Αθήνα – Θεσσαλονίκη: Εστιατόρια μέχρι 20 ευρώ/άτομο

http://assets.tanea.gr/files/2009-11-20/TA508_028_0394X_ESTIATORIA.pdf

Πυξίδα στα Βραχνέϊκα

Εστιατόριο "Πυξίδα" στα Βραχνέϊκα έξω από την Πάτρα.

Η Πυξίδα είναι ένα -νεανικό θα το έλεγα- εστιατόριο – έκπληξη με σκηνικό λούνα-παρκ δίπλα στη θάλασσα. Τεράστια φωτιστικά-«λαχανικά» κρέμονται από τους ευκάλυπτους που είναι και αυτοί ντυμένοι. Ναι ντυμένοι με φουστανάκι. (Ο εξευτελισμός του δέντρου, δηλαδή, που θα έλεγε και ένας γνωστός μου.) Γύρω από τον κορμό τους είναι περασμένα πολλά μέτρα από καρό άσπρο κόκκινο ύφασμα με ντραπέ  και σούρες, πρώτη φορά το είδα αυτό και τι να σας πω το γιατί δεν το κατάλαβα.  Πάμε τώρα παρακάτω.

Φωτιστικά - "ντομάτες", "πιπεριές" και "κολοκύθες"

 Οι στυλιστικές ακρότητες συνεχίζονται και στο εσωτερικό του εστιατορίου αν και όχι με τόση ένταση. Φωτάκια-ψείρες, κεριά, φαναράκια, λουλούδια φρέσκα και ψεύτικα, ξερά κλαδιά, ολόκληροι κορμοί δέντρων, λουλουδάτα καλύματα στις καρέκλες, όμορφες ζωγραφιές στους τοίχους  και πολλά διαφορετικά διακοσμητικά στοιχεία συνθέτουν ένα εντυπωσιακό μεν άνισο δε αισθητικά αποτέλεσμα.

Στην Πυξίδα πήγαμε το περασμένο Σαββατόβραδο και στις 9 δεν υπήρχε άνθρωπος, δύο ώρες αργότερα, όμως μέσα – έξω  δεν έπεφτε καρφίτσα, οι Πατρινοί φαίνεται βγαίνουν πολύ αργά  το βράδυ για φαγητό.

Ξαφνικά έπιασε τρομερός αέρας, που μας πήρε και μας σήκωσε και αμέσως μετά άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού. Εγινε κατακλυσμός, ίσα που προλάβαμε να πάμε απέναντι για να μη γίνουμε μούσκεμα. Εντύπωση (θετική) μου έκανε πάντως πόσο γρήγορα τα παιδιά που σερβίρουν μεταφέρανε τα πάντα μέσα στο εστιατόριο και μας τακτοποίησαν σε καινούργια τραπέζια.

Ας πάμε στο φαγητό τώρα.  Στην αρχή μας φέρανε το ψωμί (άσπρο και μαύρο πολύσπορο) και το κρασί, χύμα λευκό δροσερό και ευχάριστο, μα πώς να το απολαύσεις μέσα σε κοντόχοντρα γυάλινα πορτοκαλί (από φυσητό γυαλί και ωραία δε λέω)  ποτήρια!

Ευτυχώς είχανε και διάφανα κολονάτα -δηλαδή το κέφι μου έγινε- μου αλλάξανε αμέσως ποτήρι μόλις το ζήτησα. Μας φέρανε και μπόλικα παγάκια (μ’αρέσει πολύ το καλοκαίρι ειδικά να πίνω το λευκό κρασί καλά παγωμένο και αραιωμένο με πάγο)

Η σαλάτα ήταν πολύ ωραία, φρεσκοκομένη και τεράστια όπως όλες οι μερίδες των φαγητών που έβλεπα να πηγαίνουν στα διπλανά τραπέζια, πράγμα που όμως εγώ προσωπικά δεν το θεωρώ καλό. Ενδιαφέρον είχε και η σάλτσα με μαγιονέζα, γιαούρτι και σκόρδο, μας την έφεραν μάλιστα σε χωριστό μπολάκι, πράγμα που μ’άρεσε πολύ.  Βάζεις αν θέλεις, όσο θέλεις.

