Δείπνο με Άγρια Μανιτάρια

"Τα Κιούπια", Κολωνάκι

 

Καλεσμένοι του Δήμου Γρεβενών και του εστιατορίου «Τα Κιούπια», που βρίσκεται στη γωνία Δεινοκράτους και Αναπήρων Πολέμου  στο Κολωνάκι, το βράδυ της περασμένης Δευτέρας είχαμε  την ευτυχία να δοκιμάσουμε τα εξαιρετικής νοστιμιάς Μαγιάτικα άγρια μανιτάρια των Γρεβενών μαγειρεμένα με αγάπη και πολύ μεράκι από τον Βαγγέλη Κουμπιάδη.

Στα Κιούπια τρως -έτσι κι αλλιώς- πάντα καλά (αν και πάρα πολύ για τις δικές μου αντοχές) όμως αυτή τη φορά το σύνολο ήταν πραγματικά καταπληκτικό.

 

 

 

Η βραδιά ξεκίνησε με μια παρουσίαση Γρεβενιώτικων προϊόντων που ήταν εκτεθιμένα στην είσοδο του καλού εστιατορίου και μια προβολή slides των πιο σημαντικών ειδών μανιταριών, βρώσιμα και δηλητηριώδη. Εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό. Στα Γρεβενά έχουν ταυτοποιηθεί 1200 είδη! Είδαμε από κοντά τα άγρια μανιτάρια της εποχής

ένα καλάθι άγρια μανιτάρια από τα Γρεβενά

Από αριστερά προς τα δεξιά, στο καλάθι είναι τοποθετημένα τα αγαρικά, τα πλευρώτους, οι μορχέλες, το μαράσμειο των τριάδων (στο πιάτο δεξιά), στο κέντρο βρίσκονται οι αμανίτες του Καίσαρα, τα βασιλομανίταρα, επάνω αριστερά οι βωλίτες, τα τριχόλαμα και οι κανθαρίσκοι. (Επειδή όμως δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι τα έπιασα σωστά τα ονόματα, παρακαλώ όποιον ξέρει να με διορθώσει)

προϊόντα Γρεβενών

Δίπλα στα μανιτάρια οι οργανωτές εκθέσανε βιβλία με μανιτάρια

    

( είδαμε τα βιβλία των μανιταριών του Γιώργου Κωνσταντινίδη καθώς και το βιβλίο με τις συνταγές της Δήμητρας Βέργου – για συνταγές κλπ κάνε κλικ στο μπλογκ της Δήμητρας http://manitarosyntages.blogspot.com/ ) και ωραία Γρεβενιώτικα προϊόντα, όπως τα βραβευμένα τυροκομικά προϊόντα ΒΙΟΠΑΝ, το αλεύρι του Αγίου Αχιλλείου, Γρεβενίτη οίνο από το Κτήμα Ζέρβα, ζυμαρικά, ρύζι και σάλτσες με μανιτάρια αλλά και αποξηραμένες φράουλες, γλυκό κουταλιού και λουκούμια από μανιτάρι,σαπούνι από άγρια τσουκνίδα, και μανιταρομπαχαρικό (σκόνη από αποξηραμένα μανιτάρια που δίνει ένταση και άρωμα στα φαγητά).

αποξηραμένα μανιτάρια και σάλτσες

Η συλλογή των προϊόντων που παράγει το εργαστήριο «Μανιταροπροϊόντα Γρεβενών» (η ιστοσελίδα τους είναι υπό κατασκευή: www.tomanitari.gr, αλλά στο τηλέφωνο 24620-80007 μπορεί κανείς να μάθει που θα βρει τα προϊόντα)  είναι απίθανη, τι να πω. Γιατί να αγοράζουμε, λοιπόν, ιταλικά αποξηραμένα πορτσίνι όταν ακόμη και οι Ρωμαίοι Καίσαρες, παρακαλώ, προτιμούσανε τα μανιτάρια Γρεβενών για τη νοστιμιά τους;  Και να πω την αλήθεια όλα τα περίμενα, αλλά ότι υπάρχει και γλυκό κουταλιού με μανιτάρι δεν το φανταζόμουν. Και όμως γίνεται, το δοκιμάσαμε μέσα σε παγωτό και μους σοκολάτας και  το λέω είναι απίθανο.

Και για να μην καθυστερούμε άλλο  σας παρουσιάζω και το μενού, που μπορείτε να απολαύσετε κι εσείς μέχρι και τις 07 Ιουνίου:

Μανιταρόσουπα

Ηταν η νοστιμώτερη που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου, δεν θα τη δείτε όμως γιατί η φωτογραφία δεν μου πέτυχε…

Χειροποίητο τυρόψωμο με μπατζο

Τυρόψωμα με μπατζο

Ο μπάτζος είναι ένα  τυρί από γίδινο ή πρόβειο γάλα (ή από αιγοπρόβειο) μερικά αποβουτυρωμένο που τυροκομείται παραδοσιακά στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία.  Ο Κουμπιάδης τον έβαλε στα ψωμάκια του που ήταν εξαιρετικά.

Πράσινη σαλάτα με ανεβατό τυρί

Μετά ήρθε μια δροσερή πράσινη σαλάτα με σέσκουλα, δυόσμο, κουκουνάρι, ανεβατό τυρί και χειροποίητα παξιμαδάκια.

