Αυτό το ταξίδι στη Ρόδο ήταν το πρώτο προγραματισμένο -μήνες πριν- ταξίδι που έκανα στη ζωή μου. Για να δεσμευτώ μάλιστα είχα αγοράσει και το εισητήριο –ήμουν τυχερή γιατί βρήκα ένα πολύ φτηνό με την Aegean- από την περασμένη άνοιξη. Δεν ξέρω, κάπως γίνεται στη ζωή μου και δεν τα καταφέρνω ποτέ με τον προγραμματισμό, οπότε προτιμώ τα ταξίδια της τελευταίας στιγμής.
Ρόδος
Και πέρασα τόσο μα τόσο ωραία!!! Από την Πέμπτη το βράδυ 23 Οκτωβρίου μέχρι το πρωί της Τετάρτης 29, που έφυγα και πήγα κατευθείαν για δουλειά…
Το αδελφάκι μου ζει στη Ρόδο. Είναι ξεναγός, επέλεξε το νησί εδώ και χρόνια και έχει δίκιο. Μπορεί να κουράζεται πάρα πολύ το καλοκαίρι –δεν είναι δα και εύκολο μέσα στον καύσωνα να ανεβοκατεβαίνεις τα σκαλοπάτια της Λίνδου 2 και 3 φορές την ημέρα- αλλά αυτό το μέρος τον αποζημιώνει. Για σκέψου, να φεύγεις από το σπίτι σου με το ποδήλατο και σε πέντε λεπτά να είσαι στη δουλειά σου, π.χ. στο λιμάνι ή στην υπέροχη παλιά πόλη της Ρόδου! Και μόνο οι εικόνες που αντικρύζει καθημερινά αρκούν για να τον κάνουν να νιώθει μεγάλη ευχαρίστηση. Κι εγώ , λοιπόν, αισθάνομαι εξ αιτίας του πολύ τυχερή.
Ρόδος, παλιά πόλη
Δεν βλεπόμαστε πολύ συχνά. Παλιότερα πέρναγε τους χειμωνιάτικους μήνες στην Αθήνα, τώρα όμως ακόμα και το χειμώνα προτιμάει να μένει στο νησί, έτσι «αναγκάζομαι» να πηγαίνω εγώ στη Ρόδο και αυτές οι διακοπές είναι για μένα πάντοτε γιορτή.
Προτιμώ να πηγαίνω στο νησί το φθινόπωρο που η δουλειά του αδελφού μου κοπάζει και έχει λίγο χρόνο και για μένα, εξάλλου το καλοκαίρι η Ρόδος είναι πολύ ζεστή και πολύβουη, ενώ τώρα έχει μια γλύκα άλλο πράγμα. Η θάλασσα είναι ακόμα ζεστή, ακόμα και Χριστούγεννα έχω κάνει μπάνιο χάρη σε κάποιες Ροδίτισσες κυράδες, που μου «αποκάλυψαν το μυστικό». Περπάταγα κάποτε στην παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο Mediterranean που έμενα τότε, πάνε 5-6 χρόνια νομίζω. Μια παρεούλα από γυναίκες μεγάλης ηλικίας κολυμπάγανε σε κύκλο, συζητάγανε και κάθε τόσο σκάγανε στα γέλια. Τις ζήλεψα. Καθώς στεκόμουν και τις κοίταζα μου λέει μια από αυτές: «Ελα κοπέλα είναι ωραία», «Πολύ θα τόθελα, της απαντάω, αλλά δεν το σκέφτηκα Γενάρη μήνα να φέρω μαγιό». Βάζουνε στα γέλια όλες μαζί και μου φωνάζουνε «έλα με το βρακί κανείς δεν σε βλέπει, μόνες μας είμαστε», «μα ξέρετε δε βλέπω χωρίς γυαλιά, ξαναλέω», «έλα μπες και θα κοιτάμε εμείς για σένα» μου απαντάνε και έτσι κάμφθηκε η αντίστασή μου. Γδύθηκα και έπεσα στο υπέροχο νερό με τα εσώρουχα. Οταν τις πλησίασα μου είπαν ότι αυτή είναι η καθημερινή τους θεραπεία «Εμείς δεν παίρνουμε χάπια για την κατάθλιψη, την πολεμάμε με το κολύμπι. Καλά που μας το μάθανε οι ξένοι, που έρχονται στο νησί μας και κολυμπάνε χειμώνα καλοκαίρι. Δεν ξέραμε τόσα χρόνια τι χάνουμε. Μακάρι να κολυμπούσαν και τα παιδιά μας που ξεροσταλιάζουν στις καφετέριες όλη μέρα με τσιγάρα, καφέδες και σφηνάκια» μου είπανε. Πολύ μεγάλη εντύπωση μου έκαναν τα λόγια τους και δεν τα έχω ξεχάσει από τότε. Το μυστικό λοιπόν στη Ρόδο αν θέλεις να κολυμπήσεις το χειμώνα είναι να πηγαίνεις μπροστά στο Καζίνο και αν έχει αέρα να προχωράς μετά το Ενυδρείο, από την άλλη πλευρά. Οταν έχει αέρα και κύματα στη μια παραλία, σίγουρα στην άλλη δεν έχει. Το Ενυδρείο (αξίζει να το επισκεφτείς αν βρεθείς στη Ρόδο) βρίσκεται στη βορεινή μύτη του νησιού πάνω πάνω.