Φρέσκια σαλάτα με δροσερή σάλτσα σκόρδου

Είχα την ατυχή έμπνευση να παραγγείλω μακαρονάδα με θαλασσινά. Μα καλά θα μου πεις και θάχεις δίκιο «παραγγέλνεις τέτοιο φαγητό σε εστιατόριο χωρίς συστάσεις» ; Ε, τόκανα, λοιπόν, το λάθος και απογοητεύτηκα.

Τα μακαρόνια (τεράστια ποσότητα) άφηναν στο στόμα μια γεύση από αλεύρι, άρα ήταν κακής ποιότητας και τα θαλασσινά δεν ήταν φρέσκα, πράγμα που μου το επιβεβεβαίωσε η -ελαφριά ευτυχώς- δηλητηρίαση που ακολούθησε και πέρασαν μέρες να συνέλθω από το πρήξιμο στην κοιλιά, τη δυσφορία και τα λοιπά δυσάρεστα συμπτώματα.  

Δεν θα σας  πρότεινα λοιπόν να πάτε στην «Πυξίδα» για θαλασσινά, σ’αυτούς μάλιστα θα πρότεινα να τα βγάλουν τελείως από τον κατάλογό τους. Αν βρεθείτε στα Βραχνέϊκα αξίζει να πάτε (είναι και οι τιμές πολύ καλές) διαλέξτε όμως κάτι άλλο πιο σίγουρο γιατί με τα θαλασσινά ειδικά μπορεί να πάθει κανείς μεγάλη ζημιά.

Μακαρονάδα με θαλασσινά

Αντίθετα το καλαμάρι της φίλης μου ήταν εξαιρετικό. Ωραία ψημένο, ζουμερό και νόστιμο. Το ζήλεψα. 

Ψητό καλαμάρι

Μετά το φαγητό πήγαμε για παγωτό λίγο παρακάτω σε ένα παγωτατζίδικο -το άκρον άωτο του κιτς- με καρέκλες και τραπεζάκια – σαν τεράστια  χωνάκια παγωτού. Πλαστικά τα τραπεζάκια, πλαστικά στη γεύση και στη όψη και τα παγωτά στη βιτρίνα, χίλιες φορές το μαλακό παγωτό της μηχανής… 

Κάθισμα - παγωτό χωνάκι

Οταν γύρισα, έψαξα στο διαδίκτυο να βρω τη διεύθυνση του εστιατορίου και τι να δω. Ενα σωρό δημοσιεύματα για πρόστιμα από τον ΕΦΕΤ για τρόφιμα ακατάλληλα που βρέθηκαν στα ψυγεία του! Καταδικάστηκαν δηλαδή, αλλά μυαλό δεν έβαλαν, αφού εμένα τουλάχιστον μου σερβίρανε μπαγιάτικα θαλασσινά.

Και αναρωτιέμαι τώρα. Δέκα χρόνια λειτουργεί αυτό το μαγαζί  -όπως μου είπε εκείνο το βράδυ ένας σερβιτόρος- και είναι φανερό ότι οι άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολλά λεφτά για τη διακόσμησή του. Και συνεχίζουν να ξοδεύουν αφού είδαμε ότι μόλις ανακαινίστηκε.

Γιατί, όμως δεν φροντίζουν και το φαγητό; Αυτό είναι το πιο σημαντικό, αυτό πρέπει νάναι πάντα φρέσκο και καλομαγειρεμένο και οι συνθήκες καθαριότητας στην κουζίνα και τα ψυγεία ΑΨΟΓΕΣ .

Δεν είμαι προκατειλλημένη, άλλωστε δεν ήταν χάλια όλα όσα δοκιμάσαμε. Αν βρεθώ στην περιοχή μπορεί να ξαναπάω. Ισως τα πράγματα να έχουν βελτιωθεί.

