Το Τραγούδι της Ιριδας – Μήδεια2

Δυο υπέροχες παραστάσεις είχα την ευκαιρία να δω το Σαββατοκύριακο χάρη στην επιμονή της φίλης μου της Χαρούλας, που είχε φροντίσει από καιρό για τα εισητήρια κα ομολογώ ότι της είμαι ευγνώμων.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΙΡΙΔΑΣ

Το Σάββατο ( 11/10) στο Θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών στο Ψυχικό παρακολουθήσαμε το «Τραγούδι της Ιριδας». Μόλις δύο παραστάσεις δόθηκαν οπότε δεν μπορώ να σου πω πήγαινε να το δεις. Κράτησε όμως ένα όνομα, Ρένα Κωνσταντάκη λένε τη δημιουργό, και αν ακούσεις ότι ανεβάζει κάτι κάπου μην το χάσεις.

Το «Τραγούδι της Ιριδας» είναι μια παράσταση butoh βασισμένη σε μύθους και αρχέτυπα. Μία εικαστική performance με υλικό το φως, τη μουσική, την κίνηση. Σε μία γυάλινη σκηνή (εξαιρετικό το σκηνικό του Όμηρου Κοσμίδη) δημιουργείται ένας απέραντος χώρος μέσα στο νερό, ένα τοπίο χωρίς όρια γεμάτο αντικατοπτρισμούς που οδηγούν στο άπειρο. Στιγμές ονείρου ανασύρουν απο τη μνήμη και το υποσυνείδητο γνώσεις που σχετίζονται με το γρίφο της ύπαρξης, κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν συνεχώς σε ένα αιώνιο ταξίδι. Τα απέριττα κοστούμια (της Μαριάννας Νικολάου), το ιδανικό μακιγιαζ (The BodyShop) τα εντυπωσιακά (gothic) χτενίσματα (του Βαγγέλη Χατζή), η υποβλητική μουσική του Γιώργου Μπουντουβή και (τον άφησα για τέλος) o υπέροχος φωτισμός (του Λευτέρη Πουλόπουλου) –τα παιχνίδια του φωτός δημιουργούσαν ονειρικά τοπία αποδίδοντας με τον καλύτερο τρόπο τη βαθύτερη ουσία του έργου- υποστήριξαν εξαιρετικά αυτή τη μοναδική παράσταση.

Τι είναι το butoh; Ενα είδος τέχνης που σόκαρε τη γιαπωνέζικη κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν πρωτοεμφανίστηκε. Ο δημιουργός του, Tatsumi Hijikata χρησιμοποίησε το σώμα σαν γλυπτό, του έδωσε νέες φιλοσοφικές διαστάσεις κι επηρέασε άλλες τέχνες – όπως το θέατρο και τη λογοτεχνία- που συνεισφέρουν στο χορό. Σήμερα, μισό αιώνα αργότερα, το butoh δεν προκαλεί πια τις ίδιες αντιδράσεις. Είναι μια καθιερωμένη μορφή χορού που δημιούργησε σχολή και βγήκε προς τον υπόλοιπο κόσμο.

Η (ψυχοθεραπεύτρια με σπουδές χορού) Ρένα Κωσταντάκη  υπογράφει τη σύλληψη και το σενάριο στο «Tραγούδι της Ίριδας» ενώ έχει κάνει επίσης  τη χορογραφία μαζί με τη Yumiko Yoshioka, ένα πολύ μεγάλο όνομα του  butoh. Η Yoshioka γεννήθηκε στο Τόκυο και ζει στη Γερμανία.  Ιδρυτικό μέλος και καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας TEN PEN Chii art labor,  παρουσίασε πριν από 30 χρόνια -για πρώτη φορά στην Ευρώπη-  μια παράσταση butoh στο Παρίσι («Le dernier Eden»)  και έκτοτε ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο ως εκπαιδεύτρια, χορογράφος και χορεύτρια.

Αρχή έγινε με το τραγούδι της Ματίνας Μιχαηλίδου που έδωσε μια έντονη αίσθηση ελληνικότητας στην παράσταση. Ενδιαφέρον άλλωστε είναι το γεγονός ότι η δημιουργός κατάφερε να συνδυάσει με τόση αρμονία  ελληνικά και γιαπωνέζικα στοιχεία. Ξαναζώ  την παράσταση νοερά. Η Yumiko Yoshioka και η Εύη Τζώρτζη κινούνται σαν αερικά, η κίνηση και οι εκφράσεις τους ενεργοποιούν τη φαντασία μας. Η Yumiko είναι σα να αιωρείται, η Εύη είναι πιο γήινη. Στιγμές στιγμές η κραυγή της Yumiko που δεν βγαίνει από το στόμα της αποτυπώνεται, όμως στην έκφρασή της, με τρομάζει, η φιγούρα της Εύης είναι πιο καθησυχαστική, κατάφερε άλλωστε να βγει από το κουκούλι που την περιόριζε. Η λευκή φιγούρα είναι άραγε ένα νεκρό κομμάτι εαυτού που ζωντανεύει;  Οι δύο μορφές είναι δυο πλευρές της ίδιας προσωπικότητας σε έναν εσωτερικό διάλογο; Είναι δυο αδελφές  συγχωνευμένες; Τι σημασία έχει; Στη διάρκεια της παράστασης ο  θεατής είχε όλη την ελευθερία  να ανασύρει τις δικές του προσωπικές εικόνες από τα κατάβαθα της μνήμης του.

