Μους Λεμόνι

Το μους λεμόνι της Τζένης

 Δεν είχα καμμία διάθεση να γιορτάσω τα γενέθλιά μου φέτος. Αλλά το ταξίδι-αστραπή της αγαπημένης μας Ευγενίας που ήρθε για 2 μέρες στην Αθήνα, στάθηκε αφορμή την Παρασκευή το βράδυ να μαζευτούμε μερικοί φίλοι στο σπίτι μου. Φυσικά δεν είχα καμμιά διάθεση να φιάξω τούρτα και να ανάψω κεράκια. Ενα μπολ με μους λεμόνι ήταν ότι έπρεπε μετά τα κεμπάπ.

 Η συνταγή της Τζένης λέει:

 

1 μεγάλο πακέτο τυρί Philadelphia light ή 1 ½ μικρό

½ κουτί γάλα ζαχαρούχο

½ κιλό στραγγιστό γιαούρτι  ( λιπαρά 2% )

Κάτι λιγώτερο από 1 φλ. χυμό λεμόνι και το ξύσμα από 1 λεμόνι (βιολογικό)

(Εγώ έβαλα 2 μικρά  Philadelphia light, 1 κουτί γάλα ζαχαρούχο, 1 κιλό γιαούρτι, 1 ½ φλ. χυμό και ξύσμα από 2 λεμόνια και έγινε τέλειο).  

Χτυπάς καλά το τυρί με το μίξερ χειρός, προσθέτεις το γάλα και συνεχίζεις να χτυπάς για να ανακατευτούν καλά. Προσθέτεις το χυμό λεμονιού και ανακατεύεις, στη συνέχεια προσθέτεις  λίγο λίγο και το γιαούρτι (καλό είναι να το αφήσεις λίγη ώρα να στραγγίσει σε ένα τούλι) αν ακατεύοντας με ένα κουτάλι και στο τέλος ρίχνεις και το ξύσμα. Το γλυκάκι χρειάζεται να μείνει στο ψυγείο μερικές ώρες για να κρυώσει καλά. Είναι πολύ δροσιστικό και ευχάριστο ειδικά μετά από ψαρικά ή λιπαρό φαγητό.

(Μια «κολασμένη» παραλλαγή –που μόλις ανακάλυψα- είναι με ψίχουλα από μελομακάρονο…)

 Δεν προλάβαινα να μαγειρέψω.

Το φαγητό το παράγγειλα στον Σινάν, τον Κούρδο της γειτονιάς μου, που έχει ένα εξαιρετικό ψητοπωλείο, τη «Μικρά Ασία», Μοσχονησίων 20 & Θήρας κοντά στην πλατεία Αμερικής. Τα φιλαράκια μου γλύφανε τα δάχτυλά τους και πολύ ευχαριστήθηκα. Αρχίσαμε με καυτερό εζμέ (ντομάτα, κόκκινη πιπεριά, μαϊντανό και κρεμμύδι , όλα ψιλοκομμένα και ραντισμένα με ροδόνερο), τζατζίκι με δυόσμο, μελιτζανοσαλάτα και χούμους (λιωμένα ρεβίθια, κρεμμύδι, ταχίνι και λαδολέμονο)

Τυριά, χούμους, μελιτζανοσαλάτα, τζατζίκι και εζμέ

Συνεχίσαμε με παστουρμαδόπιτες Καισάρειας και ανατολίτικα τυροπιτάκια, μια τεράστια σαλάτα με ψιλοκομένα λαχανικά, κάπαρη, χυμό λεμονιού (πασπαλισμένη με σουμάκι), 3 διαφορετικά είδη κεμπαπ : ΄Αντανα –είναι το πιο απλό-,  μελιτζάνα κεμπάπ με κομάτια μελιτζάνας περασμένα στο σουβλάκι εναλλάξ με μπιφτέκια και το μελωμένο Μπεϊ ντί (αχ γιαβρί μου) που είναι μπιφτέκι με κασέρι και ντομάτα τυλισμένο μέσα σε σπιτικό φύλλο, ψημένο  και περιχυμένο με καυτερούτσικη σάλτσα ντομάτα και λιωμένο βούτυρο και γιαούρτι σακούλας πασπαλισμένο με φυστίκι από δίπλα . Μαζί με όλα αυτά μας έφερε ο Σινάν και πιλάφι με ρεβύθια, ντομάτες και πιπεριές ψητές στα κάρβουνα και πίτες βεβαίως. Ηπιαμε και ένα υπέροχο βιολογικό κόκκινο κρασί Νεμέας, το «Γνώθι Σαυτόν» που έφερε η Μαρία (αν το βρεις δοκίμασέ το οπωσδήποτε)  και γιαυτούς που θέλανε λευκό (γιατί περί ορέξεως ουδείς λόγος) ανοίξαμε το Πύργος Ιουλία (Chardonnay 100%  του Λαζαρίδη από την περιοχή της  Δράμας), το αγαπημένο του Φάνη. Κι αφού ξεπλύναμε τον ουρανίσκο μας με μους λεμόνι, συνεχίσαμε με τα προφιτερόλ του Τερκενλή που έφερε ο Ηλίας. Και από σήμερα δίαιτα, τα Χριστούγεννα φτάνουν.