Πυξίδα, Μονοδενδρίου 78, Βραχνέικα Πατρών.

Δείπνο με Άγρια Μανιτάρια

"Τα Κιούπια", Κολωνάκι

 

Καλεσμένοι του Δήμου Γρεβενών και του εστιατορίου «Τα Κιούπια», που βρίσκεται στη γωνία Δεινοκράτους και Αναπήρων Πολέμου  στο Κολωνάκι, το βράδυ της περασμένης Δευτέρας είχαμε  την ευτυχία να δοκιμάσουμε τα εξαιρετικής νοστιμιάς Μαγιάτικα άγρια μανιτάρια των Γρεβενών μαγειρεμένα με αγάπη και πολύ μεράκι από τον Βαγγέλη Κουμπιάδη.

Στα Κιούπια τρως -έτσι κι αλλιώς- πάντα καλά (αν και πάρα πολύ για τις δικές μου αντοχές) όμως αυτή τη φορά το σύνολο ήταν πραγματικά καταπληκτικό.

 

 

 

Η βραδιά ξεκίνησε με μια παρουσίαση Γρεβενιώτικων προϊόντων που ήταν εκτεθιμένα στην είσοδο του καλού εστιατορίου και μια προβολή slides των πιο σημαντικών ειδών μανιταριών, βρώσιμα και δηλητηριώδη. Εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό. Στα Γρεβενά έχουν ταυτοποιηθεί 1200 είδη! Είδαμε από κοντά τα άγρια μανιτάρια της εποχής

ένα καλάθι άγρια μανιτάρια από τα Γρεβενά

Από αριστερά προς τα δεξιά, στο καλάθι είναι τοποθετημένα τα αγαρικά, τα πλευρώτους, οι μορχέλες, το μαράσμειο των τριάδων (στο πιάτο δεξιά), στο κέντρο βρίσκονται οι αμανίτες του Καίσαρα, τα βασιλομανίταρα, επάνω αριστερά οι βωλίτες, τα τριχόλαμα και οι κανθαρίσκοι. (Επειδή όμως δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι τα έπιασα σωστά τα ονόματα, παρακαλώ όποιον ξέρει να με διορθώσει)

προϊόντα Γρεβενών

Δίπλα στα μανιτάρια οι οργανωτές εκθέσανε βιβλία με μανιτάρια

    

( είδαμε τα βιβλία των μανιταριών του Γιώργου Κωνσταντινίδη καθώς και το βιβλίο με τις συνταγές της Δήμητρας Βέργου – για συνταγές κλπ κάνε κλικ στο μπλογκ της Δήμητρας http://manitarosyntages.blogspot.com/ ) και ωραία Γρεβενιώτικα προϊόντα, όπως τα βραβευμένα τυροκομικά προϊόντα ΒΙΟΠΑΝ, το αλεύρι του Αγίου Αχιλλείου, Γρεβενίτη οίνο από το Κτήμα Ζέρβα, ζυμαρικά, ρύζι και σάλτσες με μανιτάρια αλλά και αποξηραμένες φράουλες, γλυκό κουταλιού και λουκούμια από μανιτάρι,σαπούνι από άγρια τσουκνίδα, και μανιταρομπαχαρικό (σκόνη από αποξηραμένα μανιτάρια που δίνει ένταση και άρωμα στα φαγητά).

αποξηραμένα μανιτάρια και σάλτσες

Η συλλογή των προϊόντων που παράγει το εργαστήριο «Μανιταροπροϊόντα Γρεβενών» (η ιστοσελίδα τους είναι υπό κατασκευή: www.tomanitari.gr, αλλά στο τηλέφωνο 24620-80007 μπορεί κανείς να μάθει που θα βρει τα προϊόντα)  είναι απίθανη, τι να πω. Γιατί να αγοράζουμε, λοιπόν, ιταλικά αποξηραμένα πορτσίνι όταν ακόμη και οι Ρωμαίοι Καίσαρες, παρακαλώ, προτιμούσανε τα μανιτάρια Γρεβενών για τη νοστιμιά τους;  Και να πω την αλήθεια όλα τα περίμενα, αλλά ότι υπάρχει και γλυκό κουταλιού με μανιτάρι δεν το φανταζόμουν. Και όμως γίνεται, το δοκιμάσαμε μέσα σε παγωτό και μους σοκολάτας και  το λέω είναι απίθανο.