ΜΗΔΕΙΑ2
Για τη Μήδεια2 δεν θα σου πω πολλά. Τι να πω για μια τόσο άρτια παράσταση, γνώστης άλλωστε δεν είμαι, μόνο για τα συναισθήματα που μου γέννησε μπορώ να σου μιλήσω και να σε προτρέψω να μην τη χάσεις. Χάρηκα που την είδα και χάρηκα διπλά γιατί την είδα αμέσως μετά το «Τραγούδι της Ιριδας». Ετσι παρατήρησα αμέσως τα κοινά στοιχεία των δύο παραστάσεων, τις επιρροές από τους Γιαπωνέζους και το butoh, τη χρήση του νερού, το λιτό σκηνικό, τα υπέροχα κοστούμια.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που κυνηγάει την τελειότητα, το εμπεδώσαμε αυτό. Δυστυχώς είχα χάσει την πρώτη παράσταση της Μήδειας με την «Ομάδα Εδάφους» που τον έβγαλε στο μεγάλο κοινό το 1993. Τότε ήταν πράγματι πρωτοπορία, χόρευε και ο ίδιος στο ρόλο του Ιάσωνα με Μήδεια την Αγγελική Στελλάτου.  Γιατί όμως ο Παπαϊωάννου διάλεξε να κάνει ξανά τη «Μήδεια», 15 χρόνια μετά; Αντιγράφω το απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην εφημερίδα του Φεστιβάλ Αθηνών «ε.φ.» (στην Ευγενία Τζιρτζιλάκη): «Δύο είναι οι βασικοί λόγοι», εξηγεί ο χορογράφος: «Ο ένας, ότι θέλω να τη δω επιτέλους και να τη δουλέψω, για πρώτη φορά μη χορεύοντάς την. Είναι μια παράσταση που για κάποιο λόγο μου βγήκε -δεν έχω πάνω από δύο ή τρεις τέτοιες στιγμές- και με τα καινούργια μου μάτια, όντας απ’ έξω, θέλω αυτό το αρχιτεκτόνημα που πέτυχε να το ξανακοιτάξω και να το λειτουργήσω. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι θέλω να αναβάλω την επόμενη δουλειά μου μετά το «2», αλλά δεν μπορώ και να μη δουλεύω. Αισθάνομαι ότι ξαναδουλεύοντας τη «Μήδεια» κατά κάποιον τρόπο επιμελούμαι εγώ της συστατικής μου επιστολής απέναντι στον κόσμο(…) Κυρίως, όμως, γουστάρω να την ξαναδουλέψω, να παίξω μαζί της».

Παίρνει τις αποστάσεις του λοιπόν, και αφηγείται επι σκηνής μια ιστορία έρωτα, που από την πρώτη στιγμή δεν υπόσχεται παρά τον εφιάλτη της ζήλιας, της προδοσίας και της απόγνωσης. Οι ήρωες κινούνται πάνω σε τραπέζια και σε καρέκλες που βρίσκονται μέσα στο νερό, για να μας θυμίζουν σε πρώτο επίπεδο την Αργοναυτική Εκστρατεία και σε δεύτερο την καθαρτήρια δύναμή του.

Υπέροχη Μήδεια  είναι τώρα η αέρινη Ευαγγελία Ράντου και Ιάσονας ο Γιάννης Νικολαΐδης με κάτι από κόμιξ και Κόρτο Μαλτέζε μαζί (μου θύμισε απόμακρα και τον γεμάτο έπαρση Ιάσονα –ο Πάνος Ορκόπουλος ήτανε; θα σε γελάσω- από τη Μήδεια του Μποστ με τη Λήδα Πρωτοψάλτη). Τι να πρωτοθυμηθώ; Από το σωρό των εντυπώσεων θα διαλέξω το εκπληκτικό φόρεμα της Μήδειας που μεταμορφώνεται σε κουκούλι, ασπίδα και κοχύλι, τη μοναδική ερμηνεία του Αρη Σερβετάλη (είναι ο σκύλος με την τραχειά κραυγή που κλαίει και βρυχάται, το κακό, η σκοτεινή πλευρά της ντελικάτης Μήδειας), τον Ηλιο – παπού της Μήδειας και αρχέτυπο του άνδρα, τους κόθορνους – καράβια του Ιάσονα που με αυτά περνάει από τη μια ήπειρο-τραπέζι στην άλλη, τους Αργοναύτες-ναύτες του Τσαρούχη,  τη συγκλονιστική σκηνή του έρωτα, τόσο αποστασιοποιημένη και ταυτόχρονα τόσο φλογερή, το μουσικό κολάζ με τις άριες του Μπελίνι.