Μελιτζανοσαλάτα με μανίτες, γιαούρτι και τυρί

Μελιτζανοσαλάτα με μανίτες

Ο σερβιτόρος λιάνισε μπροστά μας την καπνισμένη μελιτζάνα και τα ψημένα μανιτάρια και τα ανακάτεψε όπως ήταν καυτά με γιαούρτι και τυρί. Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ το φαγητό, τόση ήταν η απόλαυση. Συνέχισα όμως.

τηγανοχορτόπιτα με μανιτάρια και φέτα Γρεβενών

Τηγανοχορτόπιτα

Η λεπτή πιτούλα σαν κρέπα με μια γέμιση από άγρια χόρτα, μανιτάρια, άνιθο και φέτα είχε γεύση άριστη.  Στη συνέχεια ήρθαν ταλιατέλες με τρούφα, μανιτάρια και βότανα, που κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο αδύναμο -γευστικά- πιάτο της βραδιάς. Το βρήκα κάπως στεγνό και όχι τόσο νόστιμο ή αρωματικό όσο τα υπόλοιπα.

Μπιφτεκάκια - γλειφιτζούρι

Γλειφιτζούρια από μοσχάρι

Τα ορεκτικά τελειώσανε με γλειφιτζούρια από μοσχαρίσιο  κιμά, που ήρθαν μαζί με πιτούλες χειροποίητες, ποτισμένες με ζωμό από βότανα,  αρωματική σάλτσα ντομάτας και ψιλοκομμένα αρωματικά χόρτα.

Τα κυρίως πιάτα ήταν τέσσερα

πετεινός κρασάτος με μανίτες και πέτουρα

Κόκορας κρασάτος

Πρώτος ήρθε ο ορεινός πετεινός με πέτουρα ( χειροποίητο ζυμαρικό) και μανίτες σε κρασάτη σάλτσα αρωματισμένη με δενδρολίβανο. Ενα πιάτο εξαιρετικό ακόμα και για μένα που με τα πουλερικά δεν τα πάω καλά.

Κατσικάκι φρικασέ με μανιτάρια

Κατσικάκι φρικασέ

Πεντανόστιμο ήταν και το κατσικάκι φρικασέ με σέσκουλα, σέλινο και μανιτάρια (δε λέω, το φρικασέ είναι αγαπημένο μου φαγητό αλλά τα μανιτάρια του δίνουν άλλη γλύκα)

Η πιατέλα με τα ψητά όταν είχε ήδη αρχίσει να αδειάζει

Τα ψητά κρέατα ήταν κι αυτά εκλεκτά. Η χοιρινή (τριανταπεντάρα έλεγε στο μενού αλλά δεν κατάλαβα τι θα πει, το πάχος της είναι άραγε που την χαρσκτηρίζει;) μπριζόλα -που υποθέτω ότι ήρθε από την μονάδα βιολογικής παραγωγής χοιρινών Παπαγεωργίου που βρίσκεται στο χωριό Δεσπότης Γρεβενών- ήταν σβησμένη με ούζο και πε-ντα-νό-στι-μη, όμως εξίσου νόστιμο και απαλό στη γεύση ήταν και το μπακλαβά μπιφτέκι γεμισμένο με κασέρι Γρεβενών, μανιτάρια και πράσινο φυστίκι.

Το δείπνο έκλεισε με δύο εκλεκτά γλυκά.

σπιτική μους

Η μους είναι από αυθεντική γαλλική συνταγή που έδωσε στον σεφ ένα βράδυ μια περαστική πελάτισσα, Γαλλίδα γιατρός. Ετσι την έφιαχνε η μαμά της, μου είπε ο Κουμπιάδης.

παγωτό κρέμα με μανιτάρια

Καλή η μους, αλλά η αποκάλυψη της βραδιάς για μένα τουλάχιστον, ήταν το παγωτό. Μια απλή πλούσια κρέμα από αγνό γάλα με κομματάκια γλυκό κουταλιού μανιτάρι που ήρθε πασπαλισμένο με λεπτοτριμμένο αμύγδαλο πάνω σε ένα μαξιλαράκι από ρόδινο ζελέ.

Να μην το ξεχάσω. ‘Οση ώρα τρώγαμε μας γέμιζαν το ποτήρι με ένα ωραίο κοκκινο κρασί από το Κτήμα Ζέρβα. Ηταν η καλύτερη επιλογή για το φαγητό, γιατί πώς να το κάνουμε, η αρμονία φαγητού και κρασιού έχει άμεση σχέση με το τερουάρ (συνδυασμός εδάφους, κλίματος, τοπογραφίας, ποικιλίας αμπέλου και ανθρώπινων παρεμβάσεων). Όλα τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, άλλωστε, για τα πιάτα αυτού του δείπνου ήρθαν από την ίδια περιοχή, δηλαδή τα μανιτάρια, τα χορταρικά αλλά και τα χορταράκια που τρώνε τα ζωντανά άρα και το κρέας και τα γαλακτοκομικά φέρουν τα αρώματα της ίδιας γης.