Και για να μην καθυστερούμε άλλο  σας παρουσιάζω και το μενού, που μπορείτε να απολαύσετε κι εσείς μέχρι και τις 07 Ιουνίου:

Μανιταρόσουπα

Ηταν η νοστιμώτερη που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου, δεν θα τη δείτε όμως γιατί η φωτογραφία δεν μου πέτυχε…

Χειροποίητο τυρόψωμο με μπατζο

Τυρόψωμα με μπατζο

Ο μπάτζος είναι ένα  τυρί από γίδινο ή πρόβειο γάλα (ή από αιγοπρόβειο) μερικά αποβουτυρωμένο που τυροκομείται παραδοσιακά στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία.  Ο Κουμπιάδης τον έβαλε στα ψωμάκια του που ήταν εξαιρετικά.

Πράσινη σαλάτα με ανεβατό τυρί

Μετά ήρθε μια δροσερή πράσινη σαλάτα με σέσκουλα, δυόσμο, κουκουνάρι, ανεβατό τυρί και χειροποίητα παξιμαδάκια.

Μελιτζανοσαλάτα με μανίτες, γιαούρτι και τυρί

Μελιτζανοσαλάτα με μανίτες

Ο σερβιτόρος λιάνισε μπροστά μας την καπνισμένη μελιτζάνα και τα ψημένα μανιτάρια και τα ανακάτεψε όπως ήταν καυτά με γιαούρτι και τυρί. Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ το φαγητό, τόση ήταν η απόλαυση. Συνέχισα όμως.

τηγανοχορτόπιτα με μανιτάρια και φέτα Γρεβενών

Τηγανοχορτόπιτα

Η λεπτή πιτούλα σαν κρέπα με μια γέμιση από άγρια χόρτα, μανιτάρια, άνιθο και φέτα είχε γεύση άριστη.  Στη συνέχεια ήρθαν ταλιατέλες με τρούφα, μανιτάρια και βότανα, που κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο αδύναμο -γευστικά- πιάτο της βραδιάς. Το βρήκα κάπως στεγνό και όχι τόσο νόστιμο ή αρωματικό όσο τα υπόλοιπα.

Μπιφτεκάκια - γλειφιτζούρι

Γλειφιτζούρια από μοσχάρι

Τα ορεκτικά τελειώσανε με γλειφιτζούρια από μοσχαρίσιο  κιμά, που ήρθαν μαζί με πιτούλες χειροποίητες, ποτισμένες με ζωμό από βότανα,  αρωματική σάλτσα ντομάτας και ψιλοκομμένα αρωματικά χόρτα.

Τα κυρίως πιάτα ήταν τέσσερα

πετεινός κρασάτος με μανίτες και πέτουρα

Κόκορας κρασάτος

Πρώτος ήρθε ο ορεινός πετεινός με πέτουρα ( χειροποίητο ζυμαρικό) και μανίτες σε κρασάτη σάλτσα αρωματισμένη με δενδρολίβανο. Ενα πιάτο εξαιρετικό ακόμα και για μένα που με τα πουλερικά δεν τα πάω καλά.

Κατσικάκι φρικασέ με μανιτάρια

Κατσικάκι φρικασέ

Πεντανόστιμο ήταν και το κατσικάκι φρικασέ με σέσκουλα, σέλινο και μανιτάρια (δε λέω, το φρικασέ είναι αγαπημένο μου φαγητό αλλά τα μανιτάρια του δίνουν άλλη γλύκα)