Φορτωμένοι με υπέροχες εικόνες και το συναίσθημα να ξεχειλίζει, πήγαμε στη συνέχεια για φαγητό δίπλα, στο Pasaji (το πατσατζίδικο, που λέει και ο Ηλίας, μέσα στη στοά Σπυρομήλιου). Απογοητεύτηκα. Ασήμαντο το φαγητό και ακριβό. Ευτυχώς η ευδαιμονία από την παράσταση ήταν μεγάλη και μπόρεσε να καλύψει την απογοήτευση.  

Ραδιόφωνο στο Ιντερνετ

Για ακούστε και τον radiopoint γιατί μου φάνηκε ότι έπιασα παραπονάκι…

Κάνει εκπομπή καθημερινά από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή, 12-2 μμ και θα τον ακούσετε αν κάνετε κλικ εκείνη την ώρα στο:

www.radiopoint.gr

Duente – η εκπομπή της heart ‘n’ soul

ταρατατζούμ

μετά από βομβαρδισμό παρακλήσεων 🙂 από θαυμαστές που δε μπορούν να κοιμηθούν πλέον 🙂 επειδή έχασαν την πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή της heart n soul, υποκύπτω και σας την προσφέρω:) εδώ

Πάμε μια βόλτα στο λαμπερό παρελθόν της Σιάτιστας

Πολύτιμη κληρονομιά

τα αψιδωτά παράθυρα του μπας οντά

Ενα από τα πιο ωραιότερα σπίτια της Σιάτιστας, το Αρχοντικό Δόλγκηρα διασώθηκε χάρη στις προσπάθειες του συλλόγου «Μαρκίδες Πούλιου» και  αποκαταστάθηκε υποδειγματικά όπως ήταν στην αρχική του μορφή…

ΠΕΡΑΣΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ,

ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΙΣ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΔΩ:

 Αρχοντικό Δόλγκηρα – Σιάτιστα

Posted in design, αρχιτεκτονική, διακόσμηση, μουσείο, σπίτι, ταξίδι 

 

 

Μπανάνες με Σοκολάτα και Μπισκότο

 Είπαμε  μ’αρέσουν τα εύκολα.

Ενα τέτοιο εύκολο γλυκάκι είναι και τούτο δω που φιάχνω αυτή τη στιγμή για να  κεράσω τον radiopoint (www.radiopoint.gr) που μου παράγγειλε κατι με σοκολάτα και θέλω να τον κεράσω. Πώς θα το κάνεις; Πανεύκολα. Λιώσε σε ένα μπρίκι ή σε ένα κατσαρολάκι 2-3 σοκολάτες, τις αγαπημένες σου. Μπορεί νάναι ίδιες ή και ανάμεικτες για να κάνεις τη δική σου γεύση. Η δική μου είναι η πικρή μαύρη σοκολάτα και η σεράνο για κάτι πιο πλούσιο. Ρίξε μέσα λίγο φρέσκο βούτυρο (ή λίγο γάλα ή λίγη κρέμα γάλακτος) και λίγο αλκοόλ, ότι σου βρίσκεται, το κονιάκ κατά τη γνώμη μου του πάει πάρα πολύ. Τα ανακατεύεις, σε χαμηλή φωτιά, μέχρι να αναμειχθούν καλά και να γίνει ένα γυαλιστερό λείο μείγμα. Ψιλοκόβεις -σε ροδελίτσες- μπανάνες (ή ότι άλλο φρούτο σ’αρέσει να τρως μαζί με τη σοκολάτα) και τρίβεις μερικά μπισκότα(κατά προτίμηση βανίλιας ή αμυγδάλου). Σε ένα γυάλινο μπολάκι (για να το βλέπεις το έργο σου και να φιάχνεσαι και οπτικά) ρίχνεις τρίματα μπισκότου  από πάνω μερικές κουταλιές κρέμα σοκολάτα, μετά μπανάνες και μετά πάλι κρέμα. Τελειώνεις με κρέμα και τρίματα. Μπορείς να προσθέσεις και λίγο καβουρντισμένο αμυγδαλάκι. Λέει. Τώρα αν δεν θέλεις να το παρουσιάσεις έτσι, δεν πειράζει, μια ιδέα είπα εγώ, εσύ μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Ασε που υπάρχουν και οι άπειρες παραλλαγές στα υλικά που θα χρησιμοποιήσεις. Και με αχλάδι είναι ωραίο (ή μήλο, αυτά  θέλουν, όμως, ελάχιστο βράσιμο σε σιροπάκι με νερό και ζάχαρη δηλαδή, για να μαλακώσουν λίγο) Ξεκίνα να σκέφτεσαι και να δοκιμάζεις και θα με θυμηθείς (για σένα το λέω Ηλιάκι μου εκεί στον Βορά)

Cullen Skink με Πανγκάσιο;

