Πυξίδα στα Βραχνέϊκα

Εστιατόριο "Πυξίδα" στα Βραχνέϊκα έξω από την Πάτρα.

Η Πυξίδα είναι ένα -νεανικό θα το έλεγα- εστιατόριο – έκπληξη με σκηνικό λούνα-παρκ δίπλα στη θάλασσα. Τεράστια φωτιστικά-«λαχανικά» κρέμονται από τους ευκάλυπτους που είναι και αυτοί ντυμένοι. Ναι ντυμένοι με φουστανάκι. (Ο εξευτελισμός του δέντρου, δηλαδή, που θα έλεγε και ένας γνωστός μου.) Γύρω από τον κορμό τους είναι περασμένα πολλά μέτρα από καρό άσπρο κόκκινο ύφασμα με ντραπέ  και σούρες, πρώτη φορά το είδα αυτό και τι να σας πω το γιατί δεν το κατάλαβα.  Πάμε τώρα παρακάτω.

Φωτιστικά - "ντομάτες", "πιπεριές" και "κολοκύθες"

 Οι στυλιστικές ακρότητες συνεχίζονται και στο εσωτερικό του εστιατορίου αν και όχι με τόση ένταση. Φωτάκια-ψείρες, κεριά, φαναράκια, λουλούδια φρέσκα και ψεύτικα, ξερά κλαδιά, ολόκληροι κορμοί δέντρων, λουλουδάτα καλύματα στις καρέκλες, όμορφες ζωγραφιές στους τοίχους  και πολλά διαφορετικά διακοσμητικά στοιχεία συνθέτουν ένα εντυπωσιακό μεν άνισο δε αισθητικά αποτέλεσμα.

Στην Πυξίδα πήγαμε το περασμένο Σαββατόβραδο και στις 9 δεν υπήρχε άνθρωπος, δύο ώρες αργότερα, όμως μέσα – έξω  δεν έπεφτε καρφίτσα, οι Πατρινοί φαίνεται βγαίνουν πολύ αργά  το βράδυ για φαγητό.

Ξαφνικά έπιασε τρομερός αέρας, που μας πήρε και μας σήκωσε και αμέσως μετά άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού. Εγινε κατακλυσμός, ίσα που προλάβαμε να πάμε απέναντι για να μη γίνουμε μούσκεμα. Εντύπωση (θετική) μου έκανε πάντως πόσο γρήγορα τα παιδιά που σερβίρουν μεταφέρανε τα πάντα μέσα στο εστιατόριο και μας τακτοποίησαν σε καινούργια τραπέζια.

Ας πάμε στο φαγητό τώρα.  Στην αρχή μας φέρανε το ψωμί (άσπρο και μαύρο πολύσπορο) και το κρασί, χύμα λευκό δροσερό και ευχάριστο, μα πώς να το απολαύσεις μέσα σε κοντόχοντρα γυάλινα πορτοκαλί (από φυσητό γυαλί και ωραία δε λέω)  ποτήρια!

Ευτυχώς είχανε και διάφανα κολονάτα -δηλαδή το κέφι μου έγινε- μου αλλάξανε αμέσως ποτήρι μόλις το ζήτησα. Μας φέρανε και μπόλικα παγάκια (μ’αρέσει πολύ το καλοκαίρι ειδικά να πίνω το λευκό κρασί καλά παγωμένο και αραιωμένο με πάγο)

Η σαλάτα ήταν πολύ ωραία, φρεσκοκομένη και τεράστια όπως όλες οι μερίδες των φαγητών που έβλεπα να πηγαίνουν στα διπλανά τραπέζια, πράγμα που όμως εγώ προσωπικά δεν το θεωρώ καλό. Ενδιαφέρον είχε και η σάλτσα με μαγιονέζα, γιαούρτι και σκόρδο, μας την έφεραν μάλιστα σε χωριστό μπολάκι, πράγμα που μ’άρεσε πολύ.  Βάζεις αν θέλεις, όσο θέλεις.