Να πω και κάτι ακόμη. Στην εκδήλωση γνωρίσαμε ενθουσιώδεις Γρεβενιώτες, γιατί να μην είναι άλλωστε; Εχουν τον ενθουσιασμό τον ανθρώπων που κάνουν καλά τη δουλειά τους και πάνε μπροστά. Μαζί τους ήταν και ο δήμαρχος της πόλης Γιώργος Νούτσος, ενθουσιώδης κι αυτός γιατί κατάλαβε ότι το μανιτάρι μπορεί να γίνει το όχημα που θα τραβήξει ολόκληρη την περιοχή, στηρίζει λοιπόν κάθε προσπάθεια που  ενισχύει το μύθο της πόλης του: Γιατί τα Γρεβενά είναι αναμφίβολα η πόλη του μανιταριού. Στα Κιούπια συναντησα και τον Γιάννη Κουτσομύτη, το γιο του Μακεδόνα φίλου μου Κώστα Κουτσομύτη, που είχα χρόνια να δω και με την ευκαιρία έμαθα ότι γυρίζει ένα σχετικό ντοκυμαντέρ.  Εκείνο το βράδυ γνώρισα και τον «Αυλάρχη» όπως έμαθα ότι φωνάζουν οι φίλοι του τον Θεόδωρο Καραγιάννη, ιδιοκτήτη της παραδοσιακής ταβέρνας «Αυλαίς» -αυτό ήταν το όνομα μιας αρχαίας πολης στην ευρύτερη περιοχή των Γρεβενών- που ειδικεύεται στις συνταγές με άγρια μανιτάρια. (www.aulais.gr)

Τι μου μένει τώρα να κάνω; Μα ένα ταξίδι στα Γρεβενά για να δοκιμάσω από κοντά τις λιχουδιές της περιοχής. (Στα Γρεβενά διοργανώνεται  και  το φεστιβάλ μανιταριού από  22-24 Αυγούστου, που συγκεντρώνει πολλούς Ελληνες και ξένους μανιταρόφιλους και μανιταροσυλλέκτες)

Κυριακή απόγευμα στη Βάρνα

Την Κυριακή, το απόγευμα της 17ης  Μαϊου βρέθηκα να σουλατσάρω στη Βάρνα μαζί με συναδέλφους δημοσιογράφους από άλλες χώρες.

Είχαμε πάει στη Βουλγαρία για να εκπροσωπήσουμε τις Ενώσεις μας στην ετήσια συνάντηση των Ευρωπαίων δημοσιογράφων που έγινε σε ένα θέρετρο κοντά στη Βάρνα και την Κυριακή αφού επισκεφτήκαμε ένα (χάλια) οινοποιείο πήγαμε να δούμε την ωραία πόλη που είναι χτισμένη πάνω στη Μαύρη Θάλασσα.

Είχε μια γλύκα εκείνο το απόγευμα.

Η αρχιτεκτονική μου θύμισε Αυστρία και η ατμόσφαιρα της πόλης Ελλάδα αρκετές δεκαετίες πριν όταν οι άνθρωποι απολαμβάνανε τη βόλτα τους στα πάρκα και στις αμμουδιές, καθόντουσαν σε παγκάκια, οι έφηβοι έπαιζαν μπάλα σε αλάνες και τα κορίτσια βγαίνανε σεργιάνι χαμογελαστά και κρατημένα χέρι χέρι. 

Οι Βούλγαροι είναι σαφώς πιο φτωχοί από μας, αλλά στη Βάρνα τουλάχιστον εκείνη την ημέρα είχαν κάτι που εμείς έχουμε χάσει προ πολλού: απολαμβάνανε την ελευθερία τους και την ήρεμη ομορφιά ενός Μαγιάτικου απογεύματος.

Αυτό είναι ένα ποταμάκι που διασχίζει ένα ωραίο πάρκο και καταλήγει στη Μαύρη Θάλασσα.

Τη θάλασσα δεν τη βλέπεις. Είναι πίσω από μπαρ και από ταβέρνες που είναι χτισμένα στη σειρά κατά μήκος της παραλίας και πρέπει να περάσεις μέσα από αυτά για  να πας στην αμμουδιά. Από την άλλη πλευρά του δρόμου που όλοι κάνουν βόλτα πάνω κάτω,  το ίδιο κάναμε κι εμείς, υπάρχει μια ωραία κατάφυτη πλαγιά.

 

Αφού περπατήσαμε στην παραλία, περάσαμε μέσα από το πάρκο που είναι κοντά στη θάλασσα και κάναμε μια στάση για καφέ.

Μετά κάναμε ένα πολύ μεγάλο γύρο μέσα στην παλιά πόλη. Εντύπωση μου έκανε ο οργασμός ανακαίνισης. Λες και οι κάτοικοι της Βάρνας (και της Βουλγαρίας ολόκληρης γιατί το ίδιο παρατήρησα και σε όλες τις διαδρομές που κάναμε με  αυτοκίνητο) αποφάσισαν όλοι μαζί να αντικαταστήσουν τα παλιά παράθυρα σε σπίτια και διαμερίσματα με νέα κουφώματα αλουμινίου.

Ενας γλάρος μου έκανε την τιμή να ποζάρει για χάρη μου με φόντο το μοναδικό γκράφιτι που είδα σε ολόκληρη την πόλη. Ηταν στην πίσω πλευρά του θεάτρου.

