Μεγάλο Χωριό – Ταμπέλες

Το Πάσχα τριγύριζα στα  σοκάκια του χωριού με τη φωτογραφική μου μηχανή στην τσέπη. Στόχος μου αυτή τη φορά ήταν οι ταμπέλες. Ευτυχώς εδώ δεν υπάρχουν επιγραφές με νέον και άλλες κακογουστιές. Οι ταμπέλες είναι ζωγραφισμένες πάνω σε τσίγκο ή σε ξύλο και είναι όλες καλόγουστες  και πολύ τρυφερές.

Το στέκι του Γιαννή, στο Μύλο

«Το στέκι του Γιαννή» -ναι καλά διάβασες Γιαννή, τον λέμε και όχι Γιάννη-  είναι το πρώτο μαγαζάκι – delikatessen που συναντάς μόλις φτάσεις στο Μεγάλο Χώριο, κάτω στο Μυλοκάλανο απέναντι από το δημόσιο parking .

Λίγο πιο πάνω στη ανηφόρα που οδηγεί στην πλατεία, πλάι πλάι είναι τα μαγαζιά του Πάνου Καρίπη και της Μαρίας Χάσκου

Πάνος Καρίπης

η καινούργια ταμπέλα του Καρίπη

Ειδικότητα του Πάνου τα ζυμαρικά και τα τυριά, ενώ της Μαρίας τα γλυκά κουταλιού, οι μαρμελάδες και τα λικεράκια.

Το Εργαστήρι γλυκών της Μαρίας Χάσκου - Μαχαλιώτη

Το περίπτερο του Καραμέτα στην πλατεία

Το αμφιλεγόμενο, πλην όμως πασίγνωστο γαλακτομπούρεκο στο καφενείο της Ιωάννας και του Αλέκου Καρβέλη, φέρνει πολλούς λιχούδηδες στο χωριό μας, όλο το χρόνο. Προσωπικά το δοκίμασα -για πρώτη φορά, ναι το ομολογώ-  τη Μεγάλη Παρασκευή μετά τον Επιτάφειο και μου άρεσε γιατί ήταν ελαφρύ και όχι πολύ γλυκό.

Το γαλακτομπούρεκο του Καρβέλη

 Η Ελένη Δασκαλάκη είναι ζωγράφος. Σπούδασε στην Ιταλία. Εδώ και αρκετά χρόνια έχει εγκατασταθεί στο χωριό και στο εργαστήριό της ετοιμάζει  διάφορα ωραία διακοσμητικά από φυσικά υλικά. Μ’αρέσουν πολύ τα στεφάνια της από ξερά λουλούδια και κλαριά και βέβαια οι ταμπέλες της. Η Ελένη, που υπογράφει ΕΔΑΣ, έχει φιλοτεχνήσει τις περισσότερες ταμπέλες σε επιχειρήσεις της περιοχής.

Το εργαστήριο της Ελένης Δασκαλάκη

Εργο της Ελένης είναι και τα ωραία γραμματοκιβώτια, το ένα έξω από το εργαστήριό της και το άλλο έξω από το Παραμύθι.

το γραμματοκιβώτιο της Ελένης

το γραμματοκιβώτιο του Φώτη

Το «Παραμύθι» είναι το στέκι των νεώτερων -οι μεγαλύτεροι προτιμούν να τα πίνουν στο ξενοδοχείο στην πλατεία.

Το "Παραμύθι" του Φώτη

 Εδώ που σήμερα είναι το «Παραμύθι» παλιότερα βρισκόταν η χασαποταβέρνα του Γιώργου Πριόβολου.  Το πρωί αγοράζαμε κρέας για το σπίτι  και το βράδυ τρώγαμε υπέροχα ψητά. (Αυτή η φωτογραφία δεν είναι δική μου, ας είναι καλά ο ξάδερφος ο Σταύρος Πριόβολος, ο γιος του θείου Γιώργου, που μου την έστειλε.)

Χασάπικο το πρωί, ταβέρνα το βράδυ

Το μαγαζί του Κρίκου έχει κλείσει πια αλλά είναι καλοδιατηρημένο και το καλοκαίρι εδώ απέξω λειτουργεί η «μικρή Βουλή» – κατάλαβες τώρα. 