Φρέσκια σαλάτα με δροσερή σάλτσα σκόρδου

Είχα την ατυχή έμπνευση να παραγγείλω μακαρονάδα με θαλασσινά. Μα καλά θα μου πεις και θάχεις δίκιο «παραγγέλνεις τέτοιο φαγητό σε εστιατόριο χωρίς συστάσεις» ; Ε, τόκανα, λοιπόν, το λάθος και απογοητεύτηκα.

Τα μακαρόνια (τεράστια ποσότητα) άφηναν στο στόμα μια γεύση από αλεύρι, άρα ήταν κακής ποιότητας και τα θαλασσινά δεν ήταν φρέσκα, πράγμα που μου το επιβεβεβαίωσε η -ελαφριά ευτυχώς- δηλητηρίαση που ακολούθησε και πέρασαν μέρες να συνέλθω από το πρήξιμο στην κοιλιά, τη δυσφορία και τα λοιπά δυσάρεστα συμπτώματα.  

Δεν θα σας  πρότεινα λοιπόν να πάτε στην «Πυξίδα» για θαλασσινά, σ’αυτούς μάλιστα θα πρότεινα να τα βγάλουν τελείως από τον κατάλογό τους. Αν βρεθείτε στα Βραχνέϊκα αξίζει να πάτε (είναι και οι τιμές πολύ καλές) διαλέξτε όμως κάτι άλλο πιο σίγουρο γιατί με τα θαλασσινά ειδικά μπορεί να πάθει κανείς μεγάλη ζημιά.

Μακαρονάδα με θαλασσινά

Αντίθετα το καλαμάρι της φίλης μου ήταν εξαιρετικό. Ωραία ψημένο, ζουμερό και νόστιμο. Το ζήλεψα. 

Ψητό καλαμάρι

Μετά το φαγητό πήγαμε για παγωτό λίγο παρακάτω σε ένα παγωτατζίδικο -το άκρον άωτο του κιτς- με καρέκλες και τραπεζάκια – σαν τεράστια  χωνάκια παγωτού. Πλαστικά τα τραπεζάκια, πλαστικά στη γεύση και στη όψη και τα παγωτά στη βιτρίνα, χίλιες φορές το μαλακό παγωτό της μηχανής… 

Κάθισμα - παγωτό χωνάκι

Οταν γύρισα, έψαξα στο διαδίκτυο να βρω τη διεύθυνση του εστιατορίου και τι να δω. Ενα σωρό δημοσιεύματα για πρόστιμα από τον ΕΦΕΤ για τρόφιμα ακατάλληλα που βρέθηκαν στα ψυγεία του! Καταδικάστηκαν δηλαδή, αλλά μυαλό δεν έβαλαν, αφού εμένα τουλάχιστον μου σερβίρανε μπαγιάτικα θαλασσινά.

Και αναρωτιέμαι τώρα. Δέκα χρόνια λειτουργεί αυτό το μαγαζί  -όπως μου είπε εκείνο το βράδυ ένας σερβιτόρος- και είναι φανερό ότι οι άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολλά λεφτά για τη διακόσμησή του. Και συνεχίζουν να ξοδεύουν αφού είδαμε ότι μόλις ανακαινίστηκε.

Γιατί, όμως δεν φροντίζουν και το φαγητό; Αυτό είναι το πιο σημαντικό, αυτό πρέπει νάναι πάντα φρέσκο και καλομαγειρεμένο και οι συνθήκες καθαριότητας στην κουζίνα και τα ψυγεία ΑΨΟΓΕΣ .

Δεν είμαι προκατειλλημένη, άλλωστε δεν ήταν χάλια όλα όσα δοκιμάσαμε. Αν βρεθώ στην περιοχή μπορεί να ξαναπάω. Ισως τα πράγματα να έχουν βελτιωθεί.

Πυξίδα, Μονοδενδρίου 78, Βραχνέικα Πατρών.