 

Μετά από περπάτημα ωρών ξαναγυρίσαμε στο κομμάτι της πόλης που βρίσκεται κοντά στη θάλασσα. Στο δρόμο ρωτήσαμε ένα ευγενικό ζευγάρι -μεσήλικες Βούλγαροι που μίλαγαν αγγλικά- που θα μπορούσαμε να φάμε καλά και μας σύστησαν το ψαράδικο της παραλίας, ένα γαλλικό και ένα ιταλικό εστιατόριο. Το ψαράδικο ήταν πράγματι πολλά υποσχόμενο, το είχαμε βάλει από νωρίς στο μάτι.  Χαρούμενοι Βούλγαροι τρώγανε μαριδούλες και άλλα ψαρικά στη λαδόκολα,  παραήταν, όμως, λαϊκό, τα τραπέζια ήταν κολημένα το ένα δίπλα στο άλλο και μύριζε έντονα ψαρίλα. Για λόγους καθαρά αισθητικούς, λοιπόν (και επειδή τις προηγούμενες μέρες είχαμε πείξει στη μιζέρια) προτιμήσαμε το ιταλικό που βρισκόταν μέσα σε έναν ωραίο νοσταλγικό κήπο με μεγάλα δέντρα, που μου θύμιζε εστιατόριο επαρχιακής πόλης στην Ιταλία. Και δεν χάσαμε. Η πίτσα ήταν πεντανόστιμη και τέλεια, με πολύ λεπτή τραγανή ζύμη, όπως ακριβώς θα την έτρωγες στην Ιταλία και πολύ χάρηκα γιαυτό.

Για την ιστορία αναφέρω ότι σκάσαμε τρώγοντας και πληρώσαμε μόλις 5 ευρώ το άτομο (με πουρμπουάρ παρακαλώ). Στη Βουλγαρία πληρώνεις με λέβα αλλά σε μερικά μέρη δέχονται και ευρώ. (Τα 10 ευρώ τα αλλάζουν από 16-19 λέβα.) Το δωμάτιο με πρωϊνό σε ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο στην Βάρνα κοστίζει 30 ευρώ. Το ταξί είναι επίσης πολύ φτηνό στη Βουλγαρία. Για μια απόσταση 10χλμ, αν θυμάμαι καλά, πληρώσαμε 7 λέβα.

Στη Βουλγαρία δοκιμάσαμε επίσης σούσι (ναι σούσι, καλά το διάβασες) πολύ ωραία αλλαντικά, τυριά, εξαιρετικό κόκκινο κρασί και μια υπέροχη ρακή-γκράπα. Είμαι γερό ποτήρι και ήπια μπόλικο κρασί στο κοκτέιλ που έδωσε προς τιμήν μας ένα βράδυ ο δήμαρχος της πόλης αλλά αν και ζαλίστηκα ευχάριστα καθόλου δεν με πείραξε, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν καλής ποιότητας. (Το στομάχι και το κεφάλι μου δεν ξεγελιούνται ποτέ). Η δεξίωση έγινε σε ένα χλιδάτο μέρος (κάθε τόσο σταματάγανε απέξω τεράστια τζιπ, οι άνδρες -πλήν του δημάρχου που ήταν φίνος και κομψός- ήταν κάπως χοντροκομένοι και οι γυναίκες μοιαζανε όλες με Τζούλια Αλεξανδράτου σε μελαχροινή ή ξανθειά εκδοχή) πάνω στη θάλασσα, λίγο έξω από τη Βάρνα . Ηταν μέσα στο πράσινο και απόρησα γιατί οι διακοσμητές είχαν την έμπνευση να γεμίσουν την παραλία με τεράστιους πλαστικούς φοίνικες με μαύρο κορμό και  (φλούο) σκούρο οινοπνευματί φύλλωμα. Η αμμουδιά πάντως ήταν χρυσαφένια και πεντακάθαρη και οι ξαπλώστρες (και κρεβάτια με ουρανό και κουρτίνες) υπέροχες. Το τελευταίο ποτήρι κρασί το απόλαυσα εκεί πέρα ξαπλωμένη αγναντέβοντας τη θάλασσα και τα φώτα της πόλης.

Φεστιβάλ ‘Αγριων Μανιταριών

΄Αγρια μανιτάρια από τα Γρεβενά

Σας αρέσουν τα μανιτάρια;

Αν ναι, κάντε κλικ στο μπλογκ «Ανθρωποι του Κόσμου» :

www.kikitriantafylli.wordpress.com

Μεγάλο Χωριό – Ταμπέλες

Το Πάσχα τριγύριζα στα  σοκάκια του χωριού με τη φωτογραφική μου μηχανή στην τσέπη. Στόχος μου αυτή τη φορά ήταν οι ταμπέλες. Ευτυχώς εδώ δεν υπάρχουν επιγραφές με νέον και άλλες κακογουστιές. Οι ταμπέλες είναι ζωγραφισμένες πάνω σε τσίγκο ή σε ξύλο και είναι όλες καλόγουστες  και πολύ τρυφερές.

Το στέκι του Γιαννή, στο Μύλο

«Το στέκι του Γιαννή» -ναι καλά διάβασες Γιαννή, τον λέμε και όχι Γιάννη-  είναι το πρώτο μαγαζάκι – delikatessen που συναντάς μόλις φτάσεις στο Μεγάλο Χώριο, κάτω στο Μυλοκάλανο απέναντι από το δημόσιο parking .

Λίγο πιο πάνω στη ανηφόρα που οδηγεί στην πλατεία, πλάι πλάι είναι τα μαγαζιά του Πάνου Καρίπη και της Μαρίας Χάσκου

Πάνος Καρίπης

η καινούργια ταμπέλα του Καρίπη

Ειδικότητα του Πάνου τα ζυμαρικά και τα τυριά, ενώ της Μαρίας τα γλυκά κουταλιού, οι μαρμελάδες και τα λικεράκια.