Φέτος κολύμπησα και λιάστηκα στην παραλία μπροστά ο Καζίνο. Ηταν σχεδόν όλες οι μέρες καλοκαιρινές. Τι άλλο θα μπορούσα να ευχηθώ όταν προγραμμάτιζα αυτές τις διακοπές; Μια επίσκεψη στη Σύμη. Ε, λοιπόν τη χάρηκα κι αυτή! Την επόμενη της άφιξής μου ο κολητός του αδελφού μου, ξεναγός κι αυτός με πήρε μαζί του στην τελευταία ημερήσια κρουαζιέρα που έγινε από τη Ρόδο.
ΣΥΜΗ
Στο λιμάνι της Σύμης
Μα ήταν τέλεια.Υπέροχη η θερμοκρασία, δροσερό το αεράκι (γιατί η Σύμη βράζει το κατακαλόκαιρο) λίγος ο κόσμος, χαλαροί οι νησιώτες. Κάναμε τις βόλτες μας,
χταποδάκι με κάπαρη στο Νηρέα
Συμιακό γαριδάκι
φάγαμε στο Νηρέα (εστιατόριο στην άκρη του λιμανιού, που όμως δεν έλεγε και πολλά πράγματα, ευχαριστήθηκα όμως το Συμιακό γαριδάκι, αυτό έτσι κι αλλιώς είναι φρέσκο και ωραίο) και μετά πήγαμε στο μοναστήρι του Ταξιάρχη Μιχαήλ του Πανορμίτη στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού. Καθώς έφτανε το σκάφος και το είδα από μακρυά σκέφτηκα αυτό που θα σκεφτόταν ένας ευαίσθητος αρχιτέκτονας, ότι δηλαδή αυτό το τεράστιο κτίριο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα βάναυσης παρέμβασης στο φυσικό τοπίο. Δεν ένιωσα δυστυχώς καμμιά κατάνυξη (που νιώθω π.χ. στο μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας) αλλά εντυπωσιάστηκα από το ωραίο λαογραφικό μουσείο που υπάρχει μέσα στο μοναστήρι. Εκείνη την ημέρα δεν είχαν ηλεκτρικό οπότε δεν πληρώσαμε εισητήριο. Τα περισσότερα εκθέματα δεν μπορούσα να τα δω με γυμνό μάτι, τόσο σκοτεινά ήταν σε μερικές αίθουσες. Είχα όμως τη φαεινή ιδέα να τα φωτογραφίσω και ο φακός τα έπιασε!
Παραδοσιακό καφενείο της Σύμης - Τιμολέων & Δημήτρης, φραπές και μια παρτίδα τάβλι
Εδώ θα μάθεις πώς μαζεύουνε σφουγγάρια - στα αγγλικά
Τα πιο σκούρα σφουγγάρια έχουν υποστεί λιγώτερη επεξεργασία με χημικά και είναι πιο ανθεκτικά
Ο Θοδωρής -από Συμιακή οικογένεια σφουγγαράδων- μου είπε όλο περηφάνεια ότι ήταν στην Αθήνα τσολιάς της ανακτορικής φρουράς
Σύμη - Το μοναστήρι του Πανορμίτη
Λαογραφικό Μουσείο - μαγειριό
Λαογραφικό Μουσείο σκεύη κουζίνας
Λαογραφικό Μουσείο - καραβάκια
Μπουκάλια με ευχές στο Λαογραφικό Μουσείο
Λαογραφικό Μουσείο - κρεβάτα
Λαογραφικό Μουσείο - Σαλόνι
Τι άλλο έκανα στη Ρόδο; Βόλτες, βόλτες, βόλτες. Με κάθε ευκαιρία πέρναγα τα τείχη και χανόμουν στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Αυτή τη φορά, όμως ανακάλυψα και άλλες ωραίες παλιές γειτονιές (τα μαράζια, όπως τα λένε) έξω από τα τείχη, μια και έμενα στη γειτονιά της Μητρόπολης κοντά στο Στάδιο του Διαγόρα.
ο παπαγάλος που νιαουρίζει
Το ρολόι στην παλιά πόλη
Η ψαροταβέρνα του Πιζάνια
Besara - Το μπαρ και το εστιατόριο της Σάρας
Ο Γιώργος Τρι, ο καλύτερος ξεναγός της Ρόδου, με τη Ρίκη Φιρίκη στην αγκαλιά του και δίπλα η Ελσα με το Μαράκι
Σάρα και κικιΤΡι (Benetton)
Επίσης έφαγα εξαιρετικά. (Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δοκιμάσω την κουζίνα του Rodos Park Suites, που οι φίλοι μου και συνάδελφοι, ειδικοί επί της γαστρονομίας λένε ότι ξεχωρίζει.) Οπώς πάντα φάγαμε στου Πιζάνια (τα πιο φρέσκα και νόστιμα ψάρια), στην ελληνοϊταλική δημιουργική κουζίνα της Ορνέλα που κατοικοεδρεύει στο εστιατόριο της Σάρας (είναι μια από τις αγαπημένες μου φίλες, αρκεί να σταθείς για λίγο δίπλα της για να γεμίσεις δύναμη και ενέργεια, με άλλα λόγια Σαρα=power) και στον Παλιό Μονόλιθο, το εστιατόριο – αποκάλυψη στο χωριό Μονόλιθος (νότιοδυτικά στο μέσον περίπου του νησιού) που αποτελεί από μόνο του προορισμό!!! Ηταν όλα εξαιρετικά, θα επανέλθω όμως με περισσότερες φωτογραφίες και πληροφορίες.
Αλμυροπικροστυφογλυκοξινα και καυτερα 
Πρόσφατα σχόλια