Πάτρα – Σαββατοκύριακο στα Καμίνια και την Κ.Αχαγιά

Η απέραντη παραλία της Κάτω Αχαγιάς

Το περασμένο Σαββατοκύριακο απολαύσαμε τα τελευταία μπάνια του Σεπτέμβη στην Κάτω Αχαγιά, σε μια τεράστια παραλία έξω από την Πάτρα στο δρόμο για τον Πύργο.

Ήταν υπέροχα. Ζεστή και ήσυχη η θάλασσα, ευχάριστο το αεράκι, ήλιος να σε χαϊδεύει. Τι άλλο μπορεί να επιθυμήσεις όταν κοντεύει να βγει και ο Σεπτέμβρης!

Είμαστε απροετοίμαστες, ούτε ένα μπουκαλάκι νερό δεν είχαμε μαζί μας γιατί ο στόχος ήταν να αράξουμε σε ένα από τα μπαράκια της παραλίας.

Πράγματι πιάσαμε πρώτο τραπέζι πίστα (γράφε ξαπλώστρες και ψάθινη ομπρέλα στην πρώτη σειρά) και περιμέναμε να ανοίξει το μπαρ και γενικά να έρθει κόσμος . Βλέπεις είμαστε πρωϊνοί τύποι εμείς.  Αλλά κανείς! Ψυχή στην παραλία. Κάναμε βέβαια υπομονή, Cook σε σένα το λέω, είχαμε πιει άλλωστε τον πρώτο καφέ της ημέρας στο σπίτι.

Δύο ώρες αργότερα το μυστήριο λύθηκε. Δύο πολύ ευγενικοί νεαροί πέρασαν δίπλα μας με καφέδες στο χέρι που τους είχαν αγοράσει όπως μας είπαν  στην πλησιέστερη καντίνα του δρόμου -προσφέρθηκαν μάλιστα να πάνε να φέρουν και για μας (!!!) πράγμα που μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση -τέτοια ευγένεια δεν συναντάς πια στις παραλίες γύρω από την Αθήνα, το αντίθετο μάλιστα. Αυτοί λοιπόν μας εξήγησαν ότι το μπαρ έχει κλείσει για χειμώνα απλά δεν είχαν ακόμη μαζέψει τα έπιπλα.

Τέλος πάντων, η φίλη μου που έχει εξερευνήσει την περιοχή, έφυγε προς αναζήτησιν νερού και λοιπών προμηθειών και την ώρα που άρχιζα να ανησυχώ, γιατί καθυστέρησε, εμφανίστηκε κουβαλώντας θριαμβευτικά νόστιμες τηγανητές πατάτες (αληθινές) και πεντανόστιμες τυροκροκέτες!

Βάρκα στο γιαλό

 Ωραίες ήταν οι βόλτες που κάναμε στην περιοχή για να ρουφήξουμε τις τελευταίες εικόνες της ήρεμης φθινοπωρινής φύσης. Ωραίες και οι κουβέντες μας, στιγμή δεν σταματήσαμε το μπλα μπλα όλο το Σαββαρτοκύριακο.

Οι περισσότερες παραλίες εδώ γύρω δεν φαίνονται καν, είναι πνιγμένες στα φύκια. Τόσο φύκι είχα να δω από παιδί όταν είχα πάθει κοκύτη. Βήχαμε, βήχαμε και μας πήγε ο πατέρας μου, τον αδελφό μου κι εμένα – πιτσιρικάκια-  στη Σαλαμίνα.

Εκεί μέσα σε μια βάρκα,  μας είπε να κρεμάσουμε το κεφάλι μας πάνω από τα (μαύρα) φύκια και να παίρνουμε βαθειές εισπνοές. Τώρα αν μαλάκωσε ο  βήχας θα σε γελάσω. Δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι όμως πολύ έντονα τη μυρωδιά που είχαν τα φύκια και μόλις τα ξαναμύρισα νάσου και η ανάμνηση του μπαμπά, του βήχα και της βάρκας.

