Για παϊδάκια στον Παλιό Μονόλιθο

«Παλιός  Μονόλιθος»      

 Ο Μονόλιθος είναι ένα χωριό -ορεινό ας το πούμε γιατί κοιτάζει τη θάλασσα από ψηλά- στη Νοτιοδυτική πλευρά της Ρόδου. Ωραία η διαδρομή κάπου 1-1,5 ώρα από την πόλη και αξίζει να πας όταν βρεθείς στη Ρόδο, το εστιατόριο Παλιός Μονόλιθος άλλωστε είναι από μόνος του ένας γαστρονομικός προορισμός. Προσωπικά την έχω κατατάξει στη λίστα με τις καλύτερες ταβέρνες παραδοσιακού φαγητού και μάλλον την καλύτερη (μακράν) της Ρόδου. Οι ιδιοκτήτες, ο Μανώλης και η Δέσποινα Ηρώνια ανακαίνισαν τελευταία την παλιά οικογενειακή ταβέρνα που λειτουργεί από τις αρχές του 1920. Η Δέσποινα είναι Καστελλοριζιά και εκτός από τις συνταγές του δικού της νησιού μαγειρεύει με μεγάλη επιτυχία όλα τα ροδίτικα φαγητά . Το τηγάνισμά της είναι  αέρινο και όλα τα πιάτα της πανάλαφρα. Οτι δεις παρακάτω το δοκιμάσαμε μια και δυο φορές και όμως φύγαμε χωρίς καθόλου βάρος στο στομάχι. Τι φάγαμε; Θα στα δείξω, και στο λέω, μόνο που τα βλέπω μου τρέχουν τα σάλια.  

λαχανοντολμάδες

πιταρούδια με ρεβύθι και με κολοκυθάκι

παντζάρια με σκορδαλιά - η καλύτερη που έχω δοκιμάσει

 Η φωτογραφία είναι χάλια γιατί πέσανε αμέσως μέσα τα πηρούνια. Τέτοια σκορδαλιά δεν είχαμε ξαναφάει ποτέ, με δυσκολία λοιπόν την έβαλα στην άκρη για να τη φωτογραφίσω.

μελιτζανοσαλάτα με τρία τυριά

μανιτάρια με γέμιση σκόρδου και καρύδι

παϊδάκια

 

χαλβάς σιμιγδαλένιος

γιαούρτι με γλυκά του κουταλιού

Οι λαχανοντολμάδες ήταν εξαιρετικοί, πανάλαφροι και αρωματικοί, ξεχώριζες με ευκολία όλα τα υλικά τους -ήταν καλύτεροι και από της μαμάς μου πρέπει να το ομολογήσω- η μελιτζανοσαλάτα φίνα (Ψητή μελιτζάνα, τρία τυριά λιωμένα, φέτα, κεφαλογραβιέρα και ένα καπνιστό, μπόλικος μαϊντανός και κουκουνάρι, λίγη ντομάτα κομμένη σε κυβάκια) τα μανιτάρια ήταν ψητά και γεμισμένα με μια σάλτσα σκόρδου και καρύδι. Οι τυρομπουκιές ήταν επίσης εκλεκτές, τα πιταρούδια με ρεβύθι και τα πιταρούδια με κολοκύθι τηγανισμένα τέλεια, οι σαλάτες ολόφρεσκες και μυρωδάτες, μα το κορυφαίο ήταν τα παϊδάκια. Ναι τα παϊδάκια που τρώμε σε όλες σχεδόν τις ελληνικές ταβέρνες. Ομως όμοιά τους δεν έχεις ξαναφάει. Με το που δάγκωνες το τρυφερό τους κρέας γέμιζε το στόμα σου ζουμί σα νάτρωγες ντομάτα και ένιωθες ότι ήταν ποτισμένα με αλατάκι. Πρεσαλέ τα λένε οι Γάλλοι αυτά τα αρνάκια που δίνουν κρέας αλατισμένο γιατί τρώνε αλάτι, στο Μονόλιθο είναι ακόμη πιο νόστιμα γιατί γλείφουν το θαλασσινό αλάτι που μένει στα βράχια και τους δίνει μια νοστιμιά απίστευτη. Στο τέλος ήρθε σιμιγδαλένιος χαλβάς και γιαούρτι με γλυκά του κουταλιού. Τέλειο.

Η ταβέρνα είναι ανοιχτή όλο το χειμώνα τα Σαββατοκύριακα, έχει και ένα ωραίο μεγάλο τζάκι, σε περίπτωση όμως που βρεθείς εκεί μεσοβδόμαδα δεν θα μείνεις νηστικός. Απλά θα φας από το φαγητό της οικογένειας. Αν παλι πας με μεγάλη παρέα μπορείς να τους τηλεφωνήσεις και να κάνεις την παραγγελία σου. (22460-61276)

 

Μαρμελάδα δαμάσκηνο με σταφυλόζουμο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα τελευταία χρόνια

 

 

 

 

 

–για ευνόητους λόγους- αποφεύγω τη ζάχαρη γι’αυτό αγοράζω μαρμελάδες Spin Span και Dalfour που είναι φιαγμένες μόνο με φρούτα και σταφύλι (στην ταμπέλα τους λέει ότι έχουν ακόμη λεμόνι και πηκτίνη). Και αφού τις κάνουν αυτοί γιατί να μην δοκιμάσω να τις κάνω κι εγώ; Αυτό σκέφτηκα, απελπισμένη, αφού δεν βρήκα σχεδόν καμμιά συνταγή χωρίς ζάχαρη (για την ακρίβεια όλοι γράφουν ότι η ζάχαρη είναι που τη πήζει τη μαρμελάδα, το ίδιο  υποστηρίζει και η μαμά μου που κάνει αχτύπητες μαρμελάδες με όλα τα φρούτα  και έχουμε να βγάζουμε τις υποχρεώσεις μας σε συγγενείς και φίλους  όλο το χρόνο…)