Η πιατέλα με τα ψητά όταν είχε ήδη αρχίσει να αδειάζει

Τα ψητά κρέατα ήταν κι αυτά εκλεκτά. Η χοιρινή (τριανταπεντάρα έλεγε στο μενού αλλά δεν κατάλαβα τι θα πει, το πάχος της είναι άραγε που την χαρσκτηρίζει;) μπριζόλα -που υποθέτω ότι ήρθε από την μονάδα βιολογικής παραγωγής χοιρινών Παπαγεωργίου που βρίσκεται στο χωριό Δεσπότης Γρεβενών- ήταν σβησμένη με ούζο και πε-ντα-νό-στι-μη, όμως εξίσου νόστιμο και απαλό στη γεύση ήταν και το μπακλαβά μπιφτέκι γεμισμένο με κασέρι Γρεβενών, μανιτάρια και πράσινο φυστίκι.

Το δείπνο έκλεισε με δύο εκλεκτά γλυκά.

σπιτική μους

Η μους είναι από αυθεντική γαλλική συνταγή που έδωσε στον σεφ ένα βράδυ μια περαστική πελάτισσα, Γαλλίδα γιατρός. Ετσι την έφιαχνε η μαμά της, μου είπε ο Κουμπιάδης.

παγωτό κρέμα με μανιτάρια

Καλή η μους, αλλά η αποκάλυψη της βραδιάς για μένα τουλάχιστον, ήταν το παγωτό. Μια απλή πλούσια κρέμα από αγνό γάλα με κομματάκια γλυκό κουταλιού μανιτάρι που ήρθε πασπαλισμένο με λεπτοτριμμένο αμύγδαλο πάνω σε ένα μαξιλαράκι από ρόδινο ζελέ.

Να μην το ξεχάσω. ‘Οση ώρα τρώγαμε μας γέμιζαν το ποτήρι με ένα ωραίο κοκκινο κρασί από το Κτήμα Ζέρβα. Ηταν η καλύτερη επιλογή για το φαγητό, γιατί πώς να το κάνουμε, η αρμονία φαγητού και κρασιού έχει άμεση σχέση με το τερουάρ (συνδυασμός εδάφους, κλίματος, τοπογραφίας, ποικιλίας αμπέλου και ανθρώπινων παρεμβάσεων). Όλα τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, άλλωστε, για τα πιάτα αυτού του δείπνου ήρθαν από την ίδια περιοχή, δηλαδή τα μανιτάρια, τα χορταρικά αλλά και τα χορταράκια που τρώνε τα ζωντανά άρα και το κρέας και τα γαλακτοκομικά φέρουν τα αρώματα της ίδιας γης.

Να πω και κάτι ακόμη. Στην εκδήλωση γνωρίσαμε ενθουσιώδεις Γρεβενιώτες, γιατί να μην είναι άλλωστε; Εχουν τον ενθουσιασμό τον ανθρώπων που κάνουν καλά τη δουλειά τους και πάνε μπροστά. Μαζί τους ήταν και ο δήμαρχος της πόλης Γιώργος Νούτσος, ενθουσιώδης κι αυτός γιατί κατάλαβε ότι το μανιτάρι μπορεί να γίνει το όχημα που θα τραβήξει ολόκληρη την περιοχή, στηρίζει λοιπόν κάθε προσπάθεια που  ενισχύει το μύθο της πόλης του: Γιατί τα Γρεβενά είναι αναμφίβολα η πόλη του μανιταριού. Στα Κιούπια συναντησα και τον Γιάννη Κουτσομύτη, το γιο του Μακεδόνα φίλου μου Κώστα Κουτσομύτη, που είχα χρόνια να δω και με την ευκαιρία έμαθα ότι γυρίζει ένα σχετικό ντοκυμαντέρ.  Εκείνο το βράδυ γνώρισα και τον «Αυλάρχη» όπως έμαθα ότι φωνάζουν οι φίλοι του τον Θεόδωρο Καραγιάννη, ιδιοκτήτη της παραδοσιακής ταβέρνας «Αυλαίς» -αυτό ήταν το όνομα μιας αρχαίας πολης στην ευρύτερη περιοχή των Γρεβενών- που ειδικεύεται στις συνταγές με άγρια μανιτάρια. (www.aulais.gr)