΄Ασε καλύτερα…

Cullen Skink λένε ένα παραδοσιακό σκωτζέζικο φαγάκι, που γίνεται με Finnan haddie (haddock) ένα είδος καπνιστού μπακαλιάρου – να το ξεκαθαρίσουμε  πήρε το όνομά του από το Findon ένα ψαροχώρι κοντά στο Aberdeen και   όχι από τη Φινλανδία που είχε πάρει κάπου κάποτε το μάτι μου. Μου το θύμισε η heart ‘n’soul και είπα να το φιάξω. Για πρώτη φορά. Ομως έκανα δυο λάθη. Το ένα είναι ότι αντί να ξεκινήσω με τη βασική συνταγή (μόνο ψάρι, κρεμμύδι, πατάτες, γάλα και βούτυρο), είπα να κάνω απ’ευθείας μια πειραγμένη που δεν μου βγήκε τόσο καλή.  Το δεύτερο λάθος είναι ότι αντί για (φρέσκο) μπακαλιαράκι που δεν βρήκα έβαλα φιλέτο ενός ψαριού που ακούει στο παράξενο όνομα πανγκάσιο. Το δοκίμασα για πρώτη φορά αλλά μάλλον δεν θα το ξανακάνω. (* Μήπως ξέρεις ιταλικά; Αν ναι, δες στο τέλος κάτι που βρήκα στο Ιντερνετ και πες μας τι λέει. Ιταλίδες νοικοκυρές ψάχνονται και ρωτάνε τι είναι αυτό το πανγκάσιο που βρήκανε στο σούπερ μάρκετ. Εμένα με τις λίγες γνώσεις μου πάντως δυσοίωνη μου φάνηκε η απάντηση)

Τι έκανα; Πρώτον το «κάπνισα». Μια μέθοδο  για να καπνίσεις κάτι στο σπίτι μου είχε πει προ καιρού ο Ζερόμ Σερ (τόκανε μπροστά μου), ο υπέροχος γάλλος σεφ του Πιλ Πουλ: Βάζεις στον πάτο μιας κατσαρόλας λίγο (καθαρό) πριονίδι κατά προτίμηση από καρυδιά, καστανιά, πεύκο  ή συκιά, από πάνω ακουμπάς μια σχαρίτσα και πάνω της βάζεις τα κομμάτια που θέλεις να καπνίσεις (κρέας, μπιφτέκια, φουα γκρα, ή ότι άλλο θέλεις). Καπακώνεις την κατσαρόλα και τη βάζεις στη φωτιά για λίγα λεπτά (3-4 το πολύ) Το πριονίδι καίγεται και καπνίζει, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό αλλά εμένα δεν μου φαίνεται και πολύ εύκολο. Προτιμώ τη λύση του τσαγιού που έμαθα μια μέρα που ήμουν στο Madras. Μια κυρία μας είπε ότι αγοράζει  Lapsang Souchong μόνο και μόνο για να καπνίζει το φρέσκο σολομό πριν τον ψήσει.  Το έκανα αμέσως και έγινε τέλειο. Φιάχνεις ένα δυνατό καπνιστό τσάι, το αφήνεις να κρυώσει και βάζεις το ψάρι να μαριναριστεί για 2-3 ώρες ή περισσότερο.

Πάμε τώρα στο πανγκάσιο και στο Cullen Skink. Στη φωτογραφία βλέπεις όλα τα υλικά που χρησιμοποίησα, λείπει μόνο το βούτυρο και το κρεμμυδάκι ενώ το επιπλέον που πρόσθεσα στη σκωτσέζικη συνταγή  είναι το καλαμπόκι. Πρώτα έβρασα τις πατάτες μέσα σε αλατόνερο μαζί με 2 φυλλαράκια δάφνης και κόκκους πιπεριού. Τις στράγγισα και τις έλιωσα με το πηρούνι. Επειδή ήμουν ανυπόμονη δεν μπορούσα να περιμένω να μαριναριστεί το ψάρι. Εφιαξα, λοιπόν, ένα νεροπότηρο δυνατό καπνιστό τσάι (με Lapsang Souchong φυσικά), το άφησα να κρυώσει  και έβαλα το φιλέτο να βράσει 4-5 λεπτά μέσα στο τσάι μαζί με το ψιλοκομένο κρεμμυδάκι και ένα μικρό φύλλο δάφνης. Εβγαλα το ψάρι σε ένα πιάτο και το μάδησα σε κομμάτια. Αφησα το ζουμί να βράσει περίπου ένα τεταρτάκι, πέταξα τη δάφνη, πρόσθεσα μερικούς κόκκους μαύρο πιπέρι και ένα ποτήρι γάλα. Οταν πήρε βράση έριξα πάλι το ψάρι, τις λιωμένες πατάτες και τους σπόρους από μισό καλαμπόκι βρασμένο .  Από πάνω έτριψα μπόλικο μαύρο πιπέρι και έριξα μια τούφα ψιλοκομένο μαϊντανό. Ετοιμη η παχουλή σουπίτσα. Οι Σκωτσέζοι την περιχύνουν και με μερικά κομματάκια φρέσκο βούτυρο που λιώνει μέσα στην καυτή σούπα. Δεν το έκανα (για ευνόητους λόγους) , ίσως όμως το χρειαζόταν για να μελώσει.  Κάτι μου έλειπε γευστικά. Πάνω στην ώρα ήρθε και ο καλός μου καταπεινασμένος. Δεν του είπα τίποτα, τον έβαλα να τη δοκιμάσει. Δεν καταλάβαινε τι τρώει, απέρριψε το καλαμπόκι και το μαϊντανό (τάβγαζε στην άκρη, τι παιδί κιαυτό…) και όταν του είπα ότι υπάρχει και ψάρι που κολυμπάει  εκεί μέσα ήθελε να του στίψω και λεμόνι. Μπλιάχ. Ετσι, το έφαγε όμως μαζί με φετούλες ψωμιού που τις έψησα στην τοστιέρα για να γίνουν τραγανές. Το περίεργο είναι ότι του θύμισε κάτι χαρακτηριστικό στη γεύση της ψαρόσουπας που έφιαχναν η μάνα του και η γιαγιά του και που τότε δεν την έτρωγε ποτέ. Εφευγε από το σπίτι όποτε έβραζαν ψαρόσουπα. Οση ώρα τρώγαμε ψάχναμε να βρούμε τι κοινό μπορεί να είχε  η ψαρόσουπα της γιαγιάς Μαρίας με το Cullen Skink, αλλά δεν βρήκαμε. Υποθέτω ότι βάζανε δάφνη που έχει πολύ χαρακτηριστική γεύση γιατί τσάι καπνιστό το αποκλείω. Τι να πω;