τα ψιλικά του Κρίκου

 Στου Βαστάκη θα φας τα καλύτερα σουβλάκια της επικράτειας από νόστιμο κρέας, κομένο στο χέρι και σαλάτα με εξαιρετικό αγουρέλαιο.

Η ψησταριά του Βαστάκη

Παλιά στο χωριό υπήρχαν πολλά μαγαζιά: μπακάλικα, ραφεία, τσαγκάρικα, μόνο φούρνο δεν είχαμε, το ψωμί το έψηναν οι νοικοκυρές στο φούρνο του σπιτιού. Τώρα κλείσανε όλα αυτά εκτός από το οινοπαναντοπωλείο του Κωστούλα Βονόρτα, που γερνάει μαζί με τον ιδιοκτήτη και τους πελάτες του.

Το παλιό καφενείο-μπακάλικο του Κωστούλα

Λαογραφικό Μουσείο Μεγάλου Χωριού

Στο λαογραφικό μας μουσείο συγκινούμαι κάθε φορά που βλέπω μεταξύ άλλων  -οικογενειακών ενθυμίων- ταμπέλες και αντικείμενα από τα παλιά μαγαζάκια όπως το παπουτσίδικο του Αναγνωστόπουλου.

το τσαγκάρικο στο μουσείο

το τσαγκάρικο του Σωτήρη όπως ήταν παλιά

Από ένα ρεπορτάζ με ταμπέλες δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι ξενώνες. Στο χωριό υπάρχουν πολλοί, δεν έχουν όμως όλοι ταμπέλα, όπως η «Ανεράδα» -by the way το πρώτο και πιο cute boutique hotel στην Ελλάδα-, η «Φωλίτσα, το «Αγνάντι» και το «Πέτρινο».

Ο ρομαντικός ξενώνας της Μαρίας Γιαννάκου

 

το "Πέτρινο" της Βασιλικής Ιμβρου

 

Ο ξενώνας της Βαλεντίνας Πριόβολουτα δωμάτια της Φρόσως Γιαννακοπούλου

Άφησα για το τέλος την ταμπέλα του Γιώργου Γιαννακόπουλου στον Αη Θανάση. Είναι η χειρότερη και θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε. Καΐ είναι κρίμα γιατί αδικεί το εστιατόριο που έχει καλό φαγητό και ωραίο περιβάλλον στην εξοχή.

το εστιατόριο του Γιώργου Γιαννακόπουλου στον Αη Θανάση

  

Μεγάλη Πέμπτη – Ανθισμένο Μεγάλο Χωριό

Το χωριό μας από το μπαλκόνι του Πριόβολου (Αγνάντι)

Πάσχα, μια ολόκληρη βδομάδα θα μείνω και φέτος στο χωριό και είμαι τόσο χαρούμενη.

΄Ηρθαμε χθες, ήταν βροχερά αλλά σήμερα είναι μεγαλοπρεπής ο ουρανός. Στο ξενοδοχείο μας  (κοινοτικό εξ ου και το μας) «Αντιγόνη», στην πλατεία έχει πλέον δωρεάν πρόσβαση στο Ιντερνετ, νάσου κι εγώ λοιπόν με τη φωτογραφική μηχανή και το λαπτοπ να πίνω τον πρώτο πρωϊνό καφέ.  

Τα πρώτα ανθάκια της ροδιάς μου

Αυτη την είκονα είδα από το παράθυρο μόλις ξύπνησα κι αυτές:

Η ανθισμένη δαμασκηνιά

Η Χελιδόνα και η Καλιακούδα (που δεν φαίνεται στη φωτογραφία γιατί είναι πάνω από το σπίτι μου) είναι ακόμη χιονισμένες στις κορφές τους

και η κορομηλιά

Ανθισαν και τα δακράκια. Βγαίνουν σε 2.000μ υψίμετρο. Εχω κι εγώ στο παρτέρι μου, δυο ριζούλες. Τις έφερε ο θείος μου ο Σπύρος μετά από μια βόλτα στο βουνό.