Στο ταβερνάκι με τη βάρκα

Σ’αυτόν τον κολπίσκο υπάρχει ένα πολύ ρομαντικό ταβερνάκι που σε στέλνει πίσω δεκαετίες, οι φίλοι μου όμως μου είπαν ότι εδώ το φαγητό δεν είναι καλό. Σ’αυτές τις περιπτώσεις τι κάνουμε; Τρώμε μόνο ντοματοσαλάτα και ψωμί άντε και καμμιά πατάτα (ποτέ τυρί). Ευτυχώς ήταν κλειστό, έτσι δεν μπήκαμε στο δίλημα να μείνουμε ή να φύγουμε.

 Θλιβερό, όμως, ήταν το θέαμα των σκουπιδιών.  Υπήρχαν παντού  (δεν τα φωτογράφισα επίτηδες αλλά έκανα μεγάλο κόπο να τα κρατήσω έξω από το κάδρο μου) για να μας θυμίζουν πόσο αδιάφοροι είναι οι άνθρωποι για το περιβάλλον. ΄Αλλα τα φέρνει η θάλασσα, άλλα τα πετάνε περαστικοί, που έρχονται με τα πόδια  ή τα εκσφενδονίζουν από τ’ αυτοκίνητο και βέβαια δεν τα μαζεύει κανένας, μένουν εκεί και δηλητηριάζουν τη φύση.

Θλιβερό βρήκα και κάτι άλλο. Πήρα ένα δρομάκι στο χωριό που μείναμε -λέγεται Καμίνια- για να βγω στη θάλασσα. Το δρομάκι ήταν αδιέξοδο. Κατέληγε σε σκαλοπάτια, φύκια,  θάλασσα. 

Καμίνια, η θέα στη θάλασσα (αριστερά) από τα σκαλοπάτια

Αριστερά και δεξιά τα σπίτια -για την ακρίβεια οι κήποι τους, όλο γκαζόν και δέντρα γύρω γύρω- είναι κρεμασμένα κυριολεκτικά πάνω από το νερό. Το καλοκαίρι μου είπαν ότι περισσεύει μια λωρίδα άμμου και για τους περαστικούς που θέλουν να βγουν στη θάλασσα.

Καμίνια, η θέα στη θάλασσα (αριστερά) από τα σκαλοπάτια.

Μάλιστα, έξω από τον φράκτη του σπιτιού στη δεξιά πλευρά υπάρχει πρόχειρα στερεωμένη και μια ντουσιέρα. Αναρωτιέμαι αν κάποιος άγνωστος πάει να πλυθεί εκεί πέρα,   οι ιδιοκτήτες τι θα κάνουν θα βγουν να διαμαρτυρηθούν και να τον διώξουν;

Η πραγματική έκπληξη, όμως, ήρθε για μένα το βράδυ (βλέπεις στο παρελθόν έχω περάσει πολλές φορές από την περιοχή αλλά δεν έτυχε να σταματήσω ποτέ) που πήγαμε στα Βραχνέϊκα για βόλτα και για φαγητό. 

 Η έκπληξη ακούει στο όνομα «Πυξίδα», ένα κιτς εστιατόριο, το πιο κουκλιστικο όμως που έχω δει στην Ελλάδα. Και θα σου πω γι’αυτό σε λίγο.

ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΕΧΕΙ

Mmmmm ναι επιτέλους βρέχει και στη γειτονιά μου.

Ωραία μαλακή, ποτιστική βροχούλα. Σήμερα αποσυνδέσαμε και το αυτόματο πότισμα. Και γιατί να σηκωθούμε παρακαλώ από το κρεβάτι; Να πιούμε καφέ στο κρεβάτι, αυτό είναι να κάνουμε σήμερα, με τα ρολά ανεβασμένα ή τα παντζούρια ανοιχτά -ότι προτιμάς- και τις κουρτίνες τραβηγμένες, να μπαίνει μέσα η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος (λέμε τώρα …) και η γκριζάδα του ουρανού.

Αυτά έγραφα χθες, σήμερα φυσάει πολύ και έχει λίγα σύννεφα. Κι αυτό μ’άρέσει βέβαια αρκεί να μη φεύγουν οι γλάστρες.

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