Την επόμενη φορά πάντως θα το φιάξω παραδοσιακά. Με φρέσκο μπακαλιάρο (που θα τον μαρινάρω στο καπνιστό τσάι) κρεμμύδι, γάλα (πλήρες) και πιο πολλές πατάτες για να γίνει ακόμα πιο παχουλό το φαγάκι. Ούτε δάφνες ούτε μαϊντανούς. Αντε το πολύ πολύ να τρίψω μια ιδέα μοσχοκάρυδο…

Δες τώρα και αυτό που σούλεγα για το πανγκάσιο:

Il Pangasio viene allevato in particolare in 3 Provincie del Vietnam,
An Giant, Can Tho e Dong Thap utilizzando le acque del delta del
Mekong.

È un fiume che subisce inquinamento industriale soprattutto da altri
Paesi.
Attraversa infatti, prima di raggiungere il Vietnam, la Cina, Myanmar,
Tailandia, Laos e Cambogia.
La Cina ha già costruito sul fiume 3 dighe, ed altre 8 sono in costruzione.
In futuro quindi la disponibilità idrica del fiume sarà legata
alla quantità di energia necessaria in Cina.
Lungo il fiume insistono 203 aree industriali. Il 70% di queste non
hanno un sistema di smaltimento centrale ed anche il 90% di tutte
le fattorie scaricano le loro acque nellambiente circostante senza
alcun trattamento.
Il livello di Arsenico, metallo pesante estremamente tossico e responsabile
della breve durata di vita del popolo vietnamita, (provoca
tumori, e purtroppo per loro è presente anche in concentrazioni
molto alte nellacqua potabile) è presente in altissime concentrazioni
nelle acque del Mekong (minimo 1 microg/l, max 845-
media 39 microg/l Dati su internet)

 ————

Li ho visti anch’io al supermercato, ma non sapendo cosa fossero ho provato a fare una ricerca su Internet e ho scoperto che il pangasio è il pescegatto africano! E’ vero o ho preso un abbaglio?
Immagino che sia buono, ma dopo aver scoperto che cos’era non mi sembrava più tanto invitante!!!!

Αντιγράφω την απάντηση της Ρομπέρτας που ήρθε με e-mail:
 
Ciao Kiki.

Kala, afto pou grafi sta italika den ine katholou kalo. Lei oti afto to psari zii sto potami Mekong to opio ine iemato arsenico, den ksero pos to lete esis, alla ine to xirotero dilitirio pou iparxi. Logo ton ergastirion (230) pou petane ta aporimatatous mes ta neratou. Ine karkinogono ke apo tous protous logous tis short life tou laou in Vietnam.
Tora lipon, sintages me afto to psari….

Filia. R.