Τι μου μένει τώρα να κάνω; Μα ένα ταξίδι στα Γρεβενά για να δοκιμάσω από κοντά τις λιχουδιές της περιοχής. (Στα Γρεβενά διοργανώνεται  και  το φεστιβάλ μανιταριού από  22-24 Αυγούστου, που συγκεντρώνει πολλούς Ελληνες και ξένους μανιταρόφιλους και μανιταροσυλλέκτες)

Φεστιβάλ ‘Αγριων Μανιταριών

΄Αγρια μανιτάρια από τα Γρεβενά

Σας αρέσουν τα μανιτάρια;

Αν ναι, κάντε κλικ στο μπλογκ «Ανθρωποι του Κόσμου» :

www.kikitriantafylli.wordpress.com

Δεκέμβρης – Καλό μήνα!!!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Μπήκε ο Δεκέμβρης ο μήνας μου!!!

Την περασμένη εβδομάδα στρώσαμε τα χαλιά,

έβρασα και τα πρώτα κάστανα.

Δευτέρα πρωί σήμερα και γράφω βιαστικά γιατί η δουλειά δεν περιμένει…

Οπως κάθε χρόνο αυτή την εποχή στα περιοδικά πνιγόμαστε στη δουλειά αλλά φέτος είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Γιαυτό εξαφανίστηκα.  Ομως να που χαλάρωσα λίγο και είπα να πω μια καλημέρα.

Πέρασα τόσο ωραία το Σαββατοκύριακο!

΄Εβρεχε. Ετσι δεν πήγαμε με τη φιλενάδα μου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου για περπάτημα όπως είχαμε κανονίσει. Γκρίνιαξα λίγο του τύπου: άμα είμαστε δηλαδή στο Παρίσι ή στο Βερολίνο και έβρεχε –άσε που θα έκανε και τρελλό κρύο ενώ εδώ είναι γλυκά-  δεν θα βγαίναμε έξω για περπάτημα; Αλλα άσε τώρα δεν είμαστε ούτε στο Παρίσι ούτε στο Βερολίνο, ούτε στη Βιέννη (αχ πόσο τη νοστάλγησα) στην Αθήνα είμαστε οπότε ο περίπατος αναβάλλεται.  

Φόρεσα όμως τις αγαπημένες μου μπότες, αυτές που ανάβουν τα λαμπάκια της μαμάς μου μόλις τις βλέπει, το τζιν μου και ένα κοντό δερμάτινο καφέ σακάκι, πήρα την ομπρέλα μου και περπάτησα μέχρι το Πλαίσιο για να αγοράσω τετράδια σπιράλ Sentio με σκληρό εξώφυλλο που μπορείς να γράφεις και στο πόδι και ένα μαύρο ντοσιεδάκι, το ασορτί του, που χωράει ακριβώς τα κομμένα φύλλα και από κει ανέβηκα στο Κολωνάκι.

Δεν είναι  Αμερικάνικες, δεν τις φοράνε cow boys, ιταλικές είναι από φίνο δέρμα και ωραίο κέντημα (αγορασμένες από του Σπηλιόπουλου στο Μοναστηράκι όπου κάνω παπουτσοθεραπεία από τα φοιτητικά μου χρόνια) και  πολύ τις κάνω κέφι. Τώρα που τις κοιτάζω βλέπω ότι παλιώσανε αλλά είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσεις: γερνάνε ωραία.

Φόρεσα για πρώτη φορά και το αγαπημένο μου (για φέτος) κασκόλ!