Το Εργαστήρι γλυκών της Μαρίας Χάσκου - Μαχαλιώτη

Το περίπτερο του Καραμέτα στην πλατεία

Το αμφιλεγόμενο, πλην όμως πασίγνωστο γαλακτομπούρεκο στο καφενείο της Ιωάννας και του Αλέκου Καρβέλη, φέρνει πολλούς λιχούδηδες στο χωριό μας, όλο το χρόνο. Προσωπικά το δοκίμασα -για πρώτη φορά, ναι το ομολογώ-  τη Μεγάλη Παρασκευή μετά τον Επιτάφειο και μου άρεσε γιατί ήταν ελαφρύ και όχι πολύ γλυκό.

Το γαλακτομπούρεκο του Καρβέλη

 Η Ελένη Δασκαλάκη είναι ζωγράφος. Σπούδασε στην Ιταλία. Εδώ και αρκετά χρόνια έχει εγκατασταθεί στο χωριό και στο εργαστήριό της ετοιμάζει  διάφορα ωραία διακοσμητικά από φυσικά υλικά. Μ’αρέσουν πολύ τα στεφάνια της από ξερά λουλούδια και κλαριά και βέβαια οι ταμπέλες της. Η Ελένη, που υπογράφει ΕΔΑΣ, έχει φιλοτεχνήσει τις περισσότερες ταμπέλες σε επιχειρήσεις της περιοχής.

Το εργαστήριο της Ελένης Δασκαλάκη

Εργο της Ελένης είναι και τα ωραία γραμματοκιβώτια, το ένα έξω από το εργαστήριό της και το άλλο έξω από το Παραμύθι.

το γραμματοκιβώτιο της Ελένης

το γραμματοκιβώτιο του Φώτη

Το «Παραμύθι» είναι το στέκι των νεώτερων -οι μεγαλύτεροι προτιμούν να τα πίνουν στο ξενοδοχείο στην πλατεία.

Το "Παραμύθι" του Φώτη

 Εδώ που σήμερα είναι το «Παραμύθι» παλιότερα βρισκόταν η χασαποταβέρνα του Γιώργου Πριόβολου.  Το πρωί αγοράζαμε κρέας για το σπίτι  και το βράδυ τρώγαμε υπέροχα ψητά. (Αυτή η φωτογραφία δεν είναι δική μου, ας είναι καλά ο ξάδερφος ο Σταύρος Πριόβολος, ο γιος του θείου Γιώργου, που μου την έστειλε.)

Χασάπικο το πρωί, ταβέρνα το βράδυ

Το μαγαζί του Κρίκου έχει κλείσει πια αλλά είναι καλοδιατηρημένο και το καλοκαίρι εδώ απέξω λειτουργεί η «μικρή Βουλή» – κατάλαβες τώρα. 

τα ψιλικά του Κρίκου

 Στου Βαστάκη θα φας τα καλύτερα σουβλάκια της επικράτειας από νόστιμο κρέας, κομένο στο χέρι και σαλάτα με εξαιρετικό αγουρέλαιο.

Η ψησταριά του Βαστάκη

Παλιά στο χωριό υπήρχαν πολλά μαγαζιά: μπακάλικα, ραφεία, τσαγκάρικα, μόνο φούρνο δεν είχαμε, το ψωμί το έψηναν οι νοικοκυρές στο φούρνο του σπιτιού. Τώρα κλείσανε όλα αυτά εκτός από το οινοπαναντοπωλείο του Κωστούλα Βονόρτα, που γερνάει μαζί με τον ιδιοκτήτη και τους πελάτες του.

Το παλιό καφενείο-μπακάλικο του Κωστούλα

Λαογραφικό Μουσείο Μεγάλου Χωριού

Στο λαογραφικό μας μουσείο συγκινούμαι κάθε φορά που βλέπω μεταξύ άλλων  -οικογενειακών ενθυμίων- ταμπέλες και αντικείμενα από τα παλιά μαγαζάκια όπως το παπουτσίδικο του Αναγνωστόπουλου.

το τσαγκάρικο στο μουσείο

το τσαγκάρικο του Σωτήρη όπως ήταν παλιά

Από ένα ρεπορτάζ με ταμπέλες δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι ξενώνες. Στο χωριό υπάρχουν πολλοί, δεν έχουν όμως όλοι ταμπέλα, όπως η «Ανεράδα» -by the way το πρώτο και πιο cute boutique hotel στην Ελλάδα-, η «Φωλίτσα, το «Αγνάντι» και το «Πέτρινο».

Ο ρομαντικός ξενώνας της Μαρίας Γιαννάκου

 

το "Πέτρινο" της Βασιλικής Ιμβρου

 

Ο ξενώνας της Βαλεντίνας Πριόβολουτα δωμάτια της Φρόσως Γιαννακοπούλου

Άφησα για το τέλος την ταμπέλα του Γιώργου Γιαννακόπουλου στον Αη Θανάση. Είναι η χειρότερη και θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε. Καΐ είναι κρίμα γιατί αδικεί το εστιατόριο που έχει καλό φαγητό και ωραίο περιβάλλον στην εξοχή.

το εστιατόριο του Γιώργου Γιαννακόπουλου στον Αη Θανάση

  

Μεγάλη Πέμπτη – Ανθισμένο Μεγάλο Χωριό

Το χωριό μας από το μπαλκόνι του Πριόβολου (Αγνάντι)

Πάσχα, μια ολόκληρη βδομάδα θα μείνω και φέτος στο χωριό και είμαι τόσο χαρούμενη.