Φρέσκος Σολομός με Σάλτσα Ροδιού

Κόλιανδρο, κίμινο, γλυκάνισο, αστεροειδή γλυκάνισο, μοσχοσίταρο, πιπέρια ροζ, μαύρο και πράσινο, μπαχάρι, δάφνη (ελάχιστη), μπούκοβο και ποιος ξέρει τι άλλο έχει το σακούλι με τα χοντραλεσμένα μπαχαρικά που μου έφερε η φιλενάδα μου η Ελένη μαζί με το μινιόν γουδάκι! Με αυτό το μείγμα,  λοιπόν, πασπάλισα το πρωί δυο φέτες φρέσκο σολομό και τις άφησα στο ψυγείο  μέχρι το βράδυ. Μόλις γύρισα από το γραφείο έβαλα λίγο λάδι στο τηγάνι , ελαιόλαδο, γιατί το σησαμέλαιο που χρησιμοποιώ συνήθως είχε τελειώσει.  Μόλις ζεστάθηκε καλά έριξα τις φέτες του σολομού και τον άφησα να ψηθεί και από τις δύο πλευρές ώστε να ροδίσει και να γίνει τραγανός. Εντωμεταξύ έστιψα ένα ωραίο μεγάλο ρόδι (ο απλός τρόπος είναι να καθαρίσεις το ρόδι και να ρίξεις τα σπυριά του στο μούλτι. Ρίχνεις τον πολτό στο φίλτρο του καφέ και παίρνεις τον καθαρό χυμό). Εβγαλα το σολομό σε ένα πιάτο, έριξα στο τηγάνι το χυμό του ροδιού, αλάτισα  και τον άφησα να βράσει λίγο. Διέλυσα ένα κουταλάκι του γλυκού κορν φλάουρ σε ένα φλυτζανάκι του καφέ νερό και το έριξα στο τηγάνι. Μόλις άρχισε να πήζει η σάλτσα την τράβηξα από τη φωτιά και σέρβιρα αμέσως το εύκολο φαγάκι με μια μεγάλη ανάμεικτη σαλάτα πράσινη, την οποία μ’αρέσει να αρταίνω με τη σάλτσα του ψαριού.  Το λεπτό άρωμα και η γλυκόξινη γεύση του ροδιού ισορρόπησαν τη δύναμη των μπαχαρικών  και το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά  εξαιρετικό. Συνήθως σβήνω το ψάρι μεανάμεικτο χυμό λεμονιού, πορτοκαλιού και μανταρινιού, όμως με το ρόδι μου άρεσε πολύ περισσότερο!

(Αν περισσέψει καθαρίζω το ψάρι από το δέρμα και τις αγάνες, τον κόβω κομματάκια και τον αφήνω στη σάλτσα του. Την άλλη μέρα τον σερβίρω μέσα σε ένα μπολ με ανάμεικτη πράσινη σαλάτα, μήλο και αχλάδι σε κομματάκια, ηλιόσπορους και μερικά σπυριά ρόδι.)

Για επιδόρπιο είχαμε παγωτό καϊμάκι με μερικές σταγόνες «Σκίνος» (λικέρ μαστίχας) πασπαλισμένο με τριμένο μουστοκούλουρο (τραγανό).

Κοτόπουλο με Γαρίδες και Μπέϊκον

Cajun Jambalaya, paella, κινέζικο ή ;

Είναι της Juanita La Quejica και δείχνει υπέροχο…

Και μετά για επιδόρπιο ας δοκιμάσουμε το γλυκό που προτείνει σήμερα η cook:

Pancake με μήλα

Τσάι και Μπαχαρικά από την Αγορά του Πειραιά

Χθες έκανα μια βόλτα στον αγαπημένο μου Πειραιά. Κατέβηκα για δουλειά και με τη ευκαιρία  πέρασα από τους φίλους μου τη Μίμα και το Στέφανο. Οταν βρίσκομαι στο Madras, το μαγαζί τους στην οδό Νοταρά 21 (τηλ: 210-4118067, πρόσφατα φιάξανε και site: www.madras.gr) , η χαρά μου είναι μεγάλη και γιατί τα λεπτά αρώματα του τσαγιού μου φιάχνουν τη διάθεση και μου καθαρίζουν το πνεύμα αλλά και γιατί απολαμβάνω την παρέα αυτών των εκλεπτυσμένων ανθρώπων. Τους γνώρισα πριν από μερικά χρόνια σε κάποια από τις αναζητήσεις μου στα στενά δρομάκια  του Πειραιά και εντυπωσιάστηκα από την ευγένεια, τη φινέτσα και τον επαγγελματισμό τους. Πως θα μπορούσε όμως νάναι αλλιώς; Τσάι πουλάνε οι άνθρωποι και είναι βαθειά ποτισμένοι με την κουλτούρα του. Πολλές φορές, συνήθως μεσημερι του Σαββάτου, τους επισκέπτομαι  για να προμηθευτώ τσάι, κυρίως όμως για να μιλήσουμε, να ανταλλάξουμε ιδέες και πληροφορίες. Μ’αρέσει, μάλιστα, πάρα πολύ να διηγούμαι την (επαγγελματική) ιστορία του Στέφανου γιατί τη βρίσκω μοναδική.  

Στέφανος Παπατζιάλας

 Κάποια μέρα ο –νεαρός- Στέφανος Παπατζιάλας αναρωτήθηκε «τι δουλειά να κάνω;» και αποφάσε να ασχοληθεί με το τσάι που αγαπούσε πάρα πολύ. Ταξίδεψε, λοιπόν, στην Άπω Ανατολή και σε όλες τις χώρες που παράγουν τσάι, κάθησε δίπλα σε έμπειρους  δοκιμαστές  και έγινε ένας από τους καλύτερους δοκιμαστές του κόσμου. Είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα που  φιάχνει τα δικά του χαρμάνια, εισάγει και εξάγει τσάγια με τη δική του φίρμα. Καθημερινά παραλαμβάνει (ταχυδρομικά) σακούλια  με τσάι από διάφορες φυτείες, δοκιμάζει και απορρίπτει ή κρατάει τις ποικιλίες που προτιμάει και κάνει τις παραγγελίες του, ετοιμάζει τα δικά του μείγματα που ταιριάζουν κάπως περισσότερο στις δικές μας γευστικές συνήθειες και αναμνήσεις (Ελα που η μνήμη παίζει και εδώ τεράστιο ρόλο!) Μια μέρα που συζητάγαμε έφιαξε προς τιμήν μου και το δικό μου προσωπικό χαρμάνι –αν περάσεις από κει ζήτησέ του να σου δώσει το χαρμάνι της Κικής, είναι υπέροχο- από Earl Grey, μαύρο τσάι Γιουνάν και μαύρο Κεϋλάνης , όλα εκλεκτής φυσικά ποιότητας και σε αναλογίες που αυτός ξέρει. 