 

Παστουρμαδόπιττες Καισαρείας

 

 

 

Μπεϊντί Κεμπάπ

Πιλάφι με ρεβύθια

 

΄Αδανα κεμπάπ & κεμπάπ με μελιτζάνα

σαλάτα

  

 

 

Η σούπα της σαλάτας

  

 

 

Το προφιτερόλ του Τερκενλή

 Και να μην το ξεχάσω. Η σαλάτα περίσσεψε, καθώς και τα καρότα και τα αγγουράκια που είχα κόψει σε μπαστουνάκια για να βουτάμε στα ντιπ. Σήμερα, λοιπόν, έριξα όλα μαζί τα λαχανικά στην κατσαρόλα μαζί με μπόλικα μπαχαρικά και έκανα μια ωραία σούπα που την πέρασα από το μούλτι. Επειδή μου βγήκε κάπως ξινούτσικη (είχε και κάπαρη βλέπεις) πρόσθεσα και ένα μπολ κολοκυθόσουπα με πράσο που είχε μείνει στην κατάψυξη και το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο. Τη σέρβιρα καυτή με μια γενναία κουταλιά κατσικίσιο γιαούρτι σε κάθε πιάτο και τριμένο λαδοπαξίμαδο Κυθήρων. Είναι τέλειο να ρουφάς κρύο και ζεστό μαζί με τραγανό παξιμαδάκι.

 

Μια Μωβ Σκιά

«Μια μωβ σκιά»

 Αρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»

 

«… Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».

 

 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 09/12/2008

 Για την αντιγραφή: kikitri

Καλά Χριστούγεννα!

Madras – Πειραιάς

www.madras.gr

Αυτή είναι η (ηλεκτρονική) διεύθυνση του καλύτερου Ελληνικού τεϊοπωλείου.

Και με την ευκαιρία να σας δείξω και την καινούργια του βιτρίνα!

Η καινούργια βιτρίνα της Μίμας

 

Συλλεκτικό σαμοβάρι (για τούρκικο τσάι) και μαντεμένια γιαπωνέζικη τσαγιέρα

Εκλεκτό μαύρο τσάι Κεϋλάνης

Χαρμάνι Χριστουγέννων αρωματισμένο με μπαχαρικά

Δεκέμβρης – Καλό μήνα!!!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Μπήκε ο Δεκέμβρης ο μήνας μου!!!

Την περασμένη εβδομάδα στρώσαμε τα χαλιά,

έβρασα και τα πρώτα κάστανα.

Δευτέρα πρωί σήμερα και γράφω βιαστικά γιατί η δουλειά δεν περιμένει…

Οπως κάθε χρόνο αυτή την εποχή στα περιοδικά πνιγόμαστε στη δουλειά αλλά φέτος είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Γιαυτό εξαφανίστηκα.  Ομως να που χαλάρωσα λίγο και είπα να πω μια καλημέρα.

Πέρασα τόσο ωραία το Σαββατοκύριακο!

΄Εβρεχε. Ετσι δεν πήγαμε με τη φιλενάδα μου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου για περπάτημα όπως είχαμε κανονίσει. Γκρίνιαξα λίγο του τύπου: άμα είμαστε δηλαδή στο Παρίσι ή στο Βερολίνο και έβρεχε –άσε που θα έκανε και τρελλό κρύο ενώ εδώ είναι γλυκά-  δεν θα βγαίναμε έξω για περπάτημα; Αλλα άσε τώρα δεν είμαστε ούτε στο Παρίσι ούτε στο Βερολίνο, ούτε στη Βιέννη (αχ πόσο τη νοστάλγησα) στην Αθήνα είμαστε οπότε ο περίπατος αναβάλλεται.  

