Εκλεκτές ελιές Καλαμών, Θάσου, Χαλκιδικής, Μανάκια, Χίου, κι άλλες πολλές ποικιλίες ανάλατες και ξυδάτες, γνήσιος βακαλάος και ρέγγα Ισλανδίας, ταραμάδες, φρέσκια λακέρδα από μεγάλα τορίκια του Αιγαίου, σκουμπριά, σαρδέλες και αντζούγιες στην άλμη, παστά, καπνιστά, ταραμόγλωσσα (αβγοτάραχο μπακαλιάρου) και αντζούγιες Ισπανίας, όλα χύμα ή και συσκευασμένα. Κι εκτός από ελιές, αλίπαστα και τουρσιά, λάδια, ξύδια, χειροποίητα ζυμαρικά και ένα σωρό άλλα καλούδια, σε τιμές κεντρικής αγοράς και όχι ντελικατέσεν.
Όλα αυτά εκεί στο «Παντοπωλείο της Στοάς των Αθανάτων» (Αρμοδίου 2, τηλ: 210-3219855) τα βρήκαμε στη γωνία της Στοάς με την Αρμοδίου. Ιδρύθηκε το 1957. Τότε ακόμη υπήρχαν πολλά μπακάλικα μέσα στην Κεντρική Αγορά, τελικά όμως αυτό ήταν το μόνο που επέζησε και επεκτάθηκε, γνωστό για τη φιλική εξυπηρέτηση, την ποικιλία και την ποιότητα των προϊόντων του και για τις λογικές τιμές του.
Καθαρή Δευτέρα σήμερα, λοιπόν, και κατεβήκαμε με τη μητέρα μου για την παραδοσιακή βόλτα στην Κεντρική Αγορά. Περάσαμε και από το Παντοπωλείο για να αγοράσουμε ελιές. Παρ’όλη την ορθοστασία και την κούραση, η Λουίζα κι ο Σταμάτης, που ήταν στο πόστο τους ήδη πάνω από είκοσι ώρες -και θα έμεναν μέχρι τη μία το μεσημέρι- μας υποδέχτηκαν χαμογελαστοί και ευχαριστημένοι.
«Δεν έχουμε παράπονο, φέτος μας τίμησαν οι πελάτες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ήρθαν έστω και για να αγοράσουν κάτι λίγο» μας είπε η Λουίζα κι εμείς χαρήκαμε πολύ, αφού από μπακαλόσογο καταγόμαστε και γνωρίζουμε καλά τον μόχθο και την αγωνία του επαγγελματία μπακάλη.
Δίπλα στην ψαραγορά, ήταν σχεδόν αδύνατο να προχωρήσεις. Τόσο μεγάλος ο συνωστισμός, λες και είχε μαζευτεί εκεί όλος ο κόσμος της Αθήνας για να βεβαιωθεί ότι υπάρχουν απ’όλα τα καλά κι ας μην μπορεί να τ’αγοράσει. Συγκρατημένοι ήταν όλοι και μελαγχολικοί. Δεν βιάζονταν να φύγουν ούτε διαμαρτύρονταν όπως άλλες φορές για το αδιαχώρητο. Μάλλον ένιωθαν καλύτερα μέσα στην πολυκοσμία της αγοράς, ανάμεσα σε κασόνια με σουπιές, καλαμάρια, χταποδάκια, μύδια, στρείδια, καβούρια ζωντανά και καβουροδαγκάνες παρά έξω ανάμεσα σε επιθετικά γκραφίτι, καμένα κτίρια, και αστέγους.
Πήραμε τις ελιές μας – φανατικά Καλαμών η μητέρα μου, Χαλκιδικής εγώ- και χαλβά από την Ξάνθη, του Τασελαρίδη, που μας αρέσει πολύ με λεμόνι και κανέλλα όπως τον σέρβιρε ο πατέρας μου. Προχωρήσαμε προς το Μοναστηράκι, αγοράσαμε και νόστιμη λαγάνα με προζύμι από τον «Φούρνο της γιαγιάς» (λίγο παρακάτω στη δεξιά πλευρά της Αθηνάς) με τα ωραία ψωμιά, τα παξιμάδια και τα κουλουράκια ολικής και φύγαμε για το σπίτι. Ψιλόβρεχε και ήταν άδεια η Αθηνάς και το Μοναστηράκι. Εχει, όμως, κιαυτό τη γοητεία του.
Αλλά δείτε και το υπέροχο κείμενο που βρήκα στο blog της Αννας Δαμιανίδη για τς ελιές και το Παντοπωλείο:
Αλμυροπικροστυφογλυκοξινα και καυτερα 
Πρόσφατα σχόλια