Το βρήκα κρεμασμένο σε ένα κάγκελο στην είσοδο μιας πολυκάτοικίας. Ηταν εκεί και με περίμενε έναν ολόκληρο μήνα. Το έβλεπα και το ξανάβλεπα. Λέω δεν μπορεί όποιος το ξέχασε θα γυρίσει να το πάρει. Το ωραίο κασκόλ, όμως ήταν πάντα εκεί!!! Ναι ναι!!! Απίστευτο δεν είναι; Ρώτησα τριγύρω, τίποτα, κανείς δεν ήξερε κάτι γιαυτό. Είναι ένα έργο τέχνης φιαγμένο με πολύ αγάπη στου Missoni. Δεν μπορούσα να το αφήσω να πάει στα σκουπίδια. Θα ήταν μια πράξη βάρβαρη. Ηταν φθινόπωρο όταν το πήρε το μάτι μου και επειδή είναι (και) μάλλινο υπολογίζω ότι έμεινε εκεί πάρα πολύ καιρό, ποιος φοράει καλοκαιριάτικα μάλλινο κασκόλ για να του πέσει… Το πήρα τρυφερά και πρόσεξα ότι το είχαν κακομεταχειριστεί.  Ήταν  ξεμαλλιασμένο, είχε τρύπες και πολλές κλωστές τραβηγμένες να κρέμονται από παντού.  Το έπλυνα, έδεσα με προσοχή τα τραύματά του αφού τράβηξα τις κλωστές στην ανάποδη (με το βελονάκι) έραψα τις τρύπες προσεκτικά για να μη φαίνονται, έκοψα τις κλωστές που περισσεύανε και το πότισα με το άρωμά μου. Μα είναι υπέροχο τώρα.

Με τη Μάγγη συναντηθήκαμε, όπως είχαμε πει στο Sofia’s στη Βάλαωρίτου. Το προτιμάμε γιατί έχει λιγώτερο κόσμο -κάτι θα βρεις  εδώ όταν αλλού δεν πέφτει καρφίτσα. (Δαιμόνια αυτή η γυναίκα η Σοφία Πουλούδη που έχει και το Brasserie δίπλα, γνωστή μας από το Πάρκο Ελευθερίας και μπράβο της.)  Μας αρέσει να καθόμαστε στο μεγάλο τραπέζι του «μπακάλικου», στο πίσω μέρος του μαγαζιού, όπου μερικές φορές όλοι γίνονται μια παρέα. Φάγαμε τόσο ωραία! Ψητά λαχανικά με φλούδες παρμεζάνας (η Μάγγη επιμένει ότι ωμά λαχανικά πρέπει να τρώμε μόνο στο σπίτι και ποτέ έξω γιατί λέει δεν τα πλένουν καλά –εντάξει αυτό το κάνουμε όταν ταξιδεύουμε στην Ασία και την Αφρική, αλλά τι να της  πεις   τώρα… καλά είναι και τα ψητά) μια ωραία απλή μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτα -ήταν ξινούτσικη γιατί την κάνανε με φρέσκια ντομάτα χωρίς ζάχαρη- και μια τάρτα (σε σφολιάτα) με μοτσαρέλα, λαχανικά (ψημένα και από πάνω ωμά φρέσκα, οπότε έφαγα και τα ωμά που λαχταρούσα ). Αχ ήταν υπέροχα. Ηπιαμε και τα κρασιά μας, κάναμε –όπως πάντα ωραίες κουβέντες- και φύγαμε για το σπίτι μέσα στην καλή χαρα.

Για παϊδάκια στον Παλιό Μονόλιθο

«Παλιός  Μονόλιθος»      

 Ο Μονόλιθος είναι ένα χωριό -ορεινό ας το πούμε γιατί κοιτάζει τη θάλασσα από ψηλά- στη Νοτιοδυτική πλευρά της Ρόδου. Ωραία η διαδρομή κάπου 1-1,5 ώρα από την πόλη και αξίζει να πας όταν βρεθείς στη Ρόδο, το εστιατόριο Παλιός Μονόλιθος άλλωστε είναι από μόνος του ένας γαστρονομικός προορισμός. Προσωπικά την έχω κατατάξει στη λίστα με τις καλύτερες ταβέρνες παραδοσιακού φαγητού και μάλλον την καλύτερη (μακράν) της Ρόδου. Οι ιδιοκτήτες, ο Μανώλης και η Δέσποινα Ηρώνια ανακαίνισαν τελευταία την παλιά οικογενειακή ταβέρνα που λειτουργεί από τις αρχές του 1920. Η Δέσποινα είναι Καστελλοριζιά και εκτός από τις συνταγές του δικού της νησιού μαγειρεύει με μεγάλη επιτυχία όλα τα ροδίτικα φαγητά . Το τηγάνισμά της είναι  αέρινο και όλα τα πιάτα της πανάλαφρα. Οτι δεις παρακάτω το δοκιμάσαμε μια και δυο φορές και όμως φύγαμε χωρίς καθόλου βάρος στο στομάχι. Τι φάγαμε; Θα στα δείξω, και στο λέω, μόνο που τα βλέπω μου τρέχουν τα σάλια.  