΄Ηρθαμε χθες, ήταν βροχερά αλλά σήμερα είναι μεγαλοπρεπής ο ουρανός. Στο ξενοδοχείο μας  (κοινοτικό εξ ου και το μας) «Αντιγόνη», στην πλατεία έχει πλέον δωρεάν πρόσβαση στο Ιντερνετ, νάσου κι εγώ λοιπόν με τη φωτογραφική μηχανή και το λαπτοπ να πίνω τον πρώτο πρωϊνό καφέ.  

Τα πρώτα ανθάκια της ροδιάς μου

Αυτη την είκονα είδα από το παράθυρο μόλις ξύπνησα κι αυτές:

Η ανθισμένη δαμασκηνιά

Η Χελιδόνα και η Καλιακούδα (που δεν φαίνεται στη φωτογραφία γιατί είναι πάνω από το σπίτι μου) είναι ακόμη χιονισμένες στις κορφές τους

και η κορομηλιά

Ανθισαν και τα δακράκια. Βγαίνουν σε 2.000μ υψίμετρο. Εχω κι εγώ στο παρτέρι μου, δυο ριζούλες. Τις έφερε ο θείος μου ο Σπύρος μετά από μια βόλτα στο βουνό.

Τα δακράκια στο παρτέρι

Ξεπετάχτηκαν και οι τουλίπες της Ανθούλας

Οι τουλίπες της ξαδέρφης μου

Μετά πήρα τους δρόμους για να βγάλω κι άλλες φωτογραφίες. Το Ιντερνετ όμως εδώ σέρνεται, θα τις δείτε λοιπόν μόλις γυρίσω.

Κυρολούλουδα στο παρτέρι του ξενοδοχείου Αντιγόνη

Λευκές, μώβ, πορτοκαλί, ρόδινες, κίτρινες, κατακόκκινες. Οι τουλίπες είναι οι βασίλισσες της εποχής. Τις φυτέψανε ακόμη και στη ρίζα του ΄μεγάλου πλάτανου στην πλατεία.

Στη ρίζα του πλάτανου

Στο χωριό μας τις τουλίπες τις λένε κυρολούλουδα και το γκι, αγριοπούρνι.

Αγριοπούρνι στην πλατεία του Μ.Χωριού

Αυτό εδώ που φωτογράφισα καθόλου άγριο δεν είναι αλλά κι αυτό (τιμητικά) αγριοπούρνι το ονομάζουν.

Ανθισμένη τσιντόνια στο Λαογραφικό Μουσείο

 Στην είσοδο του Λαογραφικού Μουσείου -βρίσκεται σε ένα ωραίο παλιό σπίτι που παλιότερα φιλοξενούσε την Οικοκυρική Σχολή του χωριού- μια ολάνθιστη ρόδινη τσιντόνια  σπάει την αυστηρότητα του γκρίζου της ντόπιας  πέτρας.

η καμέλια στην αυλή της Ανεράδας

Φέτος το Πάσχα, ανθισμένη είναι και η καμέλια της Μαρίας της Γιαννάκου στην αυλή της «Ανεράδας»

Οι τουλίπες του Γιώργου στον Αη Θανάση

Στον Αη Θανάση οι τουλίπες και τα άλλα λουλούδια έχουν ανοίξει για τα καλά, γιατί εκεί τα βλέπει ο ήλιος συνέχεια.

Ζουμπούλια στον Αη Θανάση

Μωβ Πετούνιες

Στον Αη Θανάση εκτός από τουλίπες τα παιδιά έχουν φυτέψει -σε γλάστρες και παρτέρια από μεγάλους κορμούς- πετούνιες, μαργαρίτες, κρινάκια και ζουμπούλια, ένα χάρμα είναι να τα βλέπεις πολύχρωμα και ανθισμένα.

Το μονοπάτι κάτω από το σπίτι μου

Ολα είναι πράσινα και ανθισμένα αυτή την εποχή ακόμα και τα μονοπάτια και τα σκαλοπάτια που δεν πολυπατιούνται, όπως αυτό που ξεκινάνε πίσω από το Ρολόι και ανεβαίνουν προς τα μεγαλόπρεπα σπίτια των οικογενειών Καναρά και Ντούμα.

Τα ανθισμένα σκαλοπάτια απέναντι από το Ρολόι

Ανθισμένοι είναι ακόμη και οι πέτρινοι τοίχοι, σαν τους κάθετους τοίχους του Patrick Blanc. Σποράκια από λουλούδια και πρασινάδες φωλιάζουν μέσα σε «τσεπάκια» από βρύα και τρυπούλες ανάμεσα στις παλιές πέτρες. Δεν χρειάζονται χώμα, τους αρκεί η υγρασία και το φως της μέρας για να αναπτυχθούν.

"Κάθετοι" κήποι στο Μεγάλο Χωριό

Ανθισμένος τοίχος πάνω από το Κεφαλόβρυσο

Η είσοδος του Κεφαλόβρυσου από το Μυλοκάλανο (στη γέφυρα)

Φέτος το χειμώνα είχαμε πολλά χιόνια και πολλά νερά. Γέμισαν τα ρέματα και τα ποτάμια. Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω και τον ήχο του νερού που τρέχει με δύναμη στο Κεφαλόβρυσο -το ρέμα κάτω από το σπίτι μου- είναι μαγικός.