Tips & Buds

Για το κέφι του, περισσότερο, άνοιξε και ένα κατάστημα λιανικής που όμοιό του μόνο στο Αμστερνταμ, στο Παρίσι ή στο Λονδίνο μπορείς να βρεις (μιλάμε για την Ευρώπη τώρα όχι για την Ασία και σε χώρες όπου ο κόσμος πίνει τσάι βασικά).  Στο Madras, λοιπόν, μπορείς να βρεις κάπου 600 (ναι καλά διάβασες εξακόσια) διαφορετικά είδη τσαγιού χύμα από την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κευλάνη, την Κένυα και όλες τις άλλες τεϊοπαραγωγούς χώρες του κόσμου. 

Τι θέλεις και δεν το βρίσκεις εδώ πέρα! Μαύρα, πράσινα, λευκά, καπνιστά, ουλόνγκ, υπέροχα σπάνια τσάγια σκέτα ή με φίνα αρώματα λουλουδιών και φρούτων. (Μάλιστα, εκτός από τα χύμα και τα φακελάκια Madras, που  τα παίρνω σε ώρα ανάγκης από το σούπερ μάρκετ, μόλις έφιαξαν τα Tips & Buds, μια καινούργια συσκευασία 100γρ με τις πιο δημοφιλείς γεύσεις τους) 

τσαγιέρα Γισίν

Ο Στέφανος και η Μίμα είναι πάντα πρόθυμοι (τώρα και τα παιδιά τους έχουν αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνουν στην

κούπα ρυζιού

επιχείρηση) να σου εξηγήσουν και να σε μυήσουν στην τελετουργία του τσαγιού.  Και το κυριώτερο, να σε καθοδηγήσουν για να βρεις το τσάι που ταιριάζει στη γεύση σου.  Εκτός από τα τσάγια, στο κατάστημά τους θα βρεις όλα τα σκεύη του τσαγιού, τις καταπληκτικές κινέζικες τσαγιέρες Γισίν που γίνονται με τον ίδιο τρόπο και από το ίδιο υλικό εδώ και αιώνες, πορσελάνινα σερβίτσια, τσαγιέρες κούπες και κουπάκια με ωραία χρώματα και σχέδια παλιά, μαντεμένιες γιαπωνέζικες τσαγιέρες και διαφανείς γυάλινες για να βλέπεις τα φυλλαράκια του τσαγιού να ανοίγουν σιγά σιγά και να αιωρούνται μέσα στο  ζεστό νερό, σουρωτήρια από μπαμπού και μεταλλικά, όλα στις καλύτερες τιμές της αγοράς γιατί στα σχέδιά τους  είναι να μας μάθουν να πίνουμε τσάι όπως πρέπει. 

Γιαπωνέζικες τσαγέρες από μαντέμι

 

   Μετά χάζεψα λίγο στην αγορά του Πειραιά που δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται πολύ πιο μαζεμένη και εύκολη από την Αθηναϊκή και το βασικό έχει καλύτερες τιμές. Κατέληξα στον Μαδραγόρα,  το μπαχαράδικο του Γιάννη Βασιλόπουλου, στην οδό Γούναρη 14 (τηλ: 210-4172961). Αγόρασα κόλιανδρο ξερό, λαδωμένο μπούκοβο χαλέπικο  και λίγο σαλέπι για να το στείλω στην cook (http://cookthebook.blogspot.com/ ).

Και τι δεν έχει αυτό το μαγαζί, ότι λαχταρήσεις θα το βρεις: βότανα, αιθέρια έλαια, μπαχαρικά και δίπλα ακριβώς στο 14Α, είναι το αδελφάκι του Μανδραγόρα (μάλλον το παιδάκι του πρέπει να πω αφού το μπαχαράδικο του πατέρα Βασιλόπουλου είναι ένα από τα παλιά καλά μαγαζιά της αγοράς του Πειραιά) το καλύτερο delikatessen της περιοχής με όλα τα καλά: τυριά, αλλαντικά, όσπρια, χωριάτικα λουκάνικα, ψαρικά, ρακές, λάδια, άλευρα, παξιμάδια, προϊόντα βιολογικής γεωργίας, παραδοσιακά γλυκά, ξηροούς καρπούς, αποξηραμένα λαχανικά, γαλακτοκομικά αλλά και μαγειρεμένα σπιτικά φαγάκια και  ορεκτικά. Λεπτομέρειες, όμως, για το μπακάλικο θα σας πω άλλη φορά.

