίβεια στη γευστική μου μνήμη. Τώρα πια δεν το κάνει στην κατσαρόλα όπως παλιά, αλλά στο φούρνο. Τι κάνει;  Χαράζει τις μελιτζάνες (μακρουλές τσακώνικες) και αν υπάρχει υποψία ότι είναι πικρές τις βάζει για κάμποση ώρα σε νερό με αλάτι. Κατόπιν τις στεγνώνει και τις βάζει στο γκριλ να μαλακώσουν. Εντωμεταξύ κόβει κρεμμύδια σε φετούλες, μερικές σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες, τρίβει ντομάτα και ψιλοκόβει μπόλικο μαϊντανό. Βάζει στο τηγάνι τα κρεμμύδια και το σκόρδο να σοταριστούν, προσθέτει τη ντομάτα και το μαϊντανό, αλατοπιπερώνει και με ένα κουτάλι γεμίζει τις μελιτζάνες. Εντωμεταξύ,  επειδή ποτέ δεν καταφέρνει να βάλει το σωστό αλάτι στο φαί και πάντα το κάνει από αλμυρό έως λύσσα (αλλά ποτέ δεν το παραδέχεται, με συνέπεια να ξεσπάνε ομηρικοί καυγάδες, βάζει και πολύ πιπέρι αλλά αυτό εντάξει δεν μας πειράζει) τελευταία ρίχνει στο ταψί και μερικές πατάτες κομένες σε ροδέλες για να ρουφήξουν το περιττό αλάτι και να έρθει το υπόλοιπο φαγητό στα ίσια του, το ξέρεις το κόλπο, ε; Ρίχνει και όση σάλτσα έχει απομείνει και ξαναβάζει το ταψάκι στο φούρνο μέχρι να ροδίσει. 

Πιλάφι με Μελιτζάνες και Γιαούρτι

πιλάφι με μελιτζάνες

 

Υλικά: 2 μικρές στρογγυλές μελιτζάνες, ένα μικρό κρεμμύδι ξερό, 2 φλυτζανάκια του καφέ ρύζι, 1-2 πολύ ώριμες ντομάτες, ελαιόλαδο, καστανή ζάχαρη, αλάτι, πιπέρι, ελάχιστο μοσχοκάρυδο, λίγο κίμινο, νερό όσο χρειάζεται. Επίσης: 1 κεσέ γιαούρτι κατσικίσιο, 1 σκελίδα σκόρδο, λίγο λάδι, λίγο ξύδι, αλάτι και μπόλικος δύοσμος

Σήμερα το βράδυ γύρισα από το γραφείο αποφασισμένη να μαγειρέψω οπωσδήποτε το γύρο του padrazo, είχα αγοράσει από το πρωί και πρόβειο κιμά, όπως λέει. Μόλις όμως άνοιξα το ψυγείο είδα δυο μελιτζάνες παχουλές να με κοιτάνε θλιμένες. Δεν θα αντέχανε άλλη μια βδομάδα άψητες. Είπα λοιπόν ότι ο γύρος  μπορεί να περιμένει, δεν είχα και παρέα απόψε όπως προτείνει ο μάγειρος για το φαγάκι του, οπότε σκέφτηκα να δοκιμάσω ένα πιλαφάκι με μελιτζάνες και μοσχοκάρυδο. Η βασική συνταγή είναι κρητική, τη συμπλήρωσα, όμως, με δροσερό γιαούρτι.  Τη βρήκα στο βιβλίο της

Μυρσίνη Λαμπράκη - Engin Akin

Μυρσίνης Λαμπράκη και της Εngin Akin  «Ελλάδα Τουρκία στο ίδιο τραπέζι» (είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο με συνταγές ελληνικές και τουρκικές ανάλογες που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα») και μ’άρέσει να το ξεφυλλίζω κάθε τόσο.