Το μονοπάτι μέσα στο Κεφαλόβρυσο

Μαθήματα Γλυκειάς Αλχημείας

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΡΛΙΑΡΟΣ – Μαθήματα γλυκειάς αλχημείας

Ομελέτα με πράσα και καρότα

Αντε να γράψω άλλη μια συνταγή από τις εύκολες, τις γρήγορες και τις αγαπημένες, που την έκανα πάλι σήμερα και πολύ τη χάρηκα.

2 πράσσα ψιλοκομένα

1 καρότο τριμμένο

Τα βάζεις στο τηγάνι με λίγο νεράκι να γιαχνιστούν (αν θέλεις γιαχνίζεις μόνο το πράσο και το καρότο το βάζεις μετά) Προσθέτεις λίγο λάδι και ανακατεύεις μέχρι να ροδίσουν ελαφρά.

Χτυπάς 2 αυγά – κατά προτίμηση βιολογικά γιατί είναι πιο νόστιμα- με λίγο νεράκι, αλατοπίπερο και μια πρέζα τριμένο μοσχοκάρυδο, ψιλοκομένο δυόσμο και στο τέλος ρίχνεις μέσα και μερικά κομματάκια blue cheese, η αλμύρα του σπάει τη γλύκα του πράσου και ταιριάζουν θαυμάσια. Ρίχνεις τα αυγά στο τηγάνι, καπακώνεις να ψηθεί από κάτω, την αναποδογυρίζεις να ψηθεί λίγο ακόμη και αυτό ήταν όλο/. ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ.

ομελέτα με πράσο, καρότο και μπλε τυρί

Χριστούγεννα στο Μεγάλο Χωριό

Ηταν μια γερή ανάσα αυτό το ταξίδι, έμεινα βλέπεις 5 ολόκληρες μέρες.

Η παραμονή των Χριστουγέννων στην Ευρυτανία, όπως και ανήμερα ήταν μέρες λαμπρές με έναν ήλιο δυνατό και παγωμένο γαλανό ουρανό.

Στόλισα τα ξύλινα ζυμωτήρια που έχω βάλει στα παράθυρα, μούφερε κι ο ξάδελφος ένα ελατάκι και το μπήξαμε στο παρτέρι δίπλα στην πόρτα.  

 

Πήρα το κλαδευτήρι και την τσουγκράνα  καθάρισα και τα παρτέρια και τις γλάστρες μου από τα ξερά χορτάρια. Ισα που πρόλαβα δηλαδή γιατί την άλλη μέρα το πρωί που άνοιξα την πόρτα είδα αυτό το υπέροχο θέαμα.

Το δεντράκι μου ήταν κάτασπρο κιαυτό

Οι μέρες πέρασαν με βόλτες στα χιόνια -ήμουν έκπληκτη σαν μωρό παιδί γιατί τόσα χιόνια δεν είχα ξαναδεί στο χωριό μου και κάθε πρωί περίμενα ανυπόμονα να ξημερώσει για να πεταχτώ έξω- ωραία φαγάκια και προβληματισμένες κουβέντες με φίλους και συγγενείς για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας αυτές τις μέρες.

Το χωριό από την αυλή του Κώστα

Παρασκευή και Σάββατο χιόνιζε ασταμάτητα

 

Εξω από τα σπίτια εμφανίστηκαν γλυκούληδες μικροί Αη-Βασίληδες, όπως αυτός (επάνω) που έφιαξε η ξαδέλφη μου Ανθούλα για την εγγονή της την  Ιωάννα και άλλος ένας τσαχπίνης που συνάντησα έξω από τα Μπακατσέϊκα.

 

 

Τα πράγματα ήταν δύσκολα στο δρόμο, την πρώτη μέρα με δυσκολία καταλάβαινα που βρισκόμουν. Είναι βλέπεις όλα τόσο διαφορετικά όταν τα σκεπάσει το χιόνι

Για όσους έχουν πάει στο Μεγάλο Χωριό της Ευρυτανίας, αυτό είναι το Κεφαλόβρυσο, το αναγνωρίζετε;

 

Τελικά, εκεί που νόμιζα ότι είχα χαθεί, βγήκε η ξαδέρφη στο μπαλκόνι και με οδήγησε στο σπίτι!!! Θα επανέλθω όμως με φωτογραφίες της επόμενης μέρας.

Μους Λεμόνι

Το μους λεμόνι της Τζένης

 Δεν είχα καμμία διάθεση να γιορτάσω τα γενέθλιά μου φέτος. Αλλά το ταξίδι-αστραπή της αγαπημένης μας Ευγενίας που ήρθε για 2 μέρες στην Αθήνα, στάθηκε αφορμή την Παρασκευή το βράδυ να μαζευτούμε μερικοί φίλοι στο σπίτι μου. Φυσικά δεν είχα καμμιά διάθεση να φιάξω τούρτα και να ανάψω κεράκια. Ενα μπολ με μους λεμόνι ήταν ότι έπρεπε μετά τα κεμπάπ.

 Η συνταγή της Τζένης λέει:

 

1 μεγάλο πακέτο τυρί Philadelphia light ή 1 ½ μικρό

½ κουτί γάλα ζαχαρούχο

½ κιλό στραγγιστό γιαούρτι  ( λιπαρά 2% )

Κάτι λιγώτερο από 1 φλ. χυμό λεμόνι και το ξύσμα από 1 λεμόνι (βιολογικό)

(Εγώ έβαλα 2 μικρά  Philadelphia light, 1 κουτί γάλα ζαχαρούχο, 1 κιλό γιαούρτι, 1 ½ φλ. χυμό και ξύσμα από 2 λεμόνια και έγινε τέλειο).  