Τα δακράκια στο παρτέρι

Ξεπετάχτηκαν και οι τουλίπες της Ανθούλας

Οι τουλίπες της ξαδέρφης μου

Μετά πήρα τους δρόμους για να βγάλω κι άλλες φωτογραφίες. Το Ιντερνετ όμως εδώ σέρνεται, θα τις δείτε λοιπόν μόλις γυρίσω.

Κυρολούλουδα στο παρτέρι του ξενοδοχείου Αντιγόνη

Λευκές, μώβ, πορτοκαλί, ρόδινες, κίτρινες, κατακόκκινες. Οι τουλίπες είναι οι βασίλισσες της εποχής. Τις φυτέψανε ακόμη και στη ρίζα του ΄μεγάλου πλάτανου στην πλατεία.

Στη ρίζα του πλάτανου

Στο χωριό μας τις τουλίπες τις λένε κυρολούλουδα και το γκι, αγριοπούρνι.

Αγριοπούρνι στην πλατεία του Μ.Χωριού

Αυτό εδώ που φωτογράφισα καθόλου άγριο δεν είναι αλλά κι αυτό (τιμητικά) αγριοπούρνι το ονομάζουν.

Ανθισμένη τσιντόνια στο Λαογραφικό Μουσείο

 Στην είσοδο του Λαογραφικού Μουσείου -βρίσκεται σε ένα ωραίο παλιό σπίτι που παλιότερα φιλοξενούσε την Οικοκυρική Σχολή του χωριού- μια ολάνθιστη ρόδινη τσιντόνια  σπάει την αυστηρότητα του γκρίζου της ντόπιας  πέτρας.

η καμέλια στην αυλή της Ανεράδας

Φέτος το Πάσχα, ανθισμένη είναι και η καμέλια της Μαρίας της Γιαννάκου στην αυλή της «Ανεράδας»

Οι τουλίπες του Γιώργου στον Αη Θανάση

Στον Αη Θανάση οι τουλίπες και τα άλλα λουλούδια έχουν ανοίξει για τα καλά, γιατί εκεί τα βλέπει ο ήλιος συνέχεια.

Ζουμπούλια στον Αη Θανάση

Μωβ Πετούνιες

Στον Αη Θανάση εκτός από τουλίπες τα παιδιά έχουν φυτέψει -σε γλάστρες και παρτέρια από μεγάλους κορμούς- πετούνιες, μαργαρίτες, κρινάκια και ζουμπούλια, ένα χάρμα είναι να τα βλέπεις πολύχρωμα και ανθισμένα.

Το μονοπάτι κάτω από το σπίτι μου

Ολα είναι πράσινα και ανθισμένα αυτή την εποχή ακόμα και τα μονοπάτια και τα σκαλοπάτια που δεν πολυπατιούνται, όπως αυτό που ξεκινάνε πίσω από το Ρολόι και ανεβαίνουν προς τα μεγαλόπρεπα σπίτια των οικογενειών Καναρά και Ντούμα.

Τα ανθισμένα σκαλοπάτια απέναντι από το Ρολόι

Ανθισμένοι είναι ακόμη και οι πέτρινοι τοίχοι, σαν τους κάθετους τοίχους του Patrick Blanc. Σποράκια από λουλούδια και πρασινάδες φωλιάζουν μέσα σε «τσεπάκια» από βρύα και τρυπούλες ανάμεσα στις παλιές πέτρες. Δεν χρειάζονται χώμα, τους αρκεί η υγρασία και το φως της μέρας για να αναπτυχθούν.

"Κάθετοι" κήποι στο Μεγάλο Χωριό

Ανθισμένος τοίχος πάνω από το Κεφαλόβρυσο

Η είσοδος του Κεφαλόβρυσου από το Μυλοκάλανο (στη γέφυρα)

Φέτος το χειμώνα είχαμε πολλά χιόνια και πολλά νερά. Γέμισαν τα ρέματα και τα ποτάμια. Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω και τον ήχο του νερού που τρέχει με δύναμη στο Κεφαλόβρυσο -το ρέμα κάτω από το σπίτι μου- είναι μαγικός.

Το μονοπάτι μέσα στο Κεφαλόβρυσο