Για να πας σ’αυτά τα μαγαζιά, βγαίνεις από τον ηλεκτρικό στο τέρμα (Πειραιάς) και πας αριστερά, όχι προς τη θάλασσα. Πιάνεις την Τσαμαδού και προχωράς, θα συναντήσεις πρώτα τη Γούναρη (είναι μεγάλος δρόμος) εδώ βρίσκεται ο Μανδραγόρας στο νούμερο 14. Αν συνεχίσεις να ανεβαίνεις την Τσαμαδού (ή όποια άλλη παράλληλό της προς τα αριστερά) θα φτάσεις στη Νοταρά. Το Μαντράς είναι το νούμερο 21, δίπλα στο ξενοδοχείο Αργώ. Τώρα είσαι στην καρδιά της Τρούμπας, σου λέει κάτι αυτό; Καμμιά σχέση με το παρελθόν αλλά πώς να το κάνουμε είναι ιστορική (κακόφημη) περιοχή.

Να ξαναγράψω και την ηλεκτρονική διεύθυνση:

www.madras.gr, είναι και όχι magras, που για κάποιο περίεργο -ψηφιακό- λόγο βγαίνει όταν κάνεις κλικ και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί.

Σούπα με Μπακαλιάρο και Λαχανικά

Ενα γρήγορο και εύκολο φαγάκι θα «μαγειρέψω»  σήμερα στο μπλογκ μου γιατί είμαι πολύ βιαστική. Το φάγαμε χθες με τη μάνα μου, η συνταγή είναι της θείας Ολυμπίας, την έχει από μια γειτόνισσά της από τα Φιλιατρά. Η Ολυμπία είναι πρώτη ξαδέρφη της γιαγιάς μου της Κωστάντως, πολύ μικρότερή της βέβαια (η γιαγιά μου πέθανε το Δεκέμβριο του ’93 σε ηλικία 102 ετών) αλλά πέρασε τα ενενήντα κι αυτή αν δεν κάνω λάθος και της αρέσει να κάνει παρέα με νεώτερους και μεγαλύτερούς της εξίσου όπως μούλεγε στο τηλέφωνο χθες με την ευκαιρία της κουβέντας για τον μπακαλιάρο. Μας τηλεφώνησε την ώρα που τρώγαμε για να μάθει αν έγινε καλό το φαγητό και αν μας άρεσε αυτή η παραλλαγή. Η μαμά μου βέβαια προτιμά τη δική της συνταγή, που θα την μαγειρέψω κι εκείνη μια άλλη μέρα.  Πεντανόστιμη είναι, αλλά βρε παιδί μου θέλει πολύ ψωμί για να την ευχαριστηθείς κι εγώ το αποφεύγω.

Εχουμε λοιπόν και λέμε, ξαλμυρίζεις καλά καλά τον μπακαλιάρο και κόβεις τα λαχανικά σε μικρούς κύβους. Βάζεις ότι έχεις, σέλινο, καρότο, κολοκυθάκι, κρεμμυδάκια, πατάτες -θα έβαζα και φασολάκια αν είχα-, τα πάντα χωράνε σε ένα τέτοιο φαγάκι. Βάζεις τα λαχανικά να βράσουν, αλατοπιπερώνεις, ρίχνεις λίγο λαδάκι και ακουμπάς από πάνω προσεκτικά τα κομμάτια του ξαρμυρισμένου μπακαλιάρου. Δεν θέλει και  πολλή ώρα να βράσει (αν τον ξεχάσεις στη φωτιά σφίγγει και τα λαχανικά ανοστεύουν) Μόλις ετοιμαστεί τραβάς την κατσαρόλα από τη φωτιά και ρίχνεις 2 κουταλιές της σούπας αλεύρι που έχεις εντωμεταξεί  διαλύσει καλά καλά σε ένα ποτήρι νερό. Κουνάς την κατσαρόλα να πάει παντού, (προσοχή δεν θέλει ανακάτεμα για να μη διαλυθεί το ψάρι)  την ξαναβάζεις στη φωτιά (πολύ χαμηλή) να δέσει το φαγητό και να φύγει η αλευρίλα. Τέλος χτυπάς χυμό λεμονιού με λίγο λάδι και το ρίχνεις κι αυτό στην κατσαρόλα.  Την ξανακουνάς καλά και νάτο έτοιμο το πεντανόστιμο φαγάκι.  Της μαμάς μου της βγήκε τύπου σούπα (κρεμώδης όχι υδαρής) γιατί δεν υπολόγισε καλά το νερό, της έπεσε παραπάνω, ενώ η θεία Ολυμπία το κάνει με λιγώτερα υγρά και γίνεται μπακαλιάρος με λαχανικά. Η εκδοχή της σούπας, πάντως, μου άρεσε πάρα πολύ.

Α ναι και να μην ξεχάσω την πρακτική συμβουλή: Ξαρμυρίζεις περισσότερο μπακαλιάρο από όσο χρειάζεσαι, τον χωρίζεις σε μερίδες και τον βάζεις στην κατάψυξη για να τον μαγειρέψεις την επόμενη φορά που θα βιάζεσαι.