Χτυπάς καλά το τυρί με το μίξερ χειρός, προσθέτεις το γάλα και συνεχίζεις να χτυπάς για να ανακατευτούν καλά. Προσθέτεις το χυμό λεμονιού και ανακατεύεις, στη συνέχεια προσθέτεις  λίγο λίγο και το γιαούρτι (καλό είναι να το αφήσεις λίγη ώρα να στραγγίσει σε ένα τούλι) αν ακατεύοντας με ένα κουτάλι και στο τέλος ρίχνεις και το ξύσμα. Το γλυκάκι χρειάζεται να μείνει στο ψυγείο μερικές ώρες για να κρυώσει καλά. Είναι πολύ δροσιστικό και ευχάριστο ειδικά μετά από ψαρικά ή λιπαρό φαγητό.

(Μια «κολασμένη» παραλλαγή –που μόλις ανακάλυψα- είναι με ψίχουλα από μελομακάρονο…)

 Δεν προλάβαινα να μαγειρέψω.

Το φαγητό το παράγγειλα στον Σινάν, τον Κούρδο της γειτονιάς μου, που έχει ένα εξαιρετικό ψητοπωλείο, τη «Μικρά Ασία», Μοσχονησίων 20 & Θήρας κοντά στην πλατεία Αμερικής. Τα φιλαράκια μου γλύφανε τα δάχτυλά τους και πολύ ευχαριστήθηκα. Αρχίσαμε με καυτερό εζμέ (ντομάτα, κόκκινη πιπεριά, μαϊντανό και κρεμμύδι , όλα ψιλοκομμένα και ραντισμένα με ροδόνερο), τζατζίκι με δυόσμο, μελιτζανοσαλάτα και χούμους (λιωμένα ρεβίθια, κρεμμύδι, ταχίνι και λαδολέμονο)

Τυριά, χούμους, μελιτζανοσαλάτα, τζατζίκι και εζμέ

Συνεχίσαμε με παστουρμαδόπιτες Καισάρειας και ανατολίτικα τυροπιτάκια, μια τεράστια σαλάτα με ψιλοκομένα λαχανικά, κάπαρη, χυμό λεμονιού (πασπαλισμένη με σουμάκι), 3 διαφορετικά είδη κεμπαπ : ΄Αντανα –είναι το πιο απλό-,  μελιτζάνα κεμπάπ με κομάτια μελιτζάνας περασμένα στο σουβλάκι εναλλάξ με μπιφτέκια και το μελωμένο Μπεϊ ντί (αχ γιαβρί μου) που είναι μπιφτέκι με κασέρι και ντομάτα τυλισμένο μέσα σε σπιτικό φύλλο, ψημένο  και περιχυμένο με καυτερούτσικη σάλτσα ντομάτα και λιωμένο βούτυρο και γιαούρτι σακούλας πασπαλισμένο με φυστίκι από δίπλα . Μαζί με όλα αυτά μας έφερε ο Σινάν και πιλάφι με ρεβύθια, ντομάτες και πιπεριές ψητές στα κάρβουνα και πίτες βεβαίως. Ηπιαμε και ένα υπέροχο βιολογικό κόκκινο κρασί Νεμέας, το «Γνώθι Σαυτόν» που έφερε η Μαρία (αν το βρεις δοκίμασέ το οπωσδήποτε)  και γιαυτούς που θέλανε λευκό (γιατί περί ορέξεως ουδείς λόγος) ανοίξαμε το Πύργος Ιουλία (Chardonnay 100%  του Λαζαρίδη από την περιοχή της  Δράμας), το αγαπημένο του Φάνη. Κι αφού ξεπλύναμε τον ουρανίσκο μας με μους λεμόνι, συνεχίσαμε με τα προφιτερόλ του Τερκενλή που έφερε ο Ηλίας. Και από σήμερα δίαιτα, τα Χριστούγεννα φτάνουν.

 

Παστουρμαδόπιττες Καισαρείας

 

 

 

Μπεϊντί Κεμπάπ

Πιλάφι με ρεβύθια

 

΄Αδανα κεμπάπ & κεμπάπ με μελιτζάνα

σαλάτα

  

 

 

Η σούπα της σαλάτας

  

 

 

Το προφιτερόλ του Τερκενλή

 Και να μην το ξεχάσω. Η σαλάτα περίσσεψε, καθώς και τα καρότα και τα αγγουράκια που είχα κόψει σε μπαστουνάκια για να βουτάμε στα ντιπ. Σήμερα, λοιπόν, έριξα όλα μαζί τα λαχανικά στην κατσαρόλα μαζί με μπόλικα μπαχαρικά και έκανα μια ωραία σούπα που την πέρασα από το μούλτι. Επειδή μου βγήκε κάπως ξινούτσικη (είχε και κάπαρη βλέπεις) πρόσθεσα και ένα μπολ κολοκυθόσουπα με πράσο που είχε μείνει στην κατάψυξη και το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο. Τη σέρβιρα καυτή με μια γενναία κουταλιά κατσικίσιο γιαούρτι σε κάθε πιάτο και τριμένο λαδοπαξίμαδο Κυθήρων. Είναι τέλειο να ρουφάς κρύο και ζεστό μαζί με τραγανό παξιμαδάκι.

 

Μια Μωβ Σκιά

«Μια μωβ σκιά»

 Αρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»

 

«… Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».

 

 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 09/12/2008

 Για την αντιγραφή: kikitri