Φόρεσα όμως τις αγαπημένες μου μπότες, αυτές που ανάβουν τα λαμπάκια της μαμάς μου μόλις τις βλέπει, το τζιν μου και ένα κοντό δερμάτινο καφέ σακάκι, πήρα την ομπρέλα μου και περπάτησα μέχρι το Πλαίσιο για να αγοράσω τετράδια σπιράλ Sentio με σκληρό εξώφυλλο που μπορείς να γράφεις και στο πόδι και ένα μαύρο ντοσιεδάκι, το ασορτί του, που χωράει ακριβώς τα κομμένα φύλλα και από κει ανέβηκα στο Κολωνάκι.

Δεν είναι  Αμερικάνικες, δεν τις φοράνε cow boys, ιταλικές είναι από φίνο δέρμα και ωραίο κέντημα (αγορασμένες από του Σπηλιόπουλου στο Μοναστηράκι όπου κάνω παπουτσοθεραπεία από τα φοιτητικά μου χρόνια) και  πολύ τις κάνω κέφι. Τώρα που τις κοιτάζω βλέπω ότι παλιώσανε αλλά είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσεις: γερνάνε ωραία.

Φόρεσα για πρώτη φορά και το αγαπημένο μου (για φέτος) κασκόλ!

Το βρήκα κρεμασμένο σε ένα κάγκελο στην είσοδο μιας πολυκάτοικίας. Ηταν εκεί και με περίμενε έναν ολόκληρο μήνα. Το έβλεπα και το ξανάβλεπα. Λέω δεν μπορεί όποιος το ξέχασε θα γυρίσει να το πάρει. Το ωραίο κασκόλ, όμως ήταν πάντα εκεί!!! Ναι ναι!!! Απίστευτο δεν είναι; Ρώτησα τριγύρω, τίποτα, κανείς δεν ήξερε κάτι γιαυτό. Είναι ένα έργο τέχνης φιαγμένο με πολύ αγάπη στου Missoni. Δεν μπορούσα να το αφήσω να πάει στα σκουπίδια. Θα ήταν μια πράξη βάρβαρη. Ηταν φθινόπωρο όταν το πήρε το μάτι μου και επειδή είναι (και) μάλλινο υπολογίζω ότι έμεινε εκεί πάρα πολύ καιρό, ποιος φοράει καλοκαιριάτικα μάλλινο κασκόλ για να του πέσει… Το πήρα τρυφερά και πρόσεξα ότι το είχαν κακομεταχειριστεί.  Ήταν  ξεμαλλιασμένο, είχε τρύπες και πολλές κλωστές τραβηγμένες να κρέμονται από παντού.  Το έπλυνα, έδεσα με προσοχή τα τραύματά του αφού τράβηξα τις κλωστές στην ανάποδη (με το βελονάκι) έραψα τις τρύπες προσεκτικά για να μη φαίνονται, έκοψα τις κλωστές που περισσεύανε και το πότισα με το άρωμά μου. Μα είναι υπέροχο τώρα.

Με τη Μάγγη συναντηθήκαμε, όπως είχαμε πει στο Sofia’s στη Βάλαωρίτου. Το προτιμάμε γιατί έχει λιγώτερο κόσμο -κάτι θα βρεις  εδώ όταν αλλού δεν πέφτει καρφίτσα. (Δαιμόνια αυτή η γυναίκα η Σοφία Πουλούδη που έχει και το Brasserie δίπλα, γνωστή μας από το Πάρκο Ελευθερίας και μπράβο της.)  Μας αρέσει να καθόμαστε στο μεγάλο τραπέζι του «μπακάλικου», στο πίσω μέρος του μαγαζιού, όπου μερικές φορές όλοι γίνονται μια παρέα. Φάγαμε τόσο ωραία! Ψητά λαχανικά με φλούδες παρμεζάνας (η Μάγγη επιμένει ότι ωμά λαχανικά πρέπει να τρώμε μόνο στο σπίτι και ποτέ έξω γιατί λέει δεν τα πλένουν καλά –εντάξει αυτό το κάνουμε όταν ταξιδεύουμε στην Ασία και την Αφρική, αλλά τι να της  πεις   τώρα… καλά είναι και τα ψητά) μια ωραία απλή μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτα -ήταν ξινούτσικη γιατί την κάνανε με φρέσκια ντομάτα χωρίς ζάχαρη- και μια τάρτα (σε σφολιάτα) με μοτσαρέλα, λαχανικά (ψημένα και από πάνω ωμά φρέσκα, οπότε έφαγα και τα ωμά που λαχταρούσα ). Αχ ήταν υπέροχα. Ηπιαμε και τα κρασιά μας, κάναμε –όπως πάντα ωραίες κουβέντες- και φύγαμε για το σπίτι μέσα στην καλή χαρα.