λαχανοντολμάδες

πιταρούδια με ρεβύθι και με κολοκυθάκι

παντζάρια με σκορδαλιά - η καλύτερη που έχω δοκιμάσει

 Η φωτογραφία είναι χάλια γιατί πέσανε αμέσως μέσα τα πηρούνια. Τέτοια σκορδαλιά δεν είχαμε ξαναφάει ποτέ, με δυσκολία λοιπόν την έβαλα στην άκρη για να τη φωτογραφίσω.

μελιτζανοσαλάτα με τρία τυριά

μανιτάρια με γέμιση σκόρδου και καρύδι

παϊδάκια

 

χαλβάς σιμιγδαλένιος

γιαούρτι με γλυκά του κουταλιού

Οι λαχανοντολμάδες ήταν εξαιρετικοί, πανάλαφροι και αρωματικοί, ξεχώριζες με ευκολία όλα τα υλικά τους -ήταν καλύτεροι και από της μαμάς μου πρέπει να το ομολογήσω- η μελιτζανοσαλάτα φίνα (Ψητή μελιτζάνα, τρία τυριά λιωμένα, φέτα, κεφαλογραβιέρα και ένα καπνιστό, μπόλικος μαϊντανός και κουκουνάρι, λίγη ντομάτα κομμένη σε κυβάκια) τα μανιτάρια ήταν ψητά και γεμισμένα με μια σάλτσα σκόρδου και καρύδι. Οι τυρομπουκιές ήταν επίσης εκλεκτές, τα πιταρούδια με ρεβύθι και τα πιταρούδια με κολοκύθι τηγανισμένα τέλεια, οι σαλάτες ολόφρεσκες και μυρωδάτες, μα το κορυφαίο ήταν τα παϊδάκια. Ναι τα παϊδάκια που τρώμε σε όλες σχεδόν τις ελληνικές ταβέρνες. Ομως όμοιά τους δεν έχεις ξαναφάει. Με το που δάγκωνες το τρυφερό τους κρέας γέμιζε το στόμα σου ζουμί σα νάτρωγες ντομάτα και ένιωθες ότι ήταν ποτισμένα με αλατάκι. Πρεσαλέ τα λένε οι Γάλλοι αυτά τα αρνάκια που δίνουν κρέας αλατισμένο γιατί τρώνε αλάτι, στο Μονόλιθο είναι ακόμη πιο νόστιμα γιατί γλείφουν το θαλασσινό αλάτι που μένει στα βράχια και τους δίνει μια νοστιμιά απίστευτη. Στο τέλος ήρθε σιμιγδαλένιος χαλβάς και γιαούρτι με γλυκά του κουταλιού. Τέλειο.

Η ταβέρνα είναι ανοιχτή όλο το χειμώνα τα Σαββατοκύριακα, έχει και ένα ωραίο μεγάλο τζάκι, σε περίπτωση όμως που βρεθείς εκεί μεσοβδόμαδα δεν θα μείνεις νηστικός. Απλά θα φας από το φαγητό της οικογένειας. Αν παλι πας με μεγάλη παρέα μπορείς να τους τηλεφωνήσεις και να κάνεις την παραγγελία σου. (22460-61276)

 

Βιβλίο για Μανιτάρια από τα Γρεβενά

Μόλις κυκλοφόρησε βιβλίο με συνταγές και μπλογκ, για δείτε:

http://manitarosyntages.blogspot.com/