ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ
Μπήκε ο Δεκέμβρης ο μήνας μου!!!
Την περασμένη εβδομάδα στρώσαμε τα χαλιά,
έβρασα και τα πρώτα κάστανα.
Δευτέρα πρωί σήμερα και γράφω βιαστικά γιατί η δουλειά δεν περιμένει…
Οπως κάθε χρόνο αυτή την εποχή στα περιοδικά πνιγόμαστε στη δουλειά αλλά φέτος είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Γιαυτό εξαφανίστηκα. Ομως να που χαλάρωσα λίγο και είπα να πω μια καλημέρα.
Πέρασα τόσο ωραία το Σαββατοκύριακο!
΄Εβρεχε. Ετσι δεν πήγαμε με τη φιλενάδα μου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου για περπάτημα όπως είχαμε κανονίσει. Γκρίνιαξα λίγο του τύπου: άμα είμαστε δηλαδή στο Παρίσι ή στο Βερολίνο και έβρεχε –άσε που θα έκανε και τρελλό κρύο ενώ εδώ είναι γλυκά- δεν θα βγαίναμε έξω για περπάτημα; Αλλα άσε τώρα δεν είμαστε ούτε στο Παρίσι ούτε στο Βερολίνο, ούτε στη Βιέννη (αχ πόσο τη νοστάλγησα) στην Αθήνα είμαστε οπότε ο περίπατος αναβάλλεται.
Φόρεσα όμως τις αγαπημένες μου μπότες, αυτές που ανάβουν τα λαμπάκια της μαμάς μου μόλις τις βλέπει, το τζιν μου και ένα κοντό δερμάτινο καφέ σακάκι, πήρα την ομπρέλα μου και περπάτησα μέχρι το Πλαίσιο για να αγοράσω τετράδια σπιράλ Sentio με σκληρό εξώφυλλο που μπορείς να γράφεις και στο πόδι και ένα μαύρο ντοσιεδάκι, το ασορτί του, που χωράει ακριβώς τα κομμένα φύλλα και από κει ανέβηκα στο Κολωνάκι.
Δεν είναι Αμερικάνικες, δεν τις φοράνε cow boys, ιταλικές είναι από φίνο δέρμα και ωραίο κέντημα (αγορασμένες από του Σπηλιόπουλου στο Μοναστηράκι όπου κάνω παπουτσοθεραπεία από τα φοιτητικά μου χρόνια) και πολύ τις κάνω κέφι. Τώρα που τις κοιτάζω βλέπω ότι παλιώσανε αλλά είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσεις: γερνάνε ωραία.
Φόρεσα για πρώτη φορά και το αγαπημένο μου (για φέτος) κασκόλ!
Το βρήκα κρεμασμένο σε ένα κάγκελο στην είσοδο μιας πολυκάτοικίας. Ηταν εκεί και με περίμενε έναν ολόκληρο μήνα. Το έβλεπα και το ξανάβλεπα. Λέω δεν μπορεί όποιος το ξέχασε θα γυρίσει να το πάρει. Το ωραίο κασκόλ, όμως ήταν πάντα εκεί!!! Ναι ναι!!! Απίστευτο δεν είναι; Ρώτησα τριγύρω, τίποτα, κανείς δεν ήξερε κάτι γιαυτό. Είναι ένα έργο τέχνης φιαγμένο με πολύ αγάπη στου Missoni. Δεν μπορούσα να το αφήσω να πάει στα σκουπίδια. Θα ήταν μια πράξη βάρβαρη. Ηταν φθινόπωρο όταν το πήρε το μάτι μου και επειδή είναι (και) μάλλινο υπολογίζω ότι έμεινε εκεί πάρα πολύ καιρό, ποιος φοράει καλοκαιριάτικα μάλλινο κασκόλ για να του πέσει… Το πήρα τρυφερά και πρόσεξα ότι το είχαν κακομεταχειριστεί. Ήταν ξεμαλλιασμένο, είχε τρύπες και πολλές κλωστές τραβηγμένες να κρέμονται από παντού. Το έπλυνα, έδεσα με προσοχή τα τραύματά του αφού τράβηξα τις κλωστές στην ανάποδη (με το βελονάκι) έραψα τις τρύπες προσεκτικά για να μη φαίνονται, έκοψα τις κλωστές που περισσεύανε και το πότισα με το άρωμά μου. Μα είναι υπέροχο τώρα.
Με τη Μάγγη συναντηθήκαμε, όπως είχαμε πει στο Sofia’s στη Βάλαωρίτου. Το προτιμάμε γιατί έχει λιγώτερο κόσμο -κάτι θα βρεις εδώ όταν αλλού δεν πέφτει καρφίτσα. (Δαιμόνια αυτή η γυναίκα η Σοφία Πουλούδη που έχει και το Brasserie δίπλα, γνωστή μας από το Πάρκο Ελευθερίας και μπράβο της.) Μας αρέσει να καθόμαστε στο μεγάλο τραπέζι του «μπακάλικου», στο πίσω μέρος του μαγαζιού, όπου μερικές φορές όλοι γίνονται μια παρέα. Φάγαμε τόσο ωραία! Ψητά λαχανικά με φλούδες παρμεζάνας (η Μάγγη επιμένει ότι ωμά λαχανικά πρέπει να τρώμε μόνο στο σπίτι και ποτέ έξω γιατί λέει δεν τα πλένουν καλά –εντάξει αυτό το κάνουμε όταν ταξιδεύουμε στην Ασία και την Αφρική, αλλά τι να της πεις τώρα… καλά είναι και τα ψητά) μια ωραία απλή μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτα -ήταν ξινούτσικη γιατί την κάνανε με φρέσκια ντομάτα χωρίς ζάχαρη- και μια τάρτα (σε σφολιάτα) με μοτσαρέλα, λαχανικά (ψημένα και από πάνω ωμά φρέσκα, οπότε έφαγα και τα ωμά που λαχταρούσα ). Αχ ήταν υπέροχα. Ηπιαμε και τα κρασιά μας, κάναμε –όπως πάντα ωραίες κουβέντες- και φύγαμε για το σπίτι μέσα στην καλή χαρα.
«… Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Αλμυροπικροστυφογλυκοξινα και καυτερα 
Πρόσφατα σχόλια