 

 

 

 

 

δαμασκηνα & σταφύλια

Πήρα, δαμάσκηνα,  ξανθοκόκκινα,  γινωμένα, ωραία και μεγάλα, από την ορεινή Αχαϊα   (ήταν 13 κομμάτια/800 γρ και έχει σημασία ο αριθμός θα δεις παρακάτω γιατί) τα έπλυνα καλά, τα χάραξα σε δυο πλευρές και τα έριξα στην κατσαρόλα με 450ml  σταφυλόζουμο, που βγήκε αφού πέρασα τα σταφύλια από το μύλο του πουρέ και κατόπιν σούρωσα τον πολτό σε τούλι μπομπονιέρας. (Σημείωση: Ηταν μάλλον πολύ δεν χρειαζόταν περισσότερο από 250-300 ml  ζουμί για την ποσότητα αυτή.)

 

 

 

 

βράσιμο

Τα έβαλα να βράσουν για περίπου 20 λεπτά σε μέτρια προς δυνατή φωτιά και μετά πολύ προσεκτικά – γιατί καίνε και είναι επικίνδυνα- χρησιμοποιώντας δύο πηρούνια έβγαλα τα κουκούτσια και τις φλούδες. (Εδώ χρειάζεται ο αριθμός που λέγαμε παραπάνω για να βεβαιωθείς ότι έβγαλες όλα τα κουκούτσια…) Μετά τα ξανάβαλα στη φωτιά για να δέσει η μαρμελάδα. Το άρωμα και η γεύση οφείλω να σου πω ότι ήταν εξαιρετικά σ’αυτή τη φάση!!!  Εδώ όμως έκανα ένα λάθος, για την ακρίβεια τρία λάθη που θα τα αποφύγω την επόμενη φορά. Πρώτον, φοβήθηκα ότι η μαρμελάδα μου δεν θα πήξει και χρησιμοποίησα ένα φακελάκι  πηκτίνη Dr Oetker  που δυστυχώς κατ’εμέ της χάλασε τη γεύση (να σου πω βέβαια ότι η φίλη μου η Κατερίνα που τη δοκίμασε σήμερα δεν κατάλαβε τίποτα, αντίθετα μου είπε ότι της άρεσε πολύ). Την έκανε πώς να στο πω κάπως ματ, flat και ζελεδένια, με μια

δοκιμή

υποψία χημείας, που δεν είχε προηγουμένως.  Δεύτερο από φόβο μήπως γίνει  ξινούτσικη έριξα και 2 κ.σ. καφετιά ζάχαρη, που όμως δεν την γλύκανε περισσότερο (δηλαδή ήθελε κιάλλη για να γλυκάνει ή καθόλου). Τέλος, την έλιωσα στο multi, ενέργεια άχρηστη επίσης γιατί όταν έχεις στο στόμα σου κομματάκια από το φρουτάκι τα απολαμβάνεις πολύ περισσότερο!

 

 

 

 

 

 Τα κουκούτσια τα έσπασα και έβγαλα από μέσα τα αμυγδαλάκια (δεν έχουν όλα), τα ψιλόκοψα και τα έριξα στο τέλος στη μαρμελαδίτσα. Της πάνε πάρα πολύ, έχουν μια ανάλαφρη γεύση πικραμύγδαλου  λένε, μάλιστα, ότι είναι και πολύ υγιεινά. Η ποσότητα μόλις που έφτασε για να γεμίσω δύο βαζάκια όλα κιόλα, όπου προηγουμένως είχα ρίξει από ένα γαρύφαλο και ένα κομματάκι ξύλο κανέλας. Σήμερα που την ξαναδοκίμασα, πάντως,  καλά κρυωμένη, έχω να σου πω ότι είναι απλά υπέροχη, ξινούτσικη και πάρα πολύ αρωματική! Ομως ακόμη καλύτερη έγινε στη συνέχεια η μαρμελάδα ροδάκινο ..

 

 

 

το βαζάκι της Κατερίνας

 

 

 

 

 

 

Tip:

Στο ψάξιμο που έκανα, πήρε το μάτι μου μια συνταγή μαρμελάδας με δαμάσκηνα όπου αντί για ζάχαρη είχε κατεψυγμένο χυμό μήλου. Σκέφτομαι, λοιπόν, να τη δοκιμάσω κι αυτή γιατί (στα καταστήματα με τα βιολογικά) υπάρχουν πολύ ωραία μηλόζουμα και άλλα ζουμιά όπως π.χ. από κράνι, βατόμουρα κλπ.

 

 

 

 

 

 

Ειδικά για το πήξιμο, θυμάμαι, την Ηρώ -μαμά μιας φίλης μου από τη Σμύρνη και εξαιρετική μαγείρισσα- που μας έλεγε να κρατάμε τα κουκούτσια από τα κυδώνια και τα μήλα και τα βάζουμε στο γλυκό (σε τουλπάνι)  γιατί το πήζει. Θα το δοκιμάσω κι αυτό και θα σου πω..