Εκοψα λοιπόν τις μελιτζάνες σε ροδέλες και μετά κάθε ροδέλα στα τέσσερα και τις έριξα για κάμποση ώρα σε νερό με μπόλικο αλάτι να ξεπικρίσουν (είχανε σποράκια και με υποψιάσανε.) Μετά τις ξέπλυνα, τις στέγνωσα και τις τηγάνισα σε λίγο ελαιόλαδο μέχρι που μαλάκωσαν και ρόδισαν καλά από όλες τι πλευρές. Τις έβγαλα από το τηγάνι και τις άφησα σε ένα πιάτο πάνω σε χαρτί κουζίνας να απορροφήσει τα πολλά λάδια. Εβαλα στο τηγάνι ένα μέτριο κρεμμύδι  χοντροκομένο να μαλακώσει και να γυαλίσει (δεν το άφησα να καβουρντιστεί  γιατί μου βαραίνει το στομάχι). Μετά έστιψα μια μεγάλη ώριμη ντομάτα και την έβαλα στην κατσαρόλα με λίγο νερό. Εριξα και το κρεμμυδάκι και μόλις πήρε βράση έριξα δύο φλυτζανάκια του καφέ ρύζι που το είχα προηγουμένως ξεπλύνει και σουρώσει. (Μπασμάτι είχα αλλά το ονειρεύομαι αυτό το πιλάφι με ένα υπέροχο ρύζι από την Ανθήλη έξω από τη Λαμία, που χρησιμοποιούσε πάντα πεθερά μου και γινόταν σαν ριζότο) Εριξα επίσης αλάτι, ½ κ.γλ. καστανή ζάχαρη, ½ κ.γλ. κίμινο σε σκόνη και τέλος έτριψα λίγο μοσχοκάρυδο και φρέσκο μαύρο πιπέρι. Σκέπασα την κατσαρόλα και άφησα το πιλάφι να βράσει σε χαμηλή φωτιά μέχρι να μαλακώσει το ρύζι. Σε ένα τέταρτο έσβησα τη φωτιά, έριξα στο πιλάφι τις μελιτζάνες, ανακάτεψα απαλά και σκέπασα με μια πετσέτα για μερικά λεπτά. Εντωμεταξύ σε ένα κεσέ γιαούρτι είχα ψιλοκόψει μια σκελίδα σκόρδο (βάζεις περισσότερες ή καθόλου αν δεν σ’αρέσει το σκόρδο ή πρέπει μετά να πας στον οδοντίατρο…) μερικά φυλλαράκια φρέσκο δυόσμο από τη γλάστρα που έχω στο μπαλκόνι, έριξα λίγο αλάτι, έκανα και 1 φσσστ με το ξύδι, 2-3 φσσστ με το λάδι (ξέρεις τώρα τι εννοώ) τα ανακάτεψα και τα άφησα στο ψυγείο να τραβήξουν. Σέρβιρα το πιλαφάκι ζεστό με μπόλικο ψιλοκομένο δυόσμο και δυο κουταλιές δροσερό γιαούρτι αρωματισμένο με σκόρδο και δυόσμο. Ηταν υπέροχο! Σκέφτομαι, τώρα,  ότι αυτό θα είναι θαυμάσιο μαζί με κεμπάπ. Θα το κάνω για τους φίλους μου μόλις πιάσουν τα πρώτα κρύα.

 

 

 

Κολοκυθοκορφάδες με Γάλα και Φέτα

Είναι το αγαπημένο μου φαγάκι κάθε καλοκαίρι στο χωριό.

Πας το πρωί στον κήπο με τις κολοκυθιές, αν δεν έχεις δικό σου πας στον κήπο της θειας ή της γειτόνισσας και μαζεύεις βλαστάρια, πολύ μικρά κολοκυθάκια και μερικά λουλούδια. Αν θέλεις  προσθέτεις και μερικά βλήτα, η μάνα μου το κάνει πάντα.  Τα πλένεις καλά και τα βάζεις να βράσουν λίγο. Τα σουρώνεις και τα αφήνεις στην άκρη. Βάζεις στην κατσαρόλα λίγο λάδι, αν προτιμάς μπορείς να βάλεις και βούτυρο, κατά προτίμηση κατσικίσιο, τσιγαρίζεις ένα κρεμμυδάκι φρέσκο και ένα ξερό, ρίχνεις μέσα τα χόρτα και τα τσιγαρίζεις κι αυτά. Προσθέτεις λίγο (γιατί θα βγάλουν και τα δικά τους υγρά) νερό και λίγο γάλα φρέσκο, αλατοπιπερώνεις και τα αφήνεις να βράσουν σε χαμηλή φωτιά. Προς το τέλος, ρίχνεις και ένα μικρό πιάτο φέτα τριμένη. Ανακατέβεις απαλά και κατεβάζεις το φαγάκι από τη φωτιά. Τρώγεται χλυαρό αλλά είναι πολύ ωραίο και τηνάλλη μέρα κρύο.

Φέτος το καλοκαίρι στο Πεταλίδι δοκίμασα τη Μεσσηνιακή εκδοχή των κολοκυθοκορφάδων που μου άρεσαν επίσης πάρα πολύ! Αντί για γάλα και φέτα ήταν μαγειρεμένα με φρέσκια ντομάτα και πολλά αρωματικά: μάραθο, δυόσμο, μαϊντανό και